กลุ้มใจมากเพราะรู้ว่าหลานชายติดเอดส์

เราได้กลับไปเจอน้องเมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา ครั้งแรกที่เห็นเค้าเดินลงมาจากบนบ้าน เราก้อเดินไปหาน้อง แล้วก้อกอดเค้า น้ำตาเราไหลมาก ไม่พูดไรสักคำ น้องก้อว่า อาอย่าร้องไห้ หนูไม่เป็นไร เรากอดเค้า แล้วก้อพูดว่า ไม่เป็นไรน่ะหนู หนุมีอาทั้งคน มีพ่อมีแม่ ทุกคนพร้อมจะดูแลและอยู่ข้างหนูเสมอ มันเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยมีมาก่อน เราสงสารน้องมากกกกกก เค้ายังมีอนาคตอีกไกล แต่มันก้อหมดลงทุกอย่าง   คืนวันเสาร์เรานอนกะน้องจนมีความรู้สึกว่าเค้านอนไม่นิ่งตลอด พลิกตัวบ่อย เราก้อตื่นมาทั้งคืน จับน้องตลอดเวลา น้องก้อว่าหนูร้อน แต่เรารุ้สึกได้ว่า ตาน้องไม่หลับง่ะ เหมือนว่าเค้าคิดอยู่ตลอดเวลา ...รู้สึกแย่มาก ดูน้องซูบลงเยอะ วันที่ 2 พคนี้ ทางโรงพยาบาลนัดน้องไปพบ ก้อคงจะสรุปผลเลือดที่ตรวจเจอว่าควรจะจ่ายยาอย่างไร

นับจากวันที่ได้รับข่าวร้ายนี้ เราเข้าไปหาข้อมูลทางอินเตอร์เน็ตอยู่ตลอดว่า การดำรงชีวิต การใช้ชีวิตอยู่ต่อสังคม อาหารการกินต่างๆ เพราะ ก้อแอบระแวงกลัวเหมือนกัน ถึงจะหลานก้อเถอะ ยาใหนดีก้อต้องหากัน ตอนนี้ที่บ้านได้แต่ทำใจ เพราะมันเกิดขึ้นมาแล้ว ไม่กล้าบอกใคร ไม่รู้จะปรึกษาใครแม้กระทั่งแฟนตัวเอง กลัวเค้ารับไม่ได้ที่คนในบ้านเราเป็น

เราต้องขอขอบคุณเพื่อนๆ ชาวจีบันในที่นี้ที่รับฟังปัญหาของเรา อย่างน้อยเราก้อรุ้สึกว่าเรายังมีคนที่เข้าใจปัญหาเราและเป็นกำลังใจให้เช่นกันค่ะ