เอามาเป็นกำลังใจค่ะ..พัฒนาการเล็กๆน้อย

 สวัสดีเช้าวันอาิทิตย์ค่ะ แดดดีมากมาย ถ้าไปข้างนอกคงตายเป็นปลาตากแห้ง...

ไม่อยากไปไหนกลัวตัวดำ แล้วก็คิดได้ว่า เอะ!!! เมื่อก่อนตูก็ดำนี่หว่า

เลยพาตัวเองมาให้สาวๆดูกันค่ะ

เริ่มจากช่วงประถม...

เพื่อนถึงกะตกใจ...หัวเห็ดหนาประมาณสิบเซ็น + แว่นทรงคุณป้า

พอขึ้นมัธยม เราก็คิดว่าอ๊ะ มอต้นคงจะสวยขึ้น แต่ปรากฎว่าทฤษฎีนี้ใช้ไม่ได้

แกไม่ดูดีขึ้นซักนิดนึง ดำ + หัวฟู + แว่นป้า มาครบ

ไปฝากความหวังไว้กลับมอปลาย

แต่ก็ไม่เลย...

เนื่องจากอายุสิบแปดแล้ว ยังอยู่ในสภาพนี้...เฮ้อ...เพื่อนๆเคยรู้สึกว่าตัวเองขี้เหร่จนไม่อยากมองกระจกมั๊ยค่ะ เราเคยเป็นแบบนั้นเลยค่ะ

ดังนั้น พอขึ้นมหาลัยเลยได้เริ่มดูแลตัวเอง เบื่อเต็มทีกับป้าคนนี้ ฮึ้บๆๆๆ เราต้องไว้ผมยาว

เริ่มเหมือนคนขึ้นมาหน่อย ติดใจในการดูแลตัวเอง

แต่เนื่องจากเห็นคนอื่นตัดผมสั้นก็อยากตัดบ้าง เอ้า พลาด..อย่างแรง 555+

ก็เลยไว้ผมยาวเรื่อยมา (สมควรนะ) เริ่มแต่งหน้าบ้าง เนื่องจากมาเรียนโทที่กรุงเทพแล้ว ส่วนมากผมจะยาวแค่นี้ เพราะเป็นคนผมเยอะ พอเริ่มทำงานก็เริมมีเงิน และก็เริ่มดูแลตัวเองมากขึ้น

พอทำแล้วก็รู้สึกดีค่ะ

เริ่มรู้สึกว่าเราน่าจะพยายามได้มากกว่านี้นะ

เริ่มศึกษษข้อมูล + ทานวิตามิน + หาหมอสิว + เสพติดครีมกันแดด

ดูแลตัวเองจากภายใน โยนรองพื้นทิ้งไป

เริ่มคิดทำสีผม และปรับเรื่องการแต่งตัว (แอบตัดหน้ามากระชากวัย)

ผลที่ได้รับก็ตามนี้ค่ะ เป็นสิ่งตอบแทนความพยายาม

...............................................

..............

................................................................................

จากวันนั้นมาถึงวันนี้ สิบกว่าปีที่ไม่เคยหยุดพยายาม ถึงตอนนี้จะไม่ได้สวยขนาดนางฟ้า แต่ก็เป็นความภูมิใจเล็กๆ เวลาเจอเพื่อนเก่าแล้วเค้าทักว่า "สวยขึ้นนะ"..สำหรับผู้หญิงเราแค่นี้ก็ทำให้ยิ้มไม่หุบแล้วใช่มั๊ยค่ะ

.....ผู้หญิงอย่าหยุดสวยนะค่ะ......

ขอบคุณที่เข้ามาดค่ะ ปล.ภาพเยอะไปนิด แหะๆ