ขอคำแนะนำทีคะ เครียดมากๆเรื่องเรียน
berrysweetii7 ก่อนอื่นต้องบอกว่า.... ตอนแรกกวาซิวมาจากราชมงคลเพราะ สาขาที่เรียนเราไม่ชอบเลยออกมาก่อน เพราะรู็ตัว แล้วต่อมากวาก็เลือกเข้า ราชภัฏชื่อดังแห่งหนึ่ง
ตอนนี้กวาได้มีปัญหาที่ว่า ... กวาเข้ากับใครในนั้นไม่ได้เลย กวาเครียดมาก กวาโดดเป็นว่าเล่น รู้สึกไม่อยากไปเรียน ไปอยู่ในห้องเรียนแล้วรู้สึกอึดอัดอย่างที่ไม่เคยเป็น มาก่อน เพื่อนว่าที่จะเข้ากันได้ แต่สุดท้าย เข้ากันไม่ได้ ....
ถามเรื่องงานเพื่อน เพื่อนก็บอกบ้างไม่บอกบ้าง จนบางงานตามไม่ทัน แต่พอเวลางานไหน คนส่วนใหญ่ทำไม่ได้ แต่เราทำได้กลับกลายทำเป็นทำได้ ทุกคนต่างเข้าหา และถามเรามากมาย แต่พอรู้ ทุกคนก็ต่างแยกย้ายกลับไปและทิ้ง..ให้เราอยู่คนเดียว
รู้สึกแย่ และ อึดอัดมาก คับอกคับใจ ไม่อยากอยู่อยากเรียนใหม่ กวาเลยไปปรึกษาพ่อ ...
พอพ่อได้ทราบทุกอย่างที่กวาอธิบายไป เขาบอกว่าเป็นกวาเอง ที่ไม่พยายามเข้ากหาเพื่อน โอเคข้อนี้ กวาพยายามเข้าหาแล้ว แต่มันไม่ได้ กวาก็อธิบายให้เขาฟังไป กวาอธิบายให้พ่อฟังทุกอย่าง แต่สุดท้าย เขาก็พูดมาว่า "แกไม่อยากเรียนแล้วใช่ไหม แกจะเรียนรามไหมละ แล้วไปหางานทำหรือว่า ไม่ต้องเรียน แม่ง[ขอโทษที่หยาบคาย]ทำงานไปเลย" พอกวาได้ยิน กวาก็สะอึก กวาคงเป็นตัวปัญหาสำหรับเขาใช่ไหม เขาไม่เคยอยู่ในสังคมที่เรียนแบบนี้ เขาถึงไม่เข้าใจ
โอเคเรียนรามก็ดี เรียนคนเดียว สังคมเราก็มีบ้างไม่ใช่ว่าสันโดดจนไม่มีใคร เรียนที่นั้นไม่ต้องขึ้นอยู่กับใคร ไม่ต้องหากลุ่มที่ไหน สังคมค่อยมีตอนทำงานทำการก็ได้ แต่อยู่ตรงนี้ มันต้องขึ้นอยู่กับเพื่อน ไม่งั้นก็อยู่ไม่ได้ !!
กวาไม่รู็จะหันหน้าเข้าหาใคร มันตันไปหมด ถ้ากวาซิวอีกปีแล้วไปเรียนราม ทำงานหาตังไปด้วย มันก็ดี แต่ทำไม ไม่่มีใครจะสนใจ หันไปหาแม่ แม่ก็คงด่า หันไปหาพ่อ พ่อก็ว่า
ทั้งๆที่เริ่มใหม่ก็ได้ แต่ทำไมมันกลับกลายเป็นเรื่องยาก
กวาจะทำยังไงดี
- ทนเรียนต่อไป
- เริ่มใหม่ โดยไม่ต้องสนเสียงใคร ทำงานเรียนหาเลี้ยงตัวเอง
Discussion (7)
ปัญหานี้เคยเจอตอน ม.ปลาย ค่ะ
แต่ตอนนั้นคือ มันไม่มีทางเลือกไง มันทำอะไรไม่ได้ ยังไงก็ต้อเรียนให้จบ
ก็เลยต้องทนไปค่ะ...
เข้ามหาลัย ตั้งปณิธาณไว้เลยว่า ฉันจะต้องไม่เป็นอย่างนั้นอีก
พยายามทำกิจกรรมมันทุกอย่าง ตั้งใจเรียน ติวให้เพื่อน กิจกรรมก็ทำ...
ตอนนี้เราเพื่อนเยอะมากก แต่สนิทจริงๆก็ไม่กี่คน และที่รักกันมากๆก็มีแค่ 2-3 คน...
ก็ happy แล้ว... แต่ก็ยังเข้าใจ และไม่ลืมความรู้สึกไม่มีเพื่อนอ่ะค่ะ
ตอนนั้น เราก็รู้สึกนะคะ ว่าเราพยายามเข้าหาเพื่อนแล้ว
เราทำดีที่สุดแล้ว เพื่อนมันไม่ดีกับเราเองจริงๆ
แต่วันนี้ ผ่านจุดนั้นมา รู้ซึ้งเลยค่ะ ว่าเป็นที่ตัวเราเองต่างหาก...
เป็นตัวเรา ที่ไม่พยายามเข้าหาเค้ามากพอ
สังคมมหาลัย มันรู้จักกันได้ สนิทกันได้ ก็เพราะกิจกรรมและเรื่องเรียนเป็นหลัก
เราไม่รู้ว่าราชภัฏมีกิจกรรม อย่างรับน้องอะไรหรือเปล่า... ถ้าไม่มี ก็คงเป็นเรื่องเรียนอย่างเดียว
แล้วตัวเองไม่เข้าห้องแบบนี้ เมื่อไหร่จะได้สนิทกับเพื่อนล่ะคะ
ต้องพยายามเข้าห้อง... เล็งกลุ่มไว้ก่อนเลย ว่าเราอยากสนิทกับกลุ่มนี้ๆๆ
เวลาเรียนก็เข้าไปนั่งด้วยเลย... กลางวันก็บอกว่า ไปกินข้าวด้วยนะ...
มีอะไร เราก็ช่วยเหลือเค้าก่อน... โดยที่ไม่ต้องหวังอะไร...
เราช่วยเค้าไปสิบครั้ง เค้าจะช่วยเรากลับมาสักครั้ง หรือไม่มีเลยก็ไม่เป็นไร
แล้วถ้าเค้าจะยังไม่สนิทใจกับเรา ก็ต้องปล่อยไปก่อน... ช่างมัน... เราสนิทกับเค้า พอ 555
ทำแบบนี้สักเทอม ถ้าจะยังไม่สนิทกันได้ ก็ให้มันรู้ไปค่ะ
เรื่องตามงานไม่ทัน ถ้าเราเข้าเรียนเองทุกครั้ง เราก็ไม่ต้องตามงานอะไร ก็คงไม่มีปัญหาตรงนี้ด้วย
แถม ถ้าเราเรียนเก่งๆ เพื่อนๆก็จะมีเรื่องเข้ามาคุยกับเรา
อาจจะมาถาม หรือมาให้เราติวให้... เราก็อาจจะได้เพื่อนมาอีกด้วยนะคะ
อย่าไปคิดว่า เค้าเอาแต่ได้กับเรา... ในเมื่อเรามี เค้าไม่มี เราก็ต้องแบ่งปัน ก็ถูกแล้ว :)
หลิวก็เป็นนะ แต่หลิวขึ้น ม.5 อะคะ ไม่มีเพื่อนเลย ย้ายห้องกันไปหมด
อันไหนเราทำได้เพื่อนวิ่งเข้าหา อะไรที่เราไม่รู้ถามก็ไม่ค่อยสนใจกัน
ปรึกษาพ่อ พ่อก็บอกหลิวไม่พยายาม (ทั้ง ๆที่พยายามแล้ว เครียดมาก ๆ ด้วย)
เราว่าทนอีกสักหน่อยนะ อย่าโดดเรียนเลย มันไม่คุ้มหรอกคะ กับเรื่องแค่นี้
เราอยากให้คิดดี ๆ ลองไปปรึกษากับคุณครช่วง ม.ปลายดู
เพราะบางทีพ่อกับแม่เค้าห่างช่วงนั้นมามากแล้วอะคะ เค้าก็ไม่เข้าใจหรอก
หลิวก็ยังเด็กไม่ค่อยรู้อะไรเท่าไหร่ แต่ปรึกษากับครูที่สนิทช่วง ม.ปลาย
เขาจะเป็นผู้ใหญ่ เข้าใจสังคมอะไรได้มากกว่านะคะ
อืม ในฐานะทีเป็นอาจารย์นะครับ อาจจะตอบแบบในมุมมองของคนนอก 1. เลยน้องกวาต้องทำใจก่อนเลยว่า พ่อเขาเองก็คงมีเรื่องเครียดเหมือนกัน เขาอาจจะไม่เข้าใจน้องกวาจริงๆ ดังนั้นเราต้องเย็นและให้อภัยครับ
2. วิธีการเข้ากับเพื่อนที่ดีที่สุดคือการไม่รู้ ไม่แน่ใจตอนนี้ยังทันมั้ยเพราะว่า น่าจะใกล้มิดเทอมแล้ว แต่ถ้าได้เข้าที่ใหม่หรือยังอยู่ที่เก่า เพราะไม่รู้เรื่องเรียนลองเข้าหาจากคนนึงก่อน เทอๆเอ่อเราไม่ได้มาเรียนเลยแต่เราจะกลับมาตั้งใจเรียนแล้ว เราตามอาจารย์ไม่ทัน เทอพอหาคนช่วยเราได้มั้ย
3. เมื่อเขาช่วยเรา เราต้องช่วยเขา เทอเราซื้อน้ำมาฝากวันก่อนที่เทอช่วยเราขอบคุณมากนะ
4. คบเพื่อนดี มีชัยไปกว่าครึ่งจะบอกว่าเพื่อนเป็นดาบสองคม ถ้าเราเจอเพื่อนดี เขาจะช่วยเราอย่างดี ถ้าเจอเพื่อนไม่ดี 4 ปีก็ไม่จบ
คิดว่าพอจะช่วยได้บ้างนะ
เราก็เป็นค่ะเมื่อปีที่แล้ว ตอนเข้ามหาลัยใหม่ๆ เราอยู่ม.รัฐที่มีแต่คนเทพและรวยมากๆ แล้วตอนสอบตรงติดเข้าไป ทั้งโรงเรียนเราติดอยู่คนเดียวค่ะ ในขณะที่โรงเรียนอื่นนี่ แทบจะยกห้องเข้ามากันเลยทีเดียว
ตอนแรกๆก็เหงามากเลยค่ะ เพราะเราไม่ได้เก่งอะไรมาก บางทีก็ไปเข้ากลุ่มที่เค้าเก่งกันมากๆไม่ได้ บางกลุ่มก็รวย ใช้เงินเก่งซึ่งเราก็ไม่ได้ฐานะดีขนาดนั้น
สรุปเลยเร่ร่อนไปเรื่อยค่ะ แต่ไม่เคยโดดเพราะเบื่อนะคะ เพราะเดี๋ยวเราจะตามงานไม่ทัน ย้ายกลุ่มไปเรื่อยๆ จากคนเงียบๆไม่เคยทักใครก่อนก็ต้องฝึกค่ะ ลองเข้าไปทักคนข้างๆ ชวนคุยอย่างมีมารยาท ถ้าเขาอย่างคบกับเราเขาก็จะแสดงท่าทีตอบกลับมาเอง จนตอนนี้เราก็มีกลุ่มที่เข้ากันได้และเป็นที่พอใจค่ะ เรามีวิธีของเราเองนะ
1. แนะนำให้ลองฝึกทักคนก่อนค่ะ เริ่มจากคนข้างๆ เล็งคนที่มากันคนสองคนไว้ก่อน เพราะถ้ากลุ่มใหญ่มาก เราอาจจะถูกเมิน แล้วก็พยายามหาคนที่ดูใกล้เคียงกับเราไว้
2. เวลาคุย ก็อย่าไปตอนที่เขากำลังยุ่งๆ เช่น เขากำลังจดเลคเชอร์ก็อย่าไปกวนเขา เพราะมันทำให้รำคาญ เราเคยเจอคือ มันรำคาญมากค่ะ เพราะเรากำลังมีสมาธิกับการเรียน ไม่ได้อยากจะคุย เวลาชวนใครก็ดูกาลเทศะด้วย
3.เริ่มคุยจากเรื่องในชีวิตประจำวันหรือคำถามทั่วไปค่ะ อย่าเริ่มจากเรื่องที่คุยยากหรือพวกคำถาม yes no จะทำให้เราไม่มีเรื่องคุยต่อ เช่น มาจากไหนเหรอ... ทำไมถึงลงวิชานี้... ช่วงนี้ฝนตกบ่อยเนอะ อากาศเลยหนาวๆ... บลาๆ แล้วตอนเขาตอบก็สังเกตท่าทางด้วยว่าเขาเต็มใจตอบไหม ถ้าดูเขารำคาญๆ ก็พักไปก่อนเพราะเขายังไม่อยากคุยค่ะ :)
4.หลังจากผ่านขั้นตอน 3 มา สนิทกันนิดนึงก็เริ่มชวนเขาหรือขอเขาทำอยา่งอื่นด้วยกัน เช่นๆ เราไปกินข้าวด้วยได้ไหม พอดีมาคนเดียว... หรือ กลับบ้านยังไงอะ... (ถ้ากลับทางเดียวกันก็ลองขอเขากลับด้วยกัน)
แล้วสำคัญมากๆคือ เวลาเจอหน้ากัน ให้ทักเขาค่ะ อาจจะยิ้มให้ หรือ โบกมือเบาๆ หรือเรียกชื่อเขา ก็ได้ อย่าไปเมินเขานะ เพราะอาจทำให้ถูกหมั่นไส้ได้
แล้วพอเราเจอคนแบบเดียวกัน มันก็จะเป็นไปเองค่ะ สิ่งสำคัญคือพยายามเปิดใจ บางทีอาจจะเจอเพื่อนแปลกๆก็ขอให้เรียนรู้นิสัยกันไปนะคะ (แต่ไม่ได้ให้เฟคใส่กันนะ รักษาความเป็นตัวเองไว้ด้วย) อยู่ในสังคมบางทีมันก็ไม่ได้ดังใจเราทุกเรื่อง อยู่ที่การปรับตัวเราแล้วค่ะ เราก้แนะนำได้เท่านี้ละ สู้ๆนะคะ
ปล.ทางที่ดีถ้ายังไม่มีเพื่อนเรียนด้วยกันแนะนำอย่าโดดค่ะ ทนเรียนๆไปเถอะ ไม่งั้นพอมีงานอะไรเราจะไม่รู้แล้วจะส่งผลให้คะแนนเราไม่ดี เวลาเราไปเรียนวิชานอกคณะ ไปเรียนคนเดียวก็เข้าทุกครั้งค่ะ ไม่เคยโดดเพราะกลัวตามไม่ทัน
เรื่องตั้งใจเรียนนี่เราว่าอยู่ที่ความตั้งใจแล้วแหละ ถ้าวิชาไหนไม่ชอบจริงๆก็ถอนไปเถอะค่ะ อย่าโดดเลย เรื่องเรียนกับเรื่องเพื่อนมันก็ดูจะเป็นคนละเรื่องกันนะคะ