รักร้าวสอนอะไรคุณได้บ้าง.....
synad24Happy Valentine's Day ค่ะ
สำหรับวันแห่งความรักวันนี้ ฉันอยากที่จะมาแชร์เรื่องราวของความรักที่ฉันประสบมาในชีวิตและได้ทำการบันทึกไว้ในFB note เพื่อต้อนรับวันแห่งความรักเหมือนคนอื่นๆเค้าบ้าง
ถึงแม้มันไม่ใช่ความรักที่จบด้วยการhappy endingเหมือนคนอื่นๆ แต่ความรักที่ผิดหวังได้นำมาซึ่งบางอย่างที่สามารถเปลี่ยนแปลงทัศนคติของฉัน และทำให้ฉันเติบโตไปอีกก้าวเช่นกันค่ะ ลองอ่านและเข้ามาแชร์กันะคะว่าเรื่องราวความรักของคุณเป็นแบบไหนกันบ้าง
..........14 กุมภาพันธ์ ของทุกปี เป็นวันที่ถูกจดบัญญัติ ไว้ว่ามันคือวันแห่งความรัก หลายต่อหลายคนทุ่มเทเวลาในวันสำคัญวันนี้ให้กับคนรักที่อยู่ข้างกายเขา และฉันเองก็เคยเป็นหนึ่งในนั้น .......มาวันนี้ 14 กุมภา กลายเป็นแค่วันๆหนึ่ง ที่ฉันได้แต่มองภาพของคู่รักอื่นๆ มีความสุขกันในแบบที่ฉันเคยเป็น
เมื่อมาย้อนนึกถึงความรักแบบหนุ่มสาวที่ผ่านมาในชีวิตของฉัน ฉันไม่เคยประสบความสำเร็จกับมัน ฉันเคยเฝ้าถามตัวเองว่า เพราะอะไร ฉันไม่ดีตรงไหนหรือเพราะเขาไม่ดีกันแน่ มาจนถึงวันนี้ฉันรับรู้ได้ว่าคำถามเหล่านั้นค่อยๆจางหายไป แต่กลับแทนที่ด้วยคำพูดของคนๆหนึ่งที่ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ทุกครั้งที่ฉันนึกถึงเรื่องราวของความรัก
ที่ผ่านมาฉันล้มเหลวในเรื่องของความรักมานับครั้งไม่ถ้วน ทุกๆครั้งที่ต้องล้ม ฉันพยายามที่จะยืนขึ้นด้วยตัวเองและค่อยๆเติบโตขึ้นทีละนิดจากการเรียนรู้กับความเจ็บปวด แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่สามารถทำให้ฉันล้มครืนไม่เป็นท่าเท่ากับความรักครั้งล่าสุดที่ผ่านมานาน..... แต่ฉันไม่เคยลืมมัน
ฉันยอมรับอย่างไม่มีการอายใดๆว่าคราวนั้นทำให้ชีวิตฉันหลงทางอยู่นาน บทเรียนในอดีตแทบไม่ได้สอนให้ฉันรับมือกับมันได้ดีอย่างที่เคยเป็น และถ้าไม่ได้คนๆนั้น ฉันนึกไม่ออกจริงๆว่า ฉันจะเดินทางมาจนถึงวันนี้ได้อย่างไร
ในวันที่ฉันได้พบกับมรสุมจากความรักครั้งสำคัญของชีวิต ฉันต้องเสียใจ เสียน้ำตา จนท้อแท้และสิ้นหวัง เพราะการที่ต้องเลิกรากับคนรักที่คบกันมานานเกือบ7 ปี โดยไม่ได้สมัครใจ ครั้งนั้นมันรุนแรงและเลวร้าย เกินกว่าที่คนที่น่าจะชาชินกับเรื่องรักร้าวอย่างฉันจะทนได้ ฉันจำเป็นต้องพาตัวเองหลุดออกไปจากโลกแห่งความจริง เพราะไม่รู้ว่าจะเดินไปทางไหน คิดได้แต่เพียง "ต้องหนี" โดยไม่ต้องการการปลอบใจ หรือ แม้เแต่การระบายออก อยากแต่เพียงที่จะหลบหน้าผู้คน และเสียงซักถามที่ไม่อยากได้ยิน กลับไปหาสถานที่หลบภัยเพียงที่เดียวที่คิดออกนั้น คือ ฉันต้องกลับบ้าน .....
คนแรกที่พบเห็นใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยน้ำตาอย่างน่าสมเพช คือ แม่ สีหน้าของแม่ในตอนนั้นยังคงติดตาฉัน แม่ตกใจมากที่เห็นกับสภาพน่าเวทนาของลูกสาว แม่นิ่งเงียบอยู่นาน ปล่อยให้ฉันร้องไห้ไม่หยุดเป็นเวลาเกือบชั่วโมง และสิ่งแรกที่แม่พูดออกมา นั่นคือ“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แม่รับได้เสมอ”.........
แม่ได้แต่กอดฉันไว้แน่น จนเมื่อฉันสงบลง และเล่าเรื่องราวต่างๆให้แม่ฟังอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนตั้งแต่ฉันเกิดมาเป็นลูกของแม่ แม่รับฟัง แต่ไม่มีการพูดปลอบใจ หรือถามอะไรทั้งสิ้น ผิดกับฉันที่ได้แต่ถามคำถามที่คงจะไม่มีโอกาสได้รับคำตอบกับแม่ว่า
“ทำไมคะ”
“เพราะอะไรคะ”
“ทำไมเขาถึงต้องทำแบบนี้คะ"
"ทำไมเขาต้องเป็นแบบนี้ด้วยคะ”
เป็นร้อยๆครั้ง พล่ามเรื่องราวต่างๆทั้งน้ำตาอย่างไม่มีการปิดบังใดๆ แม่ไม่ตอบ แต่สิ่งเดียวที่แม่ถามกลับฉันก็คือ ฉันสามารถรักใครคนหนึ่ง โดยที่ไม่เกิดคำถามใดๆกับใครคนนั้นหรือเปล่า
ฉันนิ่งฟังและขัดแย้งในใจอย่างแรง เพราะมันฟังดูยาก และไม่น่าจะเกิดขึ้นกับความสัมพันธ์ของใครได้ แต่ในตอนนั้นฉันไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของแม่มากนัก เพราะมัวผูกตัวเองอยู่กับการคร่ำครวญเสียใจให้กับเส้นทางชีวิตรักที่ต้องสะบั้นลง
หลังจากวันนั้น ฉันกินไม่ได้ นอนไม่หลับ เหมือนเป็นคนบ้าอยู่นานนับเดือน สิ่งเดียวที่อยู่ในหัวของฉันตลอดเวลาพร้อมกับน้ำตาคือคำว่า .....ทำไม....และเช่นเคยว่าทุกครั้งที่แม่เห็นฉันร้องไห้ แม่ไม่เคยถาม ได้แต่เดินมานั่งข้างๆและโอบไหล่ฉันไว้เท่านั้น
จนเมื่อเวลาผ่านไป แผลขนาดใหญ่ในใจของฉันค่อยๆบรรเทาลงตามกาลเวลา แต่คำพูดของแม่ในวันนั้นยังคงติดอยู่ในใจของฉันเสมอ จากความขัดแย้งในที่แรก มันน่าแปลกที่ฉันกลับค่อยๆเชื่อว่า ความรักในแบบที่แม่ถามฉันนั้นมีอยู่จริง และเป็นแม่เองที่เป็นคนเนรมิตความรักแบบนั้น คงเป็นเพราะแม่ผ่านเรื่องราวของความรักมามากและอยู่กับความรักมายาวนานกับพ่อของฉัน ถึงจะมีทั้งสุขและทุกข์แต่แม่ก็ไม่เคยเกิดคำถาม เพราะแม่อยู่กับความรักอย่างเข้าใจมากกว่าการหาคำตอบ
ทัศนคติในเรื่องของความรักของแม่ ทำให้ฉันพบว่า เมื่อฉันเลิกตั้งคำถาม ฉันกลับพบคำตอบ ว่าความรักที่ผ่านมา บ่อยครั้งที่ทุกอย่างมันต้องจบลงโดยไร้ซึ่งความสุขเช่นนี้ ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะฉันมัวแต่ตั้งคำถามกับความรักที่มี โดยไม่เคยรอฟังคำตอบของมัน มากกว่าการทำความเข้าใจกับความรักนั้นเอง และสิ่งที่แม่ถามฉันในวันนั้น แม่ไม่ได้ถามฉันเพื่อให้ฉันตอบแม่ เพราะแม่รู้ว่า ฉันจะเจอคำตอบให้กับตัวเองในสักวันหนึ่ง.....
“ทำไมคะ”
“เพราะอะไรคะ”
“ทำไมเขาถึงต้องทำแบบนี้คะ"
"ทำไมเขาต้องเป็นแบบนี้ด้วยคะ”
เป็นร้อยๆครั้ง พล่ามเรื่องราวต่างๆทั้งน้ำตาอย่างไม่มีการปิดบังใดๆ แม่ไม่ตอบ แต่สิ่งเดียวที่แม่ถามกลับฉันก็คือ ฉันสามารถรักใครคนหนึ่ง โดยที่ไม่เกิดคำถามใดๆกับใครคนนั้นหรือเปล่า
ฉันนิ่งฟังและขัดแย้งในใจอย่างแรง เพราะมันฟังดูยาก และไม่น่าจะเกิดขึ้นกับความสัมพันธ์ของใครได้ แต่ในตอนนั้นฉันไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของแม่มากนัก เพราะมัวผูกตัวเองอยู่กับการคร่ำครวญเสียใจให้กับเส้นทางชีวิตรักที่ต้องสะบั้นลง
หลังจากวันนั้น ฉันกินไม่ได้ นอนไม่หลับ เหมือนเป็นคนบ้าอยู่นานนับเดือน สิ่งเดียวที่อยู่ในหัวของฉันตลอดเวลาพร้อมกับน้ำตาคือคำว่า .....ทำไม....และเช่นเคยว่าทุกครั้งที่แม่เห็นฉันร้องไห้ แม่ไม่เคยถาม ได้แต่เดินมานั่งข้างๆและโอบไหล่ฉันไว้เท่านั้น
จนเมื่อเวลาผ่านไป แผลขนาดใหญ่ในใจของฉันค่อยๆบรรเทาลงตามกาลเวลา แต่คำพูดของแม่ในวันนั้นยังคงติดอยู่ในใจของฉันเสมอ จากความขัดแย้งในที่แรก มันน่าแปลกที่ฉันกลับค่อยๆเชื่อว่า ความรักในแบบที่แม่ถามฉันนั้นมีอยู่จริง และเป็นแม่เองที่เป็นคนเนรมิตความรักแบบนั้น คงเป็นเพราะแม่ผ่านเรื่องราวของความรักมามากและอยู่กับความรักมายาวนานกับพ่อของฉัน ถึงจะมีทั้งสุขและทุกข์แต่แม่ก็ไม่เคยเกิดคำถาม เพราะแม่อยู่กับความรักอย่างเข้าใจมากกว่าการหาคำตอบ
ทัศนคติในเรื่องของความรักของแม่ ทำให้ฉันพบว่า เมื่อฉันเลิกตั้งคำถาม ฉันกลับพบคำตอบ ว่าความรักที่ผ่านมา บ่อยครั้งที่ทุกอย่างมันต้องจบลงโดยไร้ซึ่งความสุขเช่นนี้ ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะฉันมัวแต่ตั้งคำถามกับความรักที่มี โดยไม่เคยรอฟังคำตอบของมัน มากกว่าการทำความเข้าใจกับความรักนั้นเอง และสิ่งที่แม่ถามฉันในวันนั้น แม่ไม่ได้ถามฉันเพื่อให้ฉันตอบแม่ เพราะแม่รู้ว่า ฉันจะเจอคำตอบให้กับตัวเองในสักวันหนึ่ง.....
จากวันที่เลวร้ายมาจนถึงวันนี้ ถึงแม้ฉันจะยังคงอยู่ตัวคนเดียว แต่ฉันก็เข้มแข็งขึ้น คงต้องขอบคุณกับความรักที่ไม่เคยตั้งคำถามแต่มีแต่ความเข้าใจของแม่ ที่มีต่อฉัน ถ้าไม่มีแม่ในวันนั้น ฉันอาจจะไม่สามารถอยู่มาได้จนถึงทุกวันนี้ และไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ ฉันตั้งใจกับตัวเองไว้ว่า ไม่ว่าจะเป็นความรักในรูปแบบไหนก็ตาม ฉันจะพยายามลดการตั้งคำถามแต่เพิ่มการทำความเข้าใจกับคนที่อยู่รอบกายฉันให้มากขึ้น เหมือนกับแม่ของฉัน
........ สำหรับทุกคนที่ยังคงมีความรัก หรือกำลังจะเริ่มต้นกับความรัก ขอให้ทุกคนลองหยุดตั้งคำถาม แต่ให้ทำความเข้าใจกับคนที่คุณรัก เพราะคำตอบที่ได้นั้น มันจะนำพาคุณและคนที่คุณรักไปยังจุดหมายปลายทางของความสุขเอง
..........และที่สำคัญที่สุด ฉันอยากคุณได้ลองแชร์เรื่องราวความรักของคุณกับครอบครัว ไม่ว่าเรื่องนั้นมันจะดีหรือร้ายก็ตาม แต่ฉันเชื่อว่าคุณจะได้มุมมองความรักที่แตกต่าง ที่มันอาจจะเปลี่ยนแปลงทัศนคติของคุณไปตลอดกาลก็เป็นได้
..........และที่สำคัญที่สุด ฉันอยากคุณได้ลองแชร์เรื่องราวความรักของคุณกับครอบครัว ไม่ว่าเรื่องนั้นมันจะดีหรือร้ายก็ตาม แต่ฉันเชื่อว่าคุณจะได้มุมมองความรักที่แตกต่าง ที่มันอาจจะเปลี่ยนแปลงทัศนคติของคุณไปตลอดกาลก็เป็นได้
ขอให้ทุกคนสมหวังกับความรักที่มีนะคะ...............................
Discussion (4)
ว่ากันตามตรงแล้ว วันวาเลนไทน์ก็เป็นวันธรรมดาวันหนึ่งที่คนเราอุปโหลก(เขียนถูกป่าวหว่า) ขึ้นมาว่ามันเป็นวันแห่งความรัก มันเป็นวันที่เราต้องทำอย่างนู้อย่างนี้ ลองคิดซิว่ามันเป็นแค่วันธรรมดาวันหนึงเท่านั้น ไม่ได้มีอะไรสำคัญมากนัก พอผ่านวันนี้ไปทุกอย่างจะเป็นเหมือนเดิม ตื่นมา กินข้าว ไปทำงาน ...... ถ้าคุณคิดอย่างนี้คุณจะรู้สึกสบายดีนะ
ขอบคุณมากนะคะ วันนี้เป็นวันที่ต้องการกำลังใจมากๆจริงๆ
ขออยู่เป็นเพื่อนด้วยคนนะคะ ไม่มีคนรักให้บอกรักเช่นกัน แต่บอกรักพ่อกับแม่แทน และก็น้องชายที่สนิทกันมากคุยกันได้ทุกเรื่อง เวลาไม่สบายใจรึร้องไห้เพราะรักก็ร้องกับเค้า ไม่เคยมีคำถามจากปากเค้าเหมือนกัน มีแค่มือและแขนอุ่นๆที่คอยตบแขนลูบหัวให้กำลังใจ วันนี้วันวาเลนไทน์ ขอให้คนที่มีรักทุกคู่ สุขสมหวังในเรื่องของความรักนะคะ มีรักที่ดีแล้วก็รักษาไว้เถอะค่ะ แล้วในวันข้างหน้าเราจะได้ไม่เสียใจกับอดีตที่ย้อนกลับไปแก้ไม่ได้...ขอให้ทุกคนมีความสุขกับคนรักในทุกๆวันนะคะ
แต่คำที่คุณแม่บอกจขกท.
นั้นมันอินใจเหลือเกินค่ะ