-

ขอบคุณสำหรับคำแนะนำดีๆจ้า

จขกท. ดีขึ้นบางยังคะ เพื่อนๆมาให้กำลังใจกันเยอะ น่าจะพอรู้แนวทางเนอะ ยังไง เค้าก็แม่ เราก็ลูก มันชนะกันไม่ได้หรอก สู้ๆ จ้า เป็นกำลังใจให้

 อาการเดียวกับ จขกท เลยคะ เราทำอะไรนิด อะไรหน่อย ก็ทำเสียงรำคราญใส่ แต่ยังดีกว่าเมื่อก่อน ที่ทะเลาะกัน และเถียงกันตลอด  คืออยู่บ้านเดียวกันทั้งวันไม่ได้ เลยทะเลาะจนจะตีกันด้วยซ้ำไป แต่เดียวนี้ก็ดีขึ้น เหลือแค่ทำเสียงรำคราญใส่เรา มันอาจเป็นเพราะเราโตขึ้น พอเวลามีเรืองไม่ถูกใจ แม่ขึ้นเสียงมา เราจะให้เหตุผลว่าทำไมเราทำอย่างนั้นละ แล้วก็บอกแม่ว่า ทำไมต้องใช้อารมณ์ กับเรืองแบบนี้ คือเราเย็นขึ้นแม่ก็เลยเย็นตาม แล้วก็รับฟังเรามากขึ้น แต่ถ้าไม่ไหวจริงๆ เราก็เดินหนี แต่เราก็รู้ว่าทำไม แม่มีอาการรำคราญเรา เพราะแม่ทำงานมาเหนื่อยๆ คงไม่อยากให้ใครมากวนใจ เราคิดแบบนี้ ทำให้เราสบายใจมากกว่า คนเหนื่อยๆ อย่าไปกวนจะดีกว่า แต่ก็มีอีกอย่างที่เราไม่ชอบ ครอบครัวเราเป็นคนใต้ แต่เราพูดใต้ไม่เป็น เมื่อก่อนแม่จะพูดใต้กับเราเวลาแม่โมโห หรือแต่เวลาด่าเรา แต่ตอนนี้พูดบ่อยมากๆ เลยบอกแม่ว่าพูดดีๆ หน่อยสิ ไม่ได้ทำอะไรผิดเลย แต่แม่ก็บอกก็พูดดีอยู่ แค่เป็นภาษาใต้เท่านั้น เราก็เลยแซวแม่เพราะไม่มีใครคุยด้วยสิ เลยต้องมาคุยกับลูก เพราะตอนนี้เราอยู่ต่างประเทศกับแม่ เราก็เลยได้แต่ทำใจยอม เพราะตอนนี้หนีไปไหนไม่ได้ แม่อยากจะทำอะไรก็ทำไป เราคิดซะว่า ไม้อ่อนดัดง่าย ไม้แม่ดัดยาก แม่เป็นแบบนี้มาชัวชีวิตแล้ว เราจะไปแก้ก็ไม่ได้ แต่เวลาที่แม่ อารมย์ดีๆ เราจะคุยท่าน ว่าทำไมทำอย่างนี้ นิสัยแบบนี้มันไม่ดีนะ ก็แซวกันเล่นๆ ท่านก็รับฟังนะ

อย่างไรซะ จขกท ลองหาเวลาที่ อารมณ์ดีๆ ทั้งสองฝ่ายลองคุยกันดู ว่าการกระทำทั้งสองฝ่าย มีอะไรไม่ชอบ เราว่าแม่รับฟังนะ แต่ท่านจะทำตามรึเปล่าไม่รับรองนะ ฮ่าาา เพราะของเราได้แต่รับฟังอย่างเดียว อีกอย่าง เรามีแม่แค่คนเดียว เรายอมแค่คนๆ นี้คนเดียว ชีวิตเราไม่ลำบากหรอก ขอให้ จขกท ทางแก้ไขปัญหานี้ให้ได้ มันเป็นเรืองเล็กๆ ของคนที่เรารัก และคนที่รักเรา 

ตอนนี้เราก็เป็นเหมือน จขกท เลยค่ะ
เรามีพี่น้องสามคน เราเป็นคนกลาง และเราคิดว่าเราทำดีและเป็นคนดีให้แม่อย่างดีที่สุดเมื่อเทียบกับพี่น้องเรา
แม่โทรหาพี่น้องเราไม่เคยรับสายเลย นานๆ ทีเป็นเดือนถึงจะรับสายแม่
แต่เรารับสายแม่ทุกวัน
แต่แม่กลับด่าเราทุกวัน บางครั้งก็น้อยใจเหมือนกัน ทั้งที่รู้ว่าพี่กับน้องเราไม่เคยรับโทรศัพท์แม่เพราะรำคาญที่แม่ด่าและบ่น แต่เราสงสารแม่ก็เลยรับสาย

เราก็คิดว่ามันคงเป็นเวรเป็นกรรมของเราแล้วล่ะค่ะ

ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ จขกท นะคะ เพราะเราคงมีความรู้สึกเหมือนกัน แต่ทำอะไรไม่ได้เพราะอีกฝ่ายคือแม่

เค้าอาจจะแสดงอาการเหมือนไม่รักเรา..ซึ่งการกระทำเค้าอาจจะทำให้เราคิดรู้สึกแบบนั้น...แต่สิ่งหนึ่งที่แน่ใจได้และเป็นหลักฐานว่าเค้ารัก..ก็คือเราในทุกวันนี้ค่ะ..ถ้าเค้าไม่รักเรา..เค้าคงเอาเราไปทิ้ง..ให้เราอดอาหารตาย..หรืออะไรก็ตามแต่...เราคือหลักฐานความรักของแม่ค่ะ...
ไม่แปลกที่คุณจะรู้สึกหงุดหงิดและน้อยใจในสิ่งที่เจอค่ะ..คุณไม่ผิดหรอกค่ะที่รู้สึกแบบนั้น...เราคนนึงล่ะที่เคยพบเจอช่วงนั้น..และหนักกว่านั้นอีก....แต่เหมใือนที่ทุกคอมเม้นท์บอกค่ะ..แม่ก็คือแม่..เค้าคือหนึ่งคนเดียวที่เราควรจะยอมและให้อภัยเค้ามากที่สุด....ทางที่ดีที่อราอยากแนะนำนะ..ลองดู..
1. ลองพยายามจับจุดว่าอะไรที่ทำให้เค้าหงุดหงิด..ก็พยายามไม่ทำ..แต่ถ้าเค้าเข้าช่วง "เทศกาลเหวี่ยงแห่งชาติ"...ก็พยายามหลบเค้าก่อนก็ดีค่ะ...รู้อยู่ว่าระเบิดเอาแน่ไม่ได้..คุณจะไปใกล้ระเบิดตอนนั้นทำไม..จริงไหม?..
2. ถ้าอดรนทนไม่ไหวจริงๆ..(แบบว่าโดนเยอะทุกวัน)..ก็หาที่ไปหน่อยค่ะ...ไปชิวว์ข้างนอก..ขอไปนอนบ้านเพื่อนเปลี่ยนสถานที่หน่อย..มันก็เหมือนกับเรากลับไปชาร์ตแบตน่ะค่ะ..แล้วถ้าเราไปชาร์ตแบต..เชื่อเห่อะค่ะ..สติเราจะกลับมาดีขึ้นเยอะมาก..แยกแยะอะไรได้ดีขึ้นมาก...