ขอกำลังใจค่ะ เรื่องคุณแฟน

 ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ คืนนี้้จ๋าคงจะคุยกับเค้าให้รู้เรื่องกันซะทีน่ะค่ะ
รักมาก หวังมาก ก็เจ็บมาก เฮ้ออออ
เดี๋ยวอัพเดทยังไงจะมาเล่าให้ฟังนะคะ
ขอบคุณสาวๆทุกคนจริงๆค่ะ

อ่านแล้วเรายังเหนื่อยใจแทนเลย  ที่คุณจขกท.กำลังรู้สึกประคองอยู่ฝ่ายเดียวอ่ะ คุยกันนะคะ จะได้รู้ว่ามันจะเป็นยังไงต่อไปกับความสัมพันธ์์แบบไกลๆยังงี้

ทำใจเผื่อไว้ด้วยนะคะ อะไรที่มันใช่มันก็ใช่ อะไรที่มันไม่ใช่ต้องปล่อยมันไปค่ะ อย่าไปฝืน

คงเป็นเพราะระยะทางและเวลามากกว่านะคะ ไม่จำเป็นต้องมีคนอื่นหรอกค่ะ บางทีเราก็เบื่อเหมือนกันที่ต้องมานั่งแชทคุยกันเกือบทุกวัน มันเหมือนกลายเป็นเป็นกฏไปแล้ว ถ้าไม่ได้คุยก็กลัวว่าเค้าจะน้อยใจจะนี่นู่นนั่น เปลี่ยนไป บลาบลาบลา ทำให้กลายเป็นเครียดแทน ไม่อยากคุย เบื่อ มันไม่เหมือนการได้คุยหรือมีปฏิสัมพันธ์กับคนจริงๆ เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้ เราก็เป็นคนนึงที่เวลาคุยกับใคร แรกๆ อาจคุยได้ซักประมาณอาทิตย์ หรือเดือน ถ้าคุยทุกวันนะ ถึงแ้ม้จะชอบมากก็ตาม หลังจากผ่านช่วงเวลาซักระยะเราก็จะเริ่มเบื่อ นอยด์ และเิริ่มไม่อยากคุย และในที่สุดก็ไม่ออนให้เห็นเลย ต่างจากคนที่ส่งข้อความหากันบ้างบางครั้งบางเวลาค่ะ แบบนั้นคบได้นาน ไปได้เรื่อยๆ 
ลองเปลี่ยนเป็นไม่ต้องแชท แต่ส่งข้อความหากันบ้างบางครั้งดีมั๊ยคะ ว่างตรงกันตอนไหน หยุดงานตอนไหนค่อยคุยกันก็ได้ค่ะ เราเป็นคนนึงที่เบื่อมากที่ต้องทำอะไรที่ทำให้มันกลายเป็นหน้าที่ ต้องคุยตอนนั้นตอนนี้ ตอนคุยก็ต้องยิ้มตลอดเดี๋ยวฝ่ายนู้นถามว่าทำไม ต้องหาเรื่องมาคุยไม่งั้นจะเหมือนไม่อยากคุย บลาบลาบลา สรุป คนที่คุยมากๆ จะไ่ม่ได้เจอ เพราะเราจะเบื่อก่อน ส่วนคนที่เจอคือคนที่ติดต่ออยู่เสมอ (แต่ไม่ค่อยแชท)  แล้วเราจะบอกคนที่คุยด้วยก่อนเสมอเลยว่าจะเป็นยังไงตามมา เราก็งงตัวเองนะ ทั้งๆ ที่บางทีก็รักนะ ก็ชอบนะ แต่พอผ่านไปซักพักอารมณ์เหนื่อย ท้อแท้ กับระยะทางมันมีมากกว่า จนสุดท้ายก็หมดรักไปเอง เหมือนที่เวลาคนเค้าอกหักไง ก็ไม่ต้องเจอกัน ไม่ต้องคุยกัน ผ่านไปซักพักก็ทำใจได้และไม่รู้สึกอะไร ระยะทางกับเวลามันเปลี่ยนได้หลายๆ อย่างจริงๆ อาจจะไม่ทุกคน แต่ก็หลายๆ คน

ตอนนี้อยากให้เริ่มทำใจค่ะ คนเราไม่เหมือนกันจริงๆ นะคะ เรายังงงเพื่อนเรามันคุยกันได้นานเป็นปีๆ เวลาไม่ได้ไปไหนมันกินนอนกันหน้าแคมเลยทีเดียว หลับคาคอมฯ เลย เค้าก็รักกันดีเท่าทุกวันนี้นะ 

เป็นกำลังใจให้นะคะ จะเป็นในแนวไหนก็ขอให้เคลียร์กันไวๆ จะได้รู้ทิศรู้ทางว่าจะทำยังไงต่อไป 

เวลากับใจคน ** เข้าใจและเห็นใจ จขกท มากๆ ค่ะ เราก็เคยเป็น เมื่อปีที่แล้วก็มีแฟนตอนไปเรียนอเมริกา ก่อนกลับก็สัญญากันดิบดีว่าจะมาหาตอน summer หน้า (แต่แฟนเราเค้าอยู่อเมริกาใต้นะคะ ค่าตั๋วไปกลับ 80,000 บาท) หลังจากเรากลับมาไทย ก็ยังคุยกันเรื่องๆ skype บ้าง โทรศัพท์บ้าง ก็คิดถึงเค้ามากๆ วันๆ ไม่เป็นอันทำอะไรเลย ตื่นเช้า นอนดึก เพราะเวลามันกลับขั้วกัน เที่ยงบ้านเรา เที่ยงคืนบ้านเค้า เป็นแบบนี้อยู่ประมาณ 5-6 เดือน หลังจากนั้นทุกอย่างก็น้อยลงเรื่อยๆ เราเองก็เหมือนจขกท ที่รู้สึกเหนื่อยกับการประคับประคองความสัมพันธ์ รู้สึกเหมือนกับเราไปยื้อเค้ามากไปรึเปล่า เราก็ไม่อยากกลายเป็นคนน่ารำคาญ จริงๆ ตั้งแต่เริ่มคุยกันมา เราก็เตือนตัวเองอยู่เสมอนะคะว่า ความจริง กับ ความฝันมันต่างกัน เค้าก็ยังเรียนอยู่ คงหาเงินมากขนาดนั้นมาหาเราไม่ได้ แถมต่างคนต่างก็มีภาระที่ตัวเองต้องทำ ความรักอย่างเดียวมันไม่พอจริงๆ หลังๆ เราก็ถามเค้าตรงๆ ที่เค้าตอบกลับมามันก็จี๊ดมากกกค่ะ ยังจำได้จนถึงทุกวันนี้ เราถามว่าเค้าเป็นอะไร ทำไมไม่ค่อยคุยกับเราเหมือนแต่ก่อน จะเอาไงก็ว่ามา เค้าตอบกลับมาประมาณว่า เค้าก็ไม่รู้ว่าเค้าเป็นอะไร แต่ว่าเราอยู่ไกลกันเกินไป เค้าไม่อยากจะไปยึดติดกับอะไรที่มันอาจเป็นไปไม่ได้"I'm sad, it's not that i don't love you. I really do but we're too far away " อ่านจบน้ำตาไหลพรากเลยค่ะ ทั้งเข้าใจ ทั้งซึ้ง ทั้งเสียใจ รู้สึกว่ามันเป็นทั้งข้อความบอกรักที่ซึ้ง และบอกเลิกที่แสนเศร้าในเวลาเดียวกัน เราไม่เคยคิดว่าเป็นข้อแก้ตัวของเค้าที่จะเลิกเลย เราเข้าใจทุกอย่างมานานแล้ว แค่ยอมรับความจริงไม่ได้แค่นั้นเอง ทุกวันนี้เราก็ยังคุยกันนะคะ ถามไถ่ทุกข์สุข เค้าก็บอกว่า "I miss you" ซึ่งเรารู้ว่าเค้าหมายความอย่างนั้นจริงๆ ตอนนี้เราก็มีอฟนใหม่แล้ว บางทีย้อนกลับไปนึกถึงเรื่องที่ผ่านมา มันก็เป็นความทรงจำดีๆ เราเลิกกันไม่ใช่เพราะไม่รักกัน แต่เป็นเพราะเราไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ คิดซธว่าไม่ได้เกิดมาคู่กันจริงๆ เป็นกำลังใจให้เจ้าของกระทูนะคะ ถ้าเค้าเปลี่ยนไป ห่างไป ก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะไปยื้อ เราถอยกลับมาออยู่ในโลกแห่งความเป็นจริงดีกว่า โลกที่มีเพื่อนๆ มีพ่อแม่ มีคนรอบข้างที่รักและเอาใจใส่เรา ออกไปเที่ยว ไปใช้ชีวิตตามที่อยากใช้ ไม่อยากให้ จขกท หมดศรัทธากับความรัก เราเชื่อว่าเค้าก็รักคุณ แต่บางทีการยึดติดกับสิ่งได้มากๆ พอไม่ได้อย่างหวัง มันก็เจ็บจริงๆ นะคะ เลือกที่จะอยู่กับคนตรงหน้า ชีวิตตรงหน้านี่ดีกว่าค่ะ เก็บความทรงจำ ความรู้สึกดีๆเอาไว้ เพราะมันจะไม่จางหายไป เหมือนใจคน :))