-

 จริงๆ ใช้ชีวิตปกติได้ไม่มีปัญหาค่ะ ไปเรียน ทำงาน อยู่กับเพื่อน ไม่ได้เครียดขนาดนั้นค่ะ 555
แค่แบบเซ็งว่าเราควรทำไงดี ถึงจะแบบ ทำให้เค้ารู้สึกสนใจ หรือใส่ใจบ้าง..
บางทีแบบให้เข้าใจ ให้อดทนมันก็ทำได้แหละค่ะ แต่มันก้อดคิดไม่ได้ .. 

ขอบคุณทุกคนนะคะ :)

การวัดความสำเร็จของชีวิต ผู้ชายส่วนมาก คือความสำเร็จจากงาน ส่วนผู้หญิงส่วนมาก ความสำเร็จของชีวิตคือ การมีครอบครัว คนละมุมกันค่ะ ใจเขาใจเราค่ะ อาศัยความเข้าใจ ซึ่งกันและกันค่ะ

 แฟนเราหนักกว่าอีก  อยู่หอใกล้ๆกัน  เดินนิดเดียว  นิดเดียวจริงๆค่ะ  5 นาทีก้อถึงแล้ว  
ตอนแรกๆๆไปกินข้าวด้วยกันเกือบทุกวันตอนเย็นๆ  
หลังๆก้อเริ่มห่างหาย
โทรมาก้อไม่เคยโทร
แต่ถ้าเค้าคิดถึง 2-3 วันเค้าจะมาหาซักครั้งนึง

เราก้อเคยคุยกับเค้าเรื่องที่   "ทำไมไม่มาหาบ้าง  ไม่โทมาบ้าง  เราไม่ได้ห่างกันไกลแสนไกลนะ  อย่าทำเหมือนเราไกลกันเป็น 1000 กิโลเลย"

เค้าก้อบอกเราว่า " ถ้าเราเจอกันทุกวัน  อยู่ด้วยกันทุกวันก้อต้องทะเลาะกัน  เจอทุกวันก้อจะไม่คิดถึงกัน  "

เค้าจะรู้มั๊ยนะ  ว่าเรามาอยู่หอคนเดียวเราก้อเหงา  เราก้ออยากมีใครไว้ให้คุยบ้าง  ได้กอดบ้าง  

เค้าจะู้มั๊ยนะ  ว่าเราคิดถึงเค้าทุกๆๆวัน...

_________________________________________

แวะมาให้กำลังใจ  จขกท.ค่ะ  ( แอบพร่ำเพ้อนิดหน่อย  อิอิ )

แฟนต่างกับเราปีนึงค่ะ เค้าเรียนๆๆๆๆๆๆ แบบกลับบ้านมาอ่านหนังสือ อ่านเสรจสวดมนตร์นอนไรงี้ เราก้อแบบแล้วฉันหละ?ชั้นอยู่ตรงไหน? บอกเค้า เค้าก้อบอกว่าอ่านหนังสือก้อดีแล้วไม่ใช่หรอ ดีกว่าไปเที่ยวเลย จ๊อยเลยค่ะเราT^T เด๋วนี้เปลี่ยนใหม่ ไม่โทรมาก้อไม่ต้องโทร เด๋วก้อคิดถึงเอง ทำตัวสวยๆเค้าไว้ แฟนจะได้เริ่มห่วงกะเค้าบ้าง ว่าชั้นอะสวยนะมีตัวเลือกเยอะ มิช่ายเธอคนเดียวที่หล่อ ตอนนี้ก้อชินๆแล้วค่ะที่แฟนโทรมาบ้างไม่โทรมาบ้างเพราะเราก้อทำอย่างอื่นแทน คิดแบบจขกท ก้อมีแต่ฟุ้งซ่าน ลองเบื่อๆเซ็งๆทำงานบ้านหายเบื่อหายเซง นอนหลับไม่สนใจโลกภายนอกเลย ฮ่าๆๆๆๆ โชว์ไปว่าชั้นหน่ะแม่ศรีเรือนนะยะ แต่เรื่องบางเรื่องเค้าก้อยังทำให้เราน้อยใจอยู่ ต้องทนๆต่อไป