เมื่อวานซืนเจอโรคจิตบนรถเมล์มาค่ะ D:

เตยเป็นคนนึงที่เวลากลับบ้านต้องนั่งรถเมล์ แล้วต่อรถตู้กลับทุกวัน

แล้วเวลากลับก็เย็นซะเหลือเกิน รถก็ติด เวลาขึ้นรถเมล์ก็ต้องยืน

ทั้งชายทั้งหญิง เบียดเสียดกันอยู่บนรถ จนเมื่อวานซืน เจอของดีเข้าให้

เตยขึ้นรถเมล์สาย 29 ขึ้นจากจุฬาฯไปอนุสาวรีย์ค่ะ  

โชคดีมาก ขึ้นไปได้นั่ง สบายย โกรกลมเย็นๆ ไม่ต้องไปเบียดกับคนอื่นเค้า เพราะปกติรถสายนี้คนเยอะตลอด

แต่ทว่า พอถึงป้ายนึง มีน้องประถมขึ้นมา เราเห็นเด็กก็เลยลุกให้น้องนั่งปกติ แล้วเราก็เลยมายืนเบียดเอา เอ้ออออ 

เนื่องจากคนเยอะมาก ปกติคนขับจะชอบตะโกนบอกให้นั่งคนที่ยืนอยู่หันหน้าไปทางหน้ารถ

แต่ไม่ไหวจริงๆ อากาศแบบฝนจะตกอ่ะค่ะ ชื้นๆ คนก็เยอะ มีแต่กลิ่นเหงื่อ ไม่ไหวอ่ะ 

ซักพักรถก็จอดรับผู้โดยสารป้ายนึงปกติ เห็นผู้ชายใส่เสื้อสีส้มขึ้นมา หน้าตาดีเลยล่ะ อายุน่าจะประมาณ 20 ปลายๆ

เค้ามายืนตรงที่เตยยืนค่ะ ยืนแบบ.. เอามือซ้ายจับเก้าอี้ตัวเดียวกันตัวที่เตยเอามือซ้ายจับ ดังนั้น ผลคือ..

เค้ายืนอยู่ตำแหน่งเดียวกับเตย คือยืนซ้อนเตยอยู่ด้านหลัง ตอนนั้นงงมาก เพราะข้างๆมันก็มีที่ว่าง ทำไมไม่ไปยืนฟะ!!

เค้าค่อยๆเขยิบเข้าใกล้เตย คือด้านหน้าของเค้าจะติดด้านหลังเลย เค้าไม่เข้าใจเบียดทำไม

คนข้างๆเค้าก็มอง แบบว่าอีคู่นี้ทำอะไรกัน .. ซึ่ง ! เอ่อะ อิชั้นก็งงเหมือนกันค่ะ

ซักพัก เค้าก็เอามือขวา จับที่เก้าดี้ด้านขวา นั่นเท่ากับว่า ตัวเตยอยู่ภายใต้วงแขนเค้า

เหมือนเตยโดนล๊อคไว้ไม่ให้ออกไปจากวงแขนเค้าอ่ะ เค้าเบียดแน่นมาก จนเตยรู้สึกเลยว่า

ก้นเตยเริ่มโดนอะไรแปลกๆแล้ว 

ไม่ไหวละ เตยพยายามเขยิบตัวออกซ้าย ไปเบียดแขนซ้ายเค้า เพื่อที่จะให้เค้าปล่อยแขน แล้วเค้าก็ปล่อย

เตยก็ออกมายืนห่างๆ เค้าก็เดินตาม เตยหันหน้าออกหน้าต่างเหมือนเดิม แต่เค้าเดินเข้ามา

จับราวด้านบนไว้ แล้วหันตัวออกหน้ารถ คือหันตัวมาหาเตยนั้นแหละ อะไรวะเนี่ย?!

เอาหน้าเข้ามาใกล้ๆ แล้วก็มอง .. จ้อง .. จ้องอยู่นั้นแหละ 

คนข้างๆเค้าก็มอง น่าจะเห็นถึงความผิดปกติ ไม่ไหวละ

เตยลงจากรถเลย จะถึงหรือยังไม่ถึง ลงก่อนละกัน

โชคดีที่เค้าไม่ลงตามมาด้วยนะเนี่ย 

เรื่องของเตยมันอาจจดูไม่ร้ายแรงเท่าไหร่ แต่มันเป็นการสะท้อนว่า

จะเจอโรคจิตทั้งทีมันไม่จำเป็นว่าคุณต้องเดินอยู่คนเดียวบนถนน

แม้ว่ารถเมล์ที่มีคนอยู่แน่นมากกก คนเต็มไปหมด มันก็ยังจะมาลวนลามนะ

ระวังตัวด้วยนะคะสาวๆ :)