แค่อยากระบาย ว่าสับสน

สวัสดีค่ะ
วันนี้ขอมาระบาย แบบงี่เง่าๆหน่อยนะคะ

เริ่มจาก เราเพิ่งจบตรีมา จะรับปริญญาอาทิตย์หน้าแล้วค่ะ ตอนแรกวางแผนซะดิบดีว่าจะไปเรียนต่อต่างประเทศ ก็เดินเรื่องมาจนได้ไป
แต่พอไปบอกพ่อ พ่อเรากลับไม่อยากให้ไปซะอย่างงั้น เพราะว่าที่บ้านมีอาม่าค่ะ อาม่าเป็นห่วงมากๆๆๆๆ เค้าแก่แล้วอายุ 75 กว่าๆ

ตลอดเวลาปีกว่ามานี่เราเป็นคนดูแลอาม่าเกือบจะตลอดเวลา ถึงขนาดที่ว่าตกเย็นต้องอยู่ด้วยตลอด เสาร์-อาทิตย์ไม่ได้ไปไหนเลย ถ้าจะไปต้องหาข้ออ้างมาอ้างค่ะไม่งั้นโดนด่า ไม่ได้ไปเที่ยวกะแฟนกะเพื่อนอย่างเปิดเผยเลยค่ะ ต้องอ้างว่าไปเรียน (จนตอนนี้เรียนจบ เลยไม่มีอะไรให้อ้าง)

นอกเรื่องไปเยอะ 55 กลับมาที่เรื่องเรียนต่อค่ะ เราเลือกเรียนต่อโทก็เพื่อไปเอาปริญญากลับมาฝากแม่ อีกส่วนคือไปหาความเป็นตัวของตัวเองค่ะ แล้วยังคิดว่าเผลอๆจะได้ความเป็นผู้ใหญ่ที่มากขึ้นกลับมาด้วย เพราะตอนนี้บอกตรงๆว่าที่บ้านมีอันจะกิน พ่อมีกิจการส่วนตัวเป็นธุรกิจครอบครัว เรามีพี่ร้องทั้งหมด 5 คน เราเป็นคนกลางและเป็นผู้หญิงคนเดียวค่ะ เลยถูกเลี้ยงแบบค่อนข้างประคบประหงมมาก เลยอยากไปหาประสบการณ์ อยากได้อิสระ อยากโตขึ้น แต่พ่อไม่ให้ไปค่ะ แล้วทีนี่เราคิดว่าจะทำงานแต่ก็ไม่อยากทำงานในบบ้านค่ะ อยากไปหางานทำข้างนอก เรียนรู้ชีวิตจริงๆ อยากได้อิสระแบบปกติสุขเหมือนคนอื่น ไม่อยากทำงานเป็นผู้บริหารทั้งๆที่เราไม่รู้อะไรเลย (แล้วเราก็ไม่ชอบงานที่บ้านด้วย) แต่ความคิดส่วนนี้ก็ขัดกับที่บ้านที่อยากให้ช่วยกิจการครอบครัวอีก

เราก็รุ้สึกเห็นใจที่พ่อแม่ อาม่าและญาติอุตส่าเลี้ยงเรามา ดูเเลเราอย่างดี เลยกะว่าจะฝืนทำงานที่บ้านเพื่อให้เค้าสบายใจแต่ข้างในใจมันดันคิดเข้าข้างตัวเองว่าอยากมีชีวิตที่ตัวเองเลือกบ้าง ตอนนี้จิตใจกับการกระทำมันสวนทางกันค่ะ สับสนมากๆ ไม่รู้ว่าจะหาทางไหนที่ทำให้ลงตัวทั้งสองฝ่าย เราเองก็ไม่อยากทำให้ที่บ้านผิดหวัง แต่ก็ไม่อยากเดินในทางที่เราไม่ต้องการ

เลยอยากปรึกษาเพื่อนๆว่าคิดว่าเรางี่เง่ามั้ยคะ
ตอนนี้อยู่ในช่วงเกลียดตัวเองสุดๆเลยค่ะ