ขอลบค่ะ

พี่จบจาก มข และเป็นคนกรุงเทพ มาเรียน มข เหมือนกัน

เริ่มแรก พี่อยากให้น้องตั้งสติก่อน เพราะตอนพี่มาที่นี่ครั้งแรกพี่เป็นเหมือนน้อง

มีอาการโฮมซิค รู้สึกว่าอะไรๆก็ไม่อยากเรียน พอคุยกับแม่กับพ่อก็จะร้องไห้ตลอด

กิจกรรมก็เยอะ รู้สึกแย่ไปหมด มันเกิดจากที่เราไม่เคยไกลบ้าน ไม่เคยทำอะไรด้วยตัวเอง

พี่อยากให้น้องตั้งสติ

เรื่องกิจกรรมน่ะ พี่บอกเลยว่า ให้ทน มันใช้เวลาไม่นาน ก็หมดกิจกรรมแล้ว กิจกรรมไหนไม่ไหว ก็ไม่

ต้องเข้าค่ะ ปล่อยไปบ้างอะไรบ้าง

ส่วนเรื่องคณะ ที่น้องบอกว่าไม่ใช่ ยังไงก็ไม่ใช่ ต่อให้เรียนยังไงก็ไม่เอา พี่แนะนำให้ซิ่ว

ไปหาตัวตนตัวเองให้เจอค่ะ เรื่องเรียนไม่มีอะไรสายเกินไป ตัดสินใจครั้งใหม่ให้ดีๆนะ

สำหรับตัวพี่ ตอนแรกพี่ก็จะซิ่วกลับบ้าน แต่สุดท้ายก็อดทนให้ผ่านกิจกรรมไป ผ่านมาแล้ว

เริ่มชินกับสังคมใหม่ๆ เริ่มมีเพื่อน ชีวิตเริ่มสนุก มันก็ทำให้เราอยู่ได้เอง และสนุกกับชีวิตมหาวิทยาลัย

พี่ว่าถ้าน้องทนได้ น้องจะรัก มข. มากเหมือนที่พี่รักเลยแหละ :)

@missbunnie

แรกๆเราเข้าทุกกิจกรรมเลยค่ะ เก็บเรียบไม่เคยโดด แต่ตอนนี้ก็เริ่มไม่เข้าบ้างแล้ว

ไม่ไหวจริงๆ คือเหนื่อยแล้วกลับดึก บางทีมีพาไปเลี้ยงต่ออีก

เราล้ามากกลับหอมาแทบจะสลบเลยค่ะ เอาจุดประสงค์จริงๆก็ตือเราจะไม่เรียนคณะนี้แล้วค่ะ

ไม่ว่าจะเป็นที่ไหน จะเป็นมอใกล้ๆบ้านก็ไม่เรียน เพราะรู้สึกมันไม่ใช่เราเลยอ่ะ TT

ถ้ารู้ตัวว่าไม่ชอบก็ควรจะซิ่วนะคะ ฝืนต่อไปก็รังแต่จะทำให้สูญเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์ค่ะ

เห็นด้วยกับ คห.1 นะ ยังไงก็สู้ๆ นะคะ เรียนที่ มข. สำหรับคนที่มาจากที่อื่น (โดยเฉพาะ กทม.) อาจต้องปรับตัวเยอะจริง ๆ แต่ว่าที่นี่ก็อยู่แบบสบายดีนะพี่ว่า ของกินก็เยอะ ที่เที่ยวก็มีพอสมควร ^^ อย่าท้อนะคะ

ปล. พี่ทำงาน มข. ค่ะ

อ้อลืมบอกอย่าคิดมากเรื่องผลแอดที่ไม่ได้เลือกค่ะ ทุกปีมันขึ้นๆลงๆ ไม่แน่นอนแล้วแต่ดวง ขอแนะนำให้เรียนไปก่อนค่ะ เพราะอย่างน้อยจะได้เป็นทางเลือกถ้าแอดอีกรอบแล้วไม่ได้ที่ต้องการ

เราซิ่วมาจากอักษรค่ะ แล้วมาเรียนวิทยาการ เราว่าที่นี่กิจกรรมเยอะมากกกกกกกกกเราเองไม่เข้าเชียร์ค่ะ แต่เข้ากิจกรรมกีฬาบอกเลยเหนื่อยมากต้องตื่นไปซ้อมเช้าเย็น แต่อีกอาทิตย์เดียวก็ผ่านไปแล้ว เราก็มาไกลเป็นคนกรุงเทพติดความเจริญด้วย แต่มาอยู่นี่เราคิดว่ามันก็โอเค เพื่อนก็คุยง่าย ส่วนเรื่องบ้านเราก็เหงาค่ะ แต่ต้องหัดอยู่คนเดียวให้เป็นบ้างเล่นคอมไปเพลินๆ เราขับรถไม่เป็นต้องนั่งชัตเต้อบัตไปเรียนแถมเดินต่อไปอีก มีวันนึงนั่งผิดสายเดินจากสะพานขาวไปตึกเรียนรวมไกลมากกกกแดดแรงมากเราจะร้องไห้แบบทำไมต้องลำบากขนาดนี้แล้วมีสอบด้วยเกือบไปไม่ทัน แต่มันก็ทำให้รู้ว่าชีวิตมันต้องเจอแบบนี้บ้าง สู้ๆนะคะ เด๋วจะดีเอง เราต้องปรับตัว ถ้าเพื่อนไม่เยอะเราก็ควรเข้าหาเค้า อย่ารอค่ะไม่ต้องอาย :)