เป็นโรคกลัวสังคมแก้ยังไงดีคะ?

สวัสดีคะเพื่อนๆ พี่ๆ จีบันทุกคนก่อนอื่นอยากจะบอกว่าโรคกลัวสังคมนั้นคือโรคที่ถ้าเรามองดูผู้คนจากภายนอก
จะไม่มีวันรู้เลยคะว่าคนไหนเป็นโรคนี้รึเปล่า เพราะโรคกลัวสังคมคือโรคที่คนที่เป็นจะไม่อยากพูดคุยกับใคร
ออกไปไหนหรือเจอใครเพราะรู้สึกหวาดระแวงหรือกลัวหรืออาจจะเป็นเพราะมีโรคส่วนตัวสูงอยู่ตลอดเวลา
ซึ่งเราเองก็เริ่มรู้ว่าตัวเองเป็นโรคนี้ได้สามสี่เดือนที่แล้วคะ เราสังเกตว่าเราจะเป็นคนที่ค่อนข้างขี้อายนะคะ
เราว่าเรามีปัญหากับการมองตาคนอื่นมากเลย รู้สึกไม่อยากมองตาใครนานๆ ไม่กล้ามองเยอะด้วยคะเพราะกลัวหาว่าจ้อง
ตอนนี้เรารู้สึกแย่มากๆ เพราะรู้สึกว่าเวลาคุยกับใครเราไม่กล้ามองใครเข้าไปในตาเลย เรากลัวว่าเค้าจะเกลียดเราหรือไม่ชอบเรานะคะเลยทำให้เราไม่กล้ามองตา แล้วยิ่งเวลาเดินไปไหนมาไหนมีคนผ่านมาเราก็จะมีปัญหาในการมองตามาก
เพราะเราชอบเผลอไปจ้องกลัวทำให้คนเดินผ่านไปมารู้สึกไม่ชอบ และเวลาเราไปไหนคนเดียวเราไม่ค่อยกล้าไปเลยเพราะไม่มีความมั่นใจ ตอนนี้ก็กำลังขึ้นปี1แล้วตอนไปรับน้องเรารู้สึกแย่มาก เพราะเราชอบเผลอไปจ้องหรือมองเพื่อนคนนึงนะคะทั้งๆ ที่ไม่ได้ตั้งใจเราก็รู้สึกว่าเค้าจะรู้ว่าเราจ้องบ่อยมาก เค้าก็จะไม่กล้าเข้ามาคุยกับเรา เราเลยเครียดมากเลยคะว่าทำไมเราต้องเป็นโรคแบบนี้ด้วย ซึ่งโรคนี้เราไม่รู้ว่าจะรักษาให้หายขาดยังไงดีเพราะบางวันเราก็เป็นมากคะบางวันก็แทบไม่เป็นเลยขึ้นอยู่กับจังหวะและโอกาส เดี๋ยวนี้เวลาอยู่กับเพื่อนเราค่อนข้างพูดโดยไม่มองตาคะหลบตาส่วนใหญ่จนเพื่อนบางคนก็แอบสงสัยว่าทำไมเราไม่ค่อยมองตา เอาจริงๆ มันก็ดูเสียมารยาทด้วยคะเพราะเพื่อนพูดอยู่แต่เราไม่ได้มองตา ตอนนี้เราเครียดมากเลยคะอยากจะรู้ว่าพอจะมีวิธีไหนที่ทำให้หายจากการเป็นโรคกลัวสังคม?
 เราคิดว่าตอนนี้เราเป็นในระยะกลลางคะเพราะยังคุยไปไหนมาไหนกับเพื่อนได้ไม่ถึงขนาดตัดตัวเองออกจากสังคมแต่ชอบคิดมากระแวงว่าคนนั้นจะเกลียดเราไม่ชอบเราเพราะเราเผลอไปมองเค้าสบตาเค้าบ่อยมาก จนเค้าอาจจะรำคาญได้นะคะ รบกวนช่วยบอกวิธีด้วยนะคะเพราะทรมานจากโรคนี้มาหลายเดือนอยู่เหมือนกัน ขอบคุณคะ

Discussion (19)

สำหรับว่างนะคะก็ได้ศึกษาเกี่ยวกับโรคกลัวสังคมมานิดหน่อยนะคะ ว่างคิดว่าเราควรที่จะกล้าที่จะต้องเผชิญหน้าหรือต่อสู้กับความกลัวของตัวเองค่ะ ถ้าหากว่าเราคิดอยู่ตลอดว่า "เราทำไม่ได้หรอก" เราก็จะไม่กล้าทำอะไรเลยและมัวแต่ติดอยู่ในโลกแห่งความกังวลที่ยังไม่เกิดขึ้น ทำไมเราไม่ลองคิดละคะว่าเราควรที่จะเปลี่ยนความคิดมาเป็น "ฉันทำได้นะ!" ในระยะแรกควรทำกิจกรรมเบาๆ นะคะ เริ่มด้วยการสร้างมนุษยสัมพันธุ์ที่ดีต่อผู้อื่น อาจจะเป็นการไปเดินจ่ายตลาดกับครอบครัวแล้วพูดทักทายแม่ค้า หรือทำกิจกรรมร่วมกับผู้อื่นในที่สาธารนะ เช่น ออกกำลังกายที่สวนสาธารนะกับผู้อื่นก็ได้นะคะ และระหว่างที่ตัดสินใจทำอะไรลงไปควรพยายามให้ถึงที่สุด และคิดไว้เสมอนะคะว่า "เราต้องทำได้".
จากที่ว่างได้ศึกษาเกี่ยวกับโรคกลัวสังคมมานิดหน่อยนะคะ เค้าบอกว่าเราควรที่จะเริ่มกล้าเผชิญกับความกลัวค่ะ ในระยะแรกอาจจะกล้าๆ กลัวๆ หน่อยแต่ก็ต้องคิดไว้ตลอดนะคะว่า "เราทำได้" เพราะถ้าไม่เริ่มที่จะกล้าทำเลยก็จะเป็นการติดแหงกอยู่ที่เดิม เพราะฉนั้นกล้าๆ หน่อยนะคะ พยายามคุยกับเพื่อนข้างบ้านหรือเวลาซื้อของอาจจะพูดคุยกับคนในตลาดบ้างเล็กน้อย พยายามทำกิจกรรมเบาๆ นะคะ และที่สำคัญ "อย่าลืมที่จะให้กำลังใจตัวเองนะคะ"
เราก็เปนมันทรมานมากจริงๆ
เราก็เป็นเหมือนกัน มันทรมานมาก เพิ่งรู้ว่ามีคนเป็นเหมือนเราด้วย เราว่าจะไปหาหมอ เพื่อสะกดจิตบำบัดเหมือนกัน
ผมเป็นเหมือนกันเลยครับ ไปอยู่ต่างประเทศมาสองปีกลับมาเป็นเลย เป็นได้จะปีนึงเเล้วครับ ตอนนี้เริ่มออกไปไหนมาไหนได้บ้าง เวลาทีผ่านมาทรมานมากเเต่ตอนนี้ดีขึ้นเยอะครับ เป็นกำลังใจให้ทุกคนนะ สู้ๆ!!