ลบ

ขอบคุณทุกคนค่ะ เรามีเพื่อนแล้ว

การมีเพื่อนหรือไม่บางทีมันก็ขึ้นอยู่กับสถานที่ๆเราไปอยู่ด้วยค่ะ บางทีที่ๆเราไปอยู่ก็ไม่มีคนประเภทเดียวกับเราอยู่เลย จะให้ไปเป็นเพื่อนสนิทๆสนมกับคนๆละประเภทในเวลาอันสั้นมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว (จริงมั้ยล่ะ ลองคิดดูดีๆนะเออ) การที่เราไม่มีเพื่อนมันไม่ได้ผิดที่ตัวเราไปเสียทั้งหมด เราไม่จำเป็นต้องคิดว่าเราดีไม่พอ บางทีมันก็เป็นเรืองของเวลา จังหวะ และสถานที่ค่ะ ในตอนที่เราไม่มีเพื่อนแล้วทำตัวเหงาๆหงอยๆ มันก็จะยิ่งไม่มีเพื่อนค่ะ ลองทำตัวธรรมดาๆสบายๆ เข้าไปคุยกับคนอื่นเหมือนเราเข้าไปคุยกับคนแถวบ้านแบบไม่ขัดเขิน ก็จะทำให้เราเข้าหาคนอื่นได้ง่ายขึ้นค่ะ 

แต่ถ้าสุดท้ายแล้วเราเข้ากับพวกเขาไม่ได้จริงๆ ก็อย่าลืมว่ามหาลัยเป็นสังคมที่กว้างใหญ่กว่าที่คิดค่ะ เราไม่จำเป็นต้องมีเพื่อนในคณะเดียวกันก็ได้ ลองหาชมรมอยู่ดูนะคะ จากประสบการณ์เพื่อนในคณะมักจะเป็นระดับ colleage ซะมากกกว่า แต่เพื่อนในชมรมจะเป็น friend ค่ะ ถ้าได้เพื่อนนอกคณะแล้ว เราก็จะมีความมั่นใจในหาการหาเพื่อนในคณะมากขึ้นค่ะ

ตอนเรียนมหาลัยเราก็เพื่อนไม่เยอะค่ะ ตอนแรกๆก็จูนกันไม่ติดเพราะมองไปทางไหนก็เจอแต่ไฮโซ เรียกว่าคนละชนชั้นก็ว่าได้ มันเหมือนกับเราตะเกียกตะกายหาเงินเรียน แต่คนอื่นๆเหมือนมาเรียนเล่นๆ

พออยู่ๆไปก็ใช้วิธีช่วยกันเรียนกับคนอื่นค่ะ ก็ช่วยๆกันเรียน ทำงานกลุ่ม ออกแนวเพื่อนร่วมงาน ก็เลยมีเพื่อนเป็นเป็นสิบเลยค่ะทีนี้ แต่สุดท้ายพอปีสองปีสามคนเราก็เผยธาตุแท้ค่ะ พอเราเริ่มเรียนหนักแบบพวกเขาไม่ไหว เขาก็ทิ้งเราค่ะ มันเป็นช่วงเวลาที่นรกแตกมาก(ช่วงมหาลัยมันเป็นวัยที่คนเราเริ่มคบกันที่ผลประโยชน์ค่ะ เป็นเรืองธรรมชาติที่จะเริ่มมีคนโดนเพื่อนทิ้ง หรือหักหลังกัน) พอจบปีสี่ก็เหลือเพื่อนในคณะแค่ไม่กี่คน แต่ทุกๆคนเป็นเพื่อนแท้ เป็นคนดีที่เรียนไม่เก่ง แต่เราสามารถพึ่งพาได้จริงในทุกๆเรื่อง เป็นคนที่พากันเมาเละ และพากันเช็ดอ้วกให้กันและกัน และคอยอยู่ด้วยเวลาที่เจอเรื่องหนักๆในชีวิตมหาลัยเพราะยังไงซะชีวิตก็ไม่ได้มีแค่เรืองเรียน จริงมั้ยคะ?

เรื่องปกติของเด็กปีแรกๆจ้า ทำตัวยิ้มแย้มไปขอนั่งข้างๆเขาเดี๋ยวก็คุยกันได้เอง