สาวๆ ปรึกษาเรื่องแฟนนิดหน่อยค่ะ เศร้ามากเลยอ่ะเกือบฆ่าตัวตายแล้ว T___T

(กลัวคนรู้จักมาเจอจัง อาย แต่ก็อยากจะปรึกษาอ่ะค่ะ T^T อยากให้อ่านให้จบนะคะ TT")

คือเรากับแฟนคบกันมา 1 ปี 4 เดือนแล้ว เค้าเป็นคนขอคบเรา เราติดเค้ามาก
แฟนเราขึ้นม.5 เราอยู่ปี 1 แฟนเราผู้หญิงนะคะ แต่ไม่ใช่ทอม
แล้วช่วงปลายเดือนที่แล้วคือเค้าไปค่ายมา เราก็รอวันที่เค้ากลับจากค่าย 7 วัน รู้สึกเหมือนนานเป็นเดือนๆ
พอเค้ากลับมาเค้าก็เล่นเฟสคุยกับเพื่อนที่ค่ายเยอะมาก ไม่สนใจเราเลย เราก็ยังไม่อะไร
เราก็เลยรอจนกว่าเค้าจะเล่นเสร็จ ก็ช่วง 5 ทุ่ม เราโทรไปเค้าไม่สนใจเรา เราเลยถามเค้าว่า
"เธอไม่ได้รักพี่แล้วเหรอ?" เค้าตอบว่า "ไม่รู้" แบบเย็นชามาก แ้ล้วเค้าก็บอกว่า
"(ชื่อเค้า)ไปนอนแล้วนะ" เท่านั้นแหล่ะเราร้องไห้เลย เค้าก็ไม่สนใจแล้วก็วางสายไป
จนมาอีกวันนึง เราโทรไปุถามเค้าว่า "เธอไม่ได้คิดอะไรกับพี่แล้วเหรอ?"
เค้าตอบว่า "ก็คงจะยังงั้น" เย็นชาสุดๆ เราปล่อยโฮเลย
แล้วเค้าก็เหมือนรำคาญ ไม่สนใจ แล้วก็วางสายไป
คือนนั้นเราร้องไห้จะเป็นจะตายไม่ได้นอนเลย ฟูมฟายมาก เพ้อกับเพื่อนว่า
"ไม่อยากอยู่แล้ว เค้าไม่รักเราแล้ว อยากตาย ทำไงดี เค้าไม่อยากอยู่กับเราแล้ว T^T"
เราก็เอาสถานะเฟสออก เป็นโสด เค้าก็ยังคุยกับเพื่อนที่ค่ายเหมือนๆ เดิม คุยแชทเฟสจนถึงตี 2
เราเลยแบบเกลียดเค้ามากตอนนั้น แต่มันก็เกลียดไม่ลง โดนทำขนาดนี้ แต่ใจมันก็ยังรัก TT
คือแบบเมื่อก่อนรักกันมาก เราเลยรู้สึกผูกพันธ์กับเค้ามาก เค้าเคยมั่นคงในรักกับเรามาก
ขนาดแค่เดินจากกันที่ป้ายรถเมล์ ต่างคนก็ต่างร้องไห้แล้ว T____T

จนกระทั่งเราส่งข้อความไปก่อนไปต่างประเทศว่า
เราไปต่างประเทศ เรายังรักเค้ามากนะ แล้วก็จะรักตลอดไป ฯลฯ...

เราไปอยู่ตปท.รู้สึกหมดอาลัยตายอยากมาก ไปอยุ่ 7 วัน
รู้สึกนานเหมือนเป็นเดือนๆ ไม่ได้เจอหน้าเค้าเลย ไม่ได้นอน
ขนาดขึ้นบอลลูนเจอวิวภูเขาสวยๆ ก็ยังร้องไห้ คิดถึงแต่หน้าเค้า
อยากจับมือเค้า อยากกอดเค้ามาก ช่วงที่อยู่เราตัดสินใจโทรกลับไปหาเค้า
แล้วก็ร้องไห้ บอกเค้าว่า  "เรายังรักเค้ามากนะ กลับมาเถอะนะ ขอร้อง พี่รักเธอนะ"
เค้าก็ไม่สนใจเหมือนรำคาญ หงุดหงิด
เราก็เล่าให้เค้าฟังว่าเนี่ยเมื่อก่อนเธอเคยทำยังงี้ๆ นะ เราเคยรักกันมากนะ
ตอนที่เราจับมือเค้า เราคิดว่า คนๆ นี้อแหล่ะที่จะรักเราไปตลอด
แล้วเราก็จะรักเค้าไปตลอดเช่นกัน เราเริ่มพร่ำเพ้อไปเรื่อยๆ
เค้าก็บอกว่า "ถึงทำแบบนี้ก็ไม่ได้ช่วยให้(ชื่อเค้า)อยากกลับไปหรอก"
และอีกหลายอย่างที่เราพยายามทำไป เราร้องไห้ทั้งวันทั้งคืน
อ้อนวอนให้เค้ากลับมาเป็นเหมือนเดิม เค้าบอกว่า
"ยังไงความรู้สึกมันก็ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว มันไม่เหมือนเดิม เค้าไม่รู้ว่าเค้ารักเราแบบไหน ไม่รู้"
เราร้องไห้จนเราเหนื่อยมาก แค่นั่งอยุ่บนเตียงในโรงแรมเฉยๆ  น้ำตามันก็ไหลๆๆๆๆ ออกมาไม่หยุด
น้ำหนักจาก 43 เหลือ 32 ภายในเวลาแค่ 5 วัน เราโทรมมากจนเราตัดสินใจกินยาฆ่าตัวตาย...

เรากินไปเรื่อยๆ ไม่รู้กี่เม็ดแล้ว กินไป ร้องไห้ไป พิมพ์ข้อความไป บอกเค้าว่า
"เราคงไม่อยู่แล้ว หวังว่าชาติหน้าคงได้เจอกันอีก ยังไงก็ยังรักเหมือนเดิมนะ ฯลฯ"
สุดท้ายคือเราหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ตื่นขึ้นมาอ้วก ออกมาแต่น้ำย่อยเพราะกินอะไรไม่ลง
เราปวดตามากเหมือนลูกตาจะทะลักเบ้าออกมา เราคลานขึ่นไปบนเตียง แล้วก็คุยกับเพื่อน
เราคุยไม่รู้เรื่องไรเลย สติสตังไม่หมดแล้วทุกอย่าง แล้วเราก็หลับไป
ตื่นขึ้นมาอีกทีประมาณตี 2-3 ตื่นข้นมาอ้วกอีกที ทรมานมาก
เรารักเค้ามากเลย คนที่ทำให้เราเจ็บได้ขนาดนี้ ภาพเก่าๆ มันเข้ามาในหัว
สุดท้ายเราก็หายดี วันต่อมาเราก็ยังโทรไปร้องไห้กับเค้าเหมือนเดิม
เค้าก็เงียบเหมือนไม่อยากคุย เค้าบอกว่า "ถ้าเจอหน้าอาจจะรู้ก็ได้ว่ารักแบบไหน"
เราเลยรีบกลับไทย กลับมาเรานัดเค้าไว้ที่ห้าง เราก็รีบไปหา ทันทีที่เจอเค้าเราก็วิ่งเข้าไปกอด
แล้วก็ร้องไห้ คุยไปคุยมาเค้าก็ยังไม่รู้ว่ารักเราแบบไหน รู้แต่ว่ารักมันน้อยลง
เดินห้างไปร้องไห้ไป เราเริ่มเหม่อแล้ว มันช็อคมาก ไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว
เราเคยคิดด้วยว่าถ้าเค้าไม่รักเราแล้วจริงๆ เราก็จะไปฆ่าตัวตายที่ๆ เค้าขอคบเรานั่นแหล่ะ
ในห้างนั้นแหล่ะ ไม่รู้จะอยุ่ไปทำไมแล้ว จนแบบเค้าบอกว่า
"เค้าอยากให้เราทำตัวแบบเดิม" เราทำไม่ลงหรอก
ทั้งๆ ที่เค้าก็ไม่ได้คิดอะไรกับเราแล้วอ่ะนะ เราทำไม่ได้หรอก ยังไงก็ทำำไม่ได้ T^T
กลับบ้านมาก็มานั่งร้องไห้แบบเดิม เราร้องจนน้ำตามันไม่ใสแล้วอ่ะ
มันเป็นสีชมพูๆ แดงๆ เหมือนเลือดมันไหลออกมาเลย

อีกวันต่อมาเราโทรไปหาเค้า เราอยากใ้ห้เค้ากลับมา
เราก็อ่านของที่เค้าเคยทำให้เรา ให้เค้าฟัง จนกระทั่งถึงบรรทัดที่ว่า
"ไม่ว่ายังไง (ชื่อเค้า)ก็จะยังคงความรักที่(ชื่อเรา)มีให้(ชื่อเค้า)
รักตลอดไป ไม่มีเบื่อ ไม่มีเปลี่ยน" เท่านั้นแหล่ะเราปล่อยโฮเลย
เค้าก็รำคาญ เค้าบอกเราว่า "ให้เราเอาของที่เค้าให้มาคืนมา เค้าจะเอาไปเผาทิ้ง"
เราก็ช็อค พูดอะไรไม่ออก มันจุก เค้าก็พูดต่อ พูดแบบกระแทกๆ
"รู้มั้ยยิ่งเราร้องไห้อ่ะ เค้ายิ่งไม่อยากได้ยินเสียง ไม่อยากคุยด้วยเลย"
ขนาดของที่เราเคยทำให้ เคยเขียนให้ เราให้เค้าเอามาอ่าน เ้ค้าก็ยังไม่รู้สึกอะไร
ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนอ่านแค่บรรทัดเดียว ทั้งเราทั้งเค้าก็ร้องไห้แล้ว เราเคยรักกันมากไม่ใช่เหรอ TT"
แล้วเค้าก็มีเรียนขับรถตอนเช้า เค้าอยากนอน เค้าก็บอกว่า
"ก็เราไม่ได้ทำอะไรนิ วันๆ เอาแต่นั่งๆ นอนๆ" พูดกระแทกๆ
เชื่อมั้ย? ตอนนั้นเรากำลังนั่งเย็บตุ๊กตากระต่ายตัวใหญ่ให้เค้าอยู่
เย็บมานานแล้วก่อนที่เค้าจะเปลี่ยนไปซะอีก T___T
เราช็อคมาก น้ำตามันไหลไม่หยุด เค้ากร๊ป A ด้วยมั้งคำพูดมันบาดใจมาก
เรากรุ๊ป O รักใครแล้วรักจริง แล้วก็จะรักไปตลอด
ตอนนั้นใจเรามันช้ำมาก โคตรของโคตรเจ็บ รักแรกของเรา
คนที่เคยบอกว่าไม่ว่ายังไง เกิดอะไรขึ้นก็จะยังรักเราไปตลอด ร้องไห้ทั้งวันทั้งคืน
เราพูดอะไรไม่ออก เราได้แต่บอกทั้งน้ำตาว่า
"ขอโทษๆ นะ ขอโทษ จะไม่ร้องไห้อีกแล้ว ขอโทษนะ"
แล้วเค้าก็วางสายไป....

จนวันนึงเราเิริ่มทำใจได้ละ เราไม่อยากปล่อยเค้าไป เราบอกเค้าว่าเราจะยื้อนะ
ทั้งๆ ที่เพื่อนๆ เรามันก็บอกว่าอย่ายื้อเลย ยิ่งยื้อยิ่งเจ็บ แต่เราก็ไม่ฟัง
จนตอนนี้เริ่มโอเค แต่เค้าก็ยังดูเหมือนเบื่อๆ เราอยู่ เราปรึกษาเพื่อนๆ หลายคนมาก
เพื่อนคนนึงมันเคยเตือนเราก่อนคบน้องเค้าว่า น้องเค้าอ่ะไม่ได้ชอบแค่ผู้หญิงนะ
น้องเค้าชอบผู้ชายด้วย มันก็เป็นอีกปัจจัยนึงตอนที่เค้าไปค่ายมา
เค้าบอกเราว่าเค้าชอบผู้ ช อยู่คนนึงเหมือนกัน
เราคิดว่ามันไม่แปลกใช่มั้ยที่เจอคนใหม่ๆ แล้วจะลืมคนเก่าๆ น่ะ T^T
เพื่อนเราอีกคนมันก็บอกว่า
"ตอนนั้นมีคนให้เราเลือกเยอะแยะ มีตั้งหลายคนที่ชอบเรา
แต่เราก็เลือกน้องคนนี้ แล้วดูตอนนี้ที่น้องเค้าทำกับเราดิ"
เรานี่โคตรจี๊ดเลย T^T เจ็บมากๆ ไม่เคยเจ็บแบบนี้มาก่อน

เค้าบอกว่าเค้ารักเราน้อยลง แล้วก็ไม่รู้ว่ารักเราแบบไหน
แบบพี่สาว หรือแบบแฟน รู้แต่ว่ารักมันน้อยลง จนเราไม่อยากถามละ
อยู่ต่อไปเรื่อยๆ แบบนี้ดีกว่า แต่เราก็อยากได้คำมั่นอ่ะ เราอยากจะมั่นใจในตัวเค้า
เรางี้เจ็บมาก ทั้งๆ ที่เราก็รักเค้าอยู่เต็มๆ เราบอกเค้าว่าเค้าอาจจะเบือเราก็ได้
แต่เค้าบอกว่าไม่ใช่ เค้าเริ่มจะแบบหงุดหงิด อารมณ์เสียใส่บ้าง
ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนไม่เคยเป็นเลย เราควรทำไงดีคะ คือตอนนี้เรายังยื้อเค้าไว้อยู่
แต่ก็ยังจี๊ดๆ อยุ่ในใจเหมือนกัน บางทีมันก็ยังเจ็บ แต่ก็ยังรัก ยังตัดไม่ขาด
เค้าบอกว่าโอเคเค้าจะอยู่กับเราไปเรื่อยๆ แล้วกัน
คือตอนนี้เพื่อนเราบางคนมันก็บอกว่าน้องเค้ากำลังพยายามทำให้เรารับได้อยู่
เราไม่อยากเสียเค้าไปเลย แล้วอีกแป้ปเดียว 10 วันมันก็เปิดเทอมแล้ว
เราคงไปอยู่มหาลัย เค้าก็คงเรียนอยุ่ที่ร.ร. คงไม่ได้เจอกัน คุยกันอีก

เราควรปล่อยเค้าไปมั้ยคะ T____T หรือเราควรทำยังไงดี?
ทำยังไงให้เค้าไม่เบื่อเรา TT ทำยังไงให้เค้ารักเราแบบเดิม...

------------------------------------------------------------------------------------------------
ปล.ตอนนี้เค้าดีขึ้นแล้ว แต่ก็ยังเหมือนเบื่อๆ เราอยู่
แล้วอยู่ๆ ถ้าเกิดเราร้องร้องไห้ขึ้นมาอีกที เค้าก็จะเริ่มไม่แน่ใจ ไม่มั่นใจ เค้าเคยบอกไว้

ปล2.คือบางคนอาจจะเห็นว่าที่มาตั้งกระทู้ถามเรื่องความรักแบบนี้มันอาจจะน่ารำคาญ
แต่เราไม่รู้จะไปปรึกษาใครแล้วจริงๆ


ปล3. คือเค้าเป็นคนบอกเราเองว่าเค้าอ่ะยังอยากคุยกับเราแบบเดิมนะ
แต่ในสถานะอื่น คิดแล้วมันก็จี๊ดจังเลย TT

ปล4. คือแต่ก่อน หลังเลิกเรียนที่ศาลายา เรามักจะนั่งรถไปหาน้องเค้าตอนเย็นเกือบทุกวันเลย
ใช้เวลาเดินทางไป 2 ชม.กลับ 2 ชม. เรายอมรับเราติดน้องเค้ามาก
บอกเค้าว่า "เวลาของเรา เราก็ให้น้องเค้าแค่คนเดียว ไม่มีคนอื่นเลย"
น้องเค้ากลับบอกว่า "ยิ่งเราพูดยังงี้ยิ่งอยากหนีจากเราไป" ...TT

ปล5. มีอยู่ช่วงนึงเหมือนจะทำใจได้ แล้วก็เริ่มมีคนเเข้ามาจีบใหม่ แต่เราไม่สนเลยซักนิด
คุยให้เค้าฟัง เค้าเหมือนจะหึงเรา ทั้งๆ ที่เค้าบอกเราว่าเค้าไม่แ่น่ใจ
เค้าไม่รู้ว่ารักเรารึเปล่า?? แบบนี้แปลว่าอะไรคะ?

Discussion (38)

โห อย่าทำถึงขนาดนั้นเลยคะ ใจนึงก็สงสารอ่ะ อีกใจนึงก็ไม่รู้ว่าจะช่วยยังไงดี ถ้าเราไม่รักตัวเองแล้วใครจะรักเรากล่ะคะ ตัวเราบังคับใจตัวเองยังยากเลย การที่เราจะบังคับคนอื่นให้รักเรายากยิ่งกว่านะคะ ทุกคนก็มีเรื่องที่จะต้องร้องให้กับความรักกันทั้งนั้น จะทุ่มเทก็ไม่ว่าหรอกคะ แต่มันก็ควรมีความพอดี ถ้าเราทำบางอย่างมากเกินไปมันก็จะมีแต่เรื่องอึดอัดทั้งเค้าและเรา น้องปีหนึ่งเองนะคะการมีความรักไม่ใช่เรื่องแปลกแต่อย่าลืมหน้าที่ของตัวเอง พ่อแม่รักเรานะคะ การทำร้ายตัวเองไม่ใช่ทางออกที่ดีเลย อย่าคิดแค่ว่าเราจะทำอะไรเพื่อเค้า แต่คิดว่าเราทำอะไรให้กับตัวเราเองได้บ้าง ซักวันเราก็จะเจอคนที่ใช่นะคะ ลองเปิดใจดู การที่เรามีความมุ่งมั่นรับผิดชอบทำในสิ่งที่ตัวเองจะต้องทำ มันทำเราตัวเรามีคุณค่า คนอื่นก็จะคิดว่าเรามีเสน่เองนะคะ ดูๆไปก็มีคนอื่นสนใจน้องอยู่ ลองรักคนที่เรารักเราดีมั้ย ใช้ชีวิตตัวเองให้มีความสุขน่ะคะ เวลาของเรายังมีอีกเราตั้งเป็นเลือกทางออกให้กับตัวเอง ให้กำลังตัวเองนะคะ น้องต้องเจอคนดีๆแน่ๆ
พ่อแม่ดูแล คุณ จขกท. มาตั้งแต่อยู่ในท้อง รักและถนุถนอมแค่ไหน กว่าจะโตมาท่านถนอมเรามาขนาดไหน คุณคงรู้สึกได้ ^ ^
อย่าตอบแทนความรักที่ท่านมีให้คุณ จขกท. ด้วยการทำร้ายตัวเองเลยค่ะ
คุณ จขกท. อาจจะไม่ใช่ความรักของน้องเขา แต่ถึงยังไงคุณก็เป็นทุกสิ่งอย่างของคนอีก 2 คนนะคะ
ถอยสักหนึ่งก้าว ลองทบทวนใหม่นะค่ะ รักและดูแลตัวเองให้มากๆนะค่ะ

..พ่อแม่ไม่ได้เลี้ยงลูกให้โตมาเพื่อร้องไห้ให้คนอื่นนะค่ะ (# Club Friday )

เมื่อถึงวันนึงจะผ่านไปได้แน่นอนค่ะ แล้ววันนั้นเชื่อว่าคุณจะยินดีที่ไม่ทำอะไรบ้าๆลงไป
การมีชีวิตอยู่ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นหรอกค่ะ เป็นกำลังใจให้นะค่ะ ;D

ปล. ขอโทษนะคะที่ไม่มีคำแนะนำดีๆให้ แหะๆ^ ^"
เราขอโทษนะที่อาจต้องพูดแรง.
แต่ในเมื่อจขกท.ยังรักตัวเองไม่ได้
ก็อย่าได้คิดว่าที่รู้สึกนั้นคือรักจริงๆค่ะ

เราไม่ได้เก่งประสบการ แต่ก็มีใคร
หลายๆคนได้สอนจนเรียนรู้ค่ะ(ผู้ใหญ่ พ่อแม่ และเพื่อนๆในจีบัน)

ถ้าจขกท.อยากให้เราแนะนำนะคะคือ

- เราคิดว่าน้องเค้า ไม่ได้รัก จขกท.แล้ว แต่ ชอบกั๊ก (เรื่องแบบนี้เป็นกันทุกคนค่ะ เราก็เป็นแต่ไม่แสดงออก เพราะรู้ว่ามันไม่ดี)
- เราคิดว่า จขกท.ควรเปิดโอกาสให้คนอื่นเมื่อพร้อมค่ะ
- ไอที่จขกท.ยังรู้สึกอาลัยอาวร เจ็บปวดหัวใจ มันไม่แปลกค่ะ เพราะ เราเป็นคนที่รักเค้า และเราถูกเค้าบอกเลิก ต้องเจ็บเป็นธรรมดาค่ะ ดังนั้นไม่ต้องสงสัยเลยว่า จขกท.รักยังน้องเขามั๊ย แต่ควรไปสงสัยดีกว่าว่า ถ้าน้องเค้ารักเราจริง น้องเค้าจะทำอย่างนี้กับเราทำไม ?
- และเรื่องที่คิดสั้น เป็นไปได้อย่าทำเลยนะคะ รักตัวเองไว้ก่อน คิดถึงครอบครัว  ถ้าจขกท.รักน้องเค้าจริงๆก็คิดถึงน้องเค้าด้วยก็ดีค่ะ เพราะถ้าเราตายจริงๆ น้องเค้าจะโดนตราหน้าว่า ทำให้จขกท. ตาย
- สักวันจขกท.ก็จะทำใจได้เองค่ะ เมื่อมีคนผ่านเข้ามาเรื่อยๆ อย่าปิดโอกาสของตัวเองค่ะ
- ในความคิดของเรา คือ น้องเค้า มีคนอื่น ค่ะ   เราไม่รู้นะ แต่เราคิดงั้นแหละ
- ถ้ามีแฟนใหม่ก็ให้ช่องว่างเวลาส่วนตัวกับเค้าบ้างค่ะ ไม่งั้นแฟนใหม่เค้าจะอึดอัดจนทนไม่ได้อีกนะคะ
- ร้องไห้ไม่ผิดนะคะ จำเอาไว้ เราไม่ได้อ่อนแอ แต่เรายังไม่เข้มแข็งพอที่จะกลั้นมันเอาไว้ค่ะ   แต่สักวันเราจะทำมันได้ค่ะ เพราะ น้ำตาก็คือประสบการณ์ ค่ะ



ขอให้จขกท. สู้ๆนะคะ อย่าท้อ (ในที่นี้คือ เริ่มชีวิตใหม่กับอะไรใหม่ๆนะคะ)
เรื่องๆเก่าๆที่ทำร้ายเรา เก็บเอาไว้ในความทรงจำและนำมาเป็นประสบการณ์ ให้กับ
ชีวิตในวันข้างหน้านะัคะ   :)))))

 ไม่ได้เข้าจีบันมานานมากแล้วค่ะ วันนี้ลองเปิดเข้าเล่นๆก็เลื่อนมาเจอกระทู้นี้


เราอยากบอกว่าจขกทโชคดีมากเลยนะคะ ที่ทำร้ายชีวิตตัวเองมากขนาดนี้แต่ก็ยังมีชีวิตอยู่ได้...
เราอ่านเรื่องของจขกทแล้วเราก็คิดถึงพี่สาวเราค่ะ...


พี่สาวเราป่วยเป็นโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาวหรือลูคีเมียนั่นแหละค่ะ
พี่สาวเราเพิ่งจะอายุ 23 พี่เราสู้มาก เข้มแข็งมาก มีกำลังใจที่ดีมากๆ
และก็พยายามอย่างมากที่อยากจะให้ตัวเองหายจากโรคร้ายนี้ให้ได้
อดทนทุกอย่าง ไม่เคยร้องไห้ ไม่เคยโอดโอยโวยวาย หรือทำให้ใครเป็นห่วงเลย
พยายามอย่างที่สุดที่จะให้ตัวเองมีชีวิตอยู่ต่อไปได้นานที่สุดเพื่อคนรอบๆข้างทุกๆคน
ทั้งให้คีโมนับครั้งไม่ถ้วน ผมร่วงจนต้องโกนทิ้ง เรายังจำสีหน้าพี่เราตอนนั้นได้ดี ตอนที่ส่องกระจกแล้วมองเห็นว่าตัวเองไม่มีผมแล้ว...
พี่เราไม่ได้ร้องไห้นะคะ แต่เรารู้ว่าพี่เราเสียใจ และปวดใจอย่างที่สุด
พี่เราติดเชื้อง่ายมาก คีโมทำร้ายเซลล์ไม่ดีก็จริงแต่มันก็ทำร้ายเซลล์ดีๆไปด้วย พี่เราปอดติดเชื้อ ตาข้างนึงมองไม่ชัดด้วยเอฟเฟคของยา ตลอดการรักษาทุกอย่างเป็นอะไรที่ทรมานอย่างที่สุด และยังมีโรคแทรกซ้อนอย่างอื่นอีกมากมาย เจาะไขกระดูกอีกหลายครั้ง ทำสเตมเซลล์อีก2รอบ
เราอยากบอกว่ามันเป็นอะไรที่คนเป็นน้องสาวอย่างเราเห็นแล้วมันเจ็บปวดใจเหลือเกิน...


ถึงวันพรุ่งนี้ก็เป็นวันที่พี่สาวเราจากไปครบสามเดือนแล้วค่ะ...


ที่เรามาเล่าให้ฟังไม่ได้อยากจะบอกว่าใครเศร้ากว่าใคร
แต่เราอยากให้จขกทเห็นคุณค่าของชีวิตตัวเองไว้ให้มากๆนะคะ
อย่าเอาชีวิตตัวเองไปผูกกับเรื่องเล็กๆน้อยๆแค่นี้ค่ะ
บนโลกนี้ยังมีคนอีกหลายๆคนที่พยายามจะทำทุกทางเพียงแค่ขอให้ตัวเองมีชีวิตอยู่ต่อไป
แต่ชีวิตจริงมันไม่สวยงามขนาดนั้นค่ะ ไม่ใช่ว่าทุกคนที่สู้เต็มที่จะสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้...

อย่างน้อยถ้าไม่รักตัวเอง เราอยากขอให้จขกท คิดถึงคุณพ่อคุณแม่ไว้ให้มากๆนะคะ
ถ้าจขกทต้องมาเป็นอะไรไปก่อน เราบอกได้เลยว่าพ่อแม่จขกทเค้าจะเสียใจและไม่มีความสุขเลยไปทั้งชีวิตอย่างแน่นอน
...เหมือนพ่อแม่เราตอนนี้ เราสงสารพ่อกับแม่มากที่ต้องมาเห็นพี่สาวเราจากไปก่อน ทุกวันนี้ถึงจะพยายามไม่เสียใจ ไม่ร้องไห้ และคิดกันไปว่าเค้าไปดีแล้ว แต่เชื่อเราเถอะค่ะ หัวอกคนเป็นพ่อแม่ ให้เวลาทั้งชีวิตมันก็ทำใจไม่ได้...

เราเองก็ไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตนี้ตัวเองจะต้องมาเป็นคนเลือกดอกไม้หน้าโลงศพให้พี่สาวตัวเอง...
ต้องจุดธูป เอาอาหารไปให้ และเคาะโลงเรียกพี่ให้มากินข้าว ฟังพระสวด...
 
เรากับพี่ห่างกันแค่ปีเดียวค่ะ สำหรับเราพี่เป็นทุกๆอย่าง เป็นคนๆเดียวที่รู้จักเราดีที่สุด บางทีอาจจะมากกว่าที่เรารู้จักตัวเองด้วยซ้ำ สำหรับเรามันไม่ใช่แค่เราเสียพี่ไปนะคะ..เราเสียทุกๆอย่าง
ชีวิตเราทุกวันนี้เราไม่ได้ร้องไห้ไม่ได้ทำตัวเสียใจซึมเศร้า ใครเห็นจะชอบบอกว่าเราเก่ง เราเข้มแข็ง
แต่จริงๆมันไม่ใช่เลยค่ะ...มันทรมานที่เราคิดถึงเค้าเหลือเกินแต่เราก็พาเค้ากลับมาไม่ได้อีกแล้ว เค้าไปอยู่ในที่ของเค้าแล้ว...


ถือว่าเราขอแล้วกันนะคะ
รักชีวิตตัวเองให้มากๆ ใช้มันให้ดีที่สุดให้สมกับที่คุณมีโอกาสที่จะมีมันอยู่อย่างทุกวันนี้
คิดถึงคนข้างหลังไว้ให้มากๆนะคะ อย่าเอาเรื่องแค่นี้มาทำร้ายเค้าเลยนะคะ
ถ้าจขกทเป็นอะไรไปจริงๆ คนที่เสียใจไม่ใช่คุณค่ะ แต่เป็นทุกๆคนที่อยู่รอบข้าง ทุกคนที่อยู่ข้างหลัง


ถ้าตัวคุณยังรักตัวเองไม่ได้ อย่าไปหวังให้ใครเค้ามารักเราเลยค่ะ ไม่มีใครศรัทธาในคำว่ารักของคนที่ไม่รักตัวเองหรอกนะคะ...

เข้มแข็งไว้ค่ะ 
ใช้ชีวิตให้มีความสุขที่สุด คุณยังโชคดีมากกว่าคนหลายๆคนบนโลกนี้อีกมากมายจริงๆ





 





ขอบคุณทุกคนอีกครั้งค่ะ

T^T"


....รักจีบันที่
สุดเลยย....