เราทำผิดหรือถูกที่ตัดสินใจแบบนี้

เรื่องราวติดต่อมาจาก สองกระทู้แรกค่ะ
นี่กระทู้แรก
http://www.jeban.com/viewtopic.php?t=111107
นี่กระทู้ที่สอง
http://www.jeban.com/viewtopic.php?t=112207
จากคำแนะนำและกำลังใจจากเพื่อนๆในจีบันในสองกระทู้แรก มันทำให้เรารู้สึกดีและมีกำลังใจขึ้นมามาก เราคิดแค่ว่า ยังไงเค้าก็แม่เรา ยังไงเค้าก็ต้องรักลูกเท่ากัน เพราะยังไงก็ลูกแท้ๆ แต่เหตุการณ์อีกครั้งนึงที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานมันทำให้เราตัดสินใจแบบนี้ขอเล่าก่อนนะคะ
เมื่อวานนี้เราเพิ่งกลับจากข้างนอกเราทำงานอีเว้น แล้วกว่าจะเคลียร์ของเสร็จมันก็ดึก
ขอเล่านิดนึงว่าพอเราทำงานเสร็จเราเดินออกมารอรถแล้วทางออกของที่ที่เราไปทำงานมอ่ะ มันเป็นซอยแต่ไม่มืดค่ะ เราเดินๆมาเราโดนรถเฉี่ยวขาแพลงแล้วรถคนนั้นก็หนีอ่ะค่ะคนแถวนั้นเค้ามีน้ำใจมาดูมาช่วยเหลือโบกแท็กซี่ให้จนเราขึ้นมาถึงบ้าน เราโทรหาแม่หลายครั้แต่ไม่รับสายไม่มีการโทรกลับเค้าอาจจะไม่เห็หรืออะไรไม่รู้อ่ะค่ะ
พอเรากลับบ้านมาคือเราได้เงินจากการทำงาน 1000 บาท แล้วค่าแท็กซี่เกือบสองร้อยรวมค่าทางด่วนเราเดินกะเผลกๆเข้ามาในบ้าน
น้องรีบถามว่า
ไหนเงินทำงานได้พันนึงไม่ใช่หรอวันนี้อ่ะ
เราก็มองหน้ามันประมาณว่าอย่ายุ่ง
เราก็เลยเอาเงินออกมาให้แม่ 800 คือเงินเหลืออยู่ที่ประมาณ 10กว่าบาท
น้ิงรีบพูดว่า มันบอกว่าได้พันนึงไม่ใช่หรอ ทำไมมีแค่ 800 มันก็ดึงกระเป๋าเราไปรื้อๆแต่ไม่เจอเงินเจอแค่เหรียญอ่ะค่ะ
มันบอกว่า มันเอาเงินไปซื้ออะไรอีกอ่ะ
เราหันไปบอกว่า
แม่ มันรวมค่ารถ ค่ากินอะไรก็เหลือเท่านี้แหละ
เราไม่บอกเรื่องรถชนเพระาเรากลัวเค้าเป็นห่วงอ่ะค่ะ
พ่อเลยถามว่่า
ทำไมเดินแบบนั้น
เราบอกว่าไม่เป็นไร
พ่อก็ไม่ยอม ถามว่าไปโดนอะไรทำไมเดินแบบนั้นขาเป็นอะไร
แม่เลยพูดว่า
ช่างมันสิจะไปสนใจมันทำไมจะหาเรื่องว่าเจ็บขาแล้วไม่อยากทำงานอื่นไง ไม่เห็นต้องคิดมาก
น้องบอกว่า
มึงไม่ต้องทำขนาดนี้หรอก มึงบอกตรงๆว่ามึงขี้เกียจ
เราเจ็บขามากจริงๆเราไม่อยากตอบโต้พยายามเฉยจะไปอาบน้ำ แล้วที่ว่าไปทำงานไปจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้
แม่เสริมว่า สงสัยไปนอนกับผู้ชายแล้วเค้าให้เงินมามั้งค่าตัวแค่ 800
ตอนนั้นมันเหมือนมีก้อนอะไรจุกอยู่ที่หน้าอกอ่ะค่ะอยากจะร้องไห้มากๆ
พ่อด่าแม่บอกว่า อะไรมันบอกว่าไปทำงานเสื้อของบริษัทที่เค้าแจกก็ใส่อยู่ ไปว่ามันทำไม
เราบอกว่า
แม่ หนูไปทำงาน ได้เงินมาหนูก็เอามาให้แม่แหละไม่มีหรอกผู้ชายที่ไหนอ่ะ
แม่บอกว่า จะไปรู้หรอ หน้าอย่างมึงทำไรไม่ได้หรอก นอกจากขายตัวแด-ก(ที่จริงเค้าไมไ่ด้พูดว่าขายตัวนเค้าพูดว่าขาย...แด-ก)
น้องเลยรีบพูดว่า
สำส่อนนะมึงอ่ะ
เราโมโหอ่ะ ปรี๊ดแตกเลย คนตั้งใจทำงานหาเงินมาช่วยที่บ้านเจอแบบนี้โกรธมากอ่ะ
เราเลยจิกหัวมันมาตบแล้วก็ดึงหัวมัน แม่รีบวิ่งมาตบหน้าเราดึงเราออกมาแล้วก็ตบ
แล้วบอกว่า
มึงออกไปจากบ้านกูเลย อย่างมึงเอาตัวไม่รอดหรอกึคนแบบมึงเนี่ย กูขอให้มึงล่มจมไปไหนก็เอาตัวไม่รอด ให้มึงชิบหาย
เราไม่มีน้ำตานะแต่บอกว่่าแม่ว่า
แม่ มันจะว่าหนูยังไงหนูก็ไม่สนใจแต่แม่บอกว่าหนูขายตัว แม่พูดได้ยังไง แม่ก็รู้ว่าหนูไม่ได้ทำ ทำไมพูดแบบนี้ แม่รู้มั้ยว่าวันนี้หนูโดนรถชนขาเจ็บหนูโทรหาแม่ แม่ไม่รับสายหนู ไม่รู้มั้ยว่าหนูเป็นัยไงมันชนแล้วหนีอ่ะ
แม่บอกว่า ทำไมกูต้องรับ กูเห็นแต่กูไม่รับกูรำคาญ สมน้ำหน้า โดนเขาชนแล้วหนี ทำไมไม่ชนให้ตายไปเลย
ตอนนั้นเราพูดไม่ออกอ่ะดูแม่พูดดิ เค้าจริงจังมากเคาเลยถามว่า
แม่อยากให้หนูไปจริงๆหรอ
แม่บอกว่า
มึงมันตัวกาลกินี อยู่ไปก็มีแต่ซวย
เราเลยยรีบไปเก็บข้าวของของเรา ทุกอย่างใส่กระเป๋าแล้วเ้ดินออก พ่อวิ่งมาดึงไว้ เราเลยบอกว่าพ่อไท่ต้องหวงหนูหรอก หนูไปได้แม่จะได้มีความสุข
พ่อบอกว่าแม่เค้าพูดไปอย่างนั้นแหละ
เราบอกว่า ไม่เป็นไรพ่อ หนูอึดอัด หนูอยู่กับเพื่อนได้
แม่เลยพูดว่า
มันไปอยู่กับผู้ชายมันรอเวลานี้มานานแล้วหาเรื่องทเลาะกับพ่อแม่แล้วก็หาเรื่องออกจาหบ้านมันมีคนรออยู่แล้ว
เรามองหน้าแม่แล้วไหว้ลาพ่อกับแม่ แล้วมองน้องเรา มันทำหน้าเบะปากใส่เรา
เราเลยเดินออกไปหน้าปากซอยโบกแท็กซี่แล้วโทรหาเพื่อนขอไปอยู่ด้วยซักพักนึงแล้วให้เพื่อนลงาจ่ายค่าแท็กซี่ให้เราขึ้นไปบนห้องเพื่อนเล่าให้เพื่อนฟัง เพื่อนบอกว่า
มึงลูกเต้าหรือเปล่ามึงเคยถามเค้ามั้ยจะว่าลำเอียงก็เยอะเกินไป แต่กูไม่อยากซ้ำเติมมึง ก็อยู่ทนี่แหละ ช่วยก็ช่วยกัน
คือเพื่อนคนนี้เราสนิทที่สุดคบกันมานนมาก แล้วพอดีที่ทำงานอยู่ไกลเดลยต้องอยู่หอ
พอตื่นเช้ามาพ่อแม่โทรมาหาเราใช้เบอร์ตู็โทรมาพ่อถามว่า
ฟ้าอยู่ที่ไหนลูกเป็นนยังไงมั่งกลับบ้านเฟหอะพ่อเป็นห่วง
ตอนนนั้นเราน้ำตาไหล
เลยล่ะ เรารู้สึกตื้นตันใจ
เราบอกพ่อว่า
พ่อไทม่ต้องห่วงหนูนะหนูอยู่กับเพื่อนหนูอยู่ได้ถ้าหนูมีงานทำแล้วหนูตจจะส่งเงินไปให้หนูไม่ให้พ่อกับแม่ลำบากหรอก พ่ออย่าตามใจน้องมากนะระวังมันจะเอาแต่ใจไม่สนใจพ่อแม่นะ
พ่อบอกว่า หนูมีเงินมั้ย หนูกินอะไรหรือยังเอาเลขบัญชีมาพ่อเอาของพ่อให้
เราบอกว่าไม่เป็นไรพ่อวันนี้เพิ่นหนูเลี้ยงพรุ่งนี้หนูมีอีเว้นท์ไม่เป็นไรหรอก หนูอึดอัด มันหลายอย่างแล้วพ่อ หนูอยู่ไม่ได้หรอก
พ่อบอกว่า พ่อจะโทรหาอีก รับสายพ่อด้วย หนูไม่เคยไปอยู่ไกลไม่เคยค้างที่อื่น หนูอยู่ได้หรอลูก พ่อเป็นห่วงหนู
เราเลยบอกว่า หนูอยู่ได้พ่อ ไม่ต้องห่วงนะ
พอวางโทรศัพท์เราร้องไห้เลยอ่ะ ทำไมแม่ไม่ถามเราแบบที่พ่อถามบ้าง
เค้าไม่โทรหาเราเลย มีแต่พ่่อโทรมา แต่แค่นี้เราก็ดีใจแล้วที่ยังมีพ่อที่รักและเข้าใจเรา
เราตัดสินใจถูกมั้ยที่ออกมาแบบนี้ เราก็ไม่รู้ว่าเราจะอยู่ได้ยังไงแต่ต่อไปเราคงต้องเรียนรู้ที่จะใช้ชขีวิตแบบที่ไม่มีพ่อแม่คอยดูแลแบบเมื่อก่อนแล้ว เราไม่เข้าใจทำไมเค้ามองเราแบบนั้นทั้งที่เราไม่เคยเอาเรื่องผู้ชายมาให้เค้าลำบากใจเลยแม้แต่ครั้งเดียว
ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับกำลังใจดีๆนะคะ
ขอบคุณที่ผ่านๆมาชาวจีบันให้กำลังใจเราดีมากๆ
ขอโทษด้วยนะคะที่เอาเรื่องเครียดๆมาให้อ่านกันอีกแล้ว