เลิกกับแฟน เพราะแม่แฟนไม่ชอบ (เศร้าค่ะ)

ของหนูคือ แฟนทุกคนก็บอกให้แม่รู้จักหมดแม่ก็โอเค แต่พอมาคนนี้แม่เห็นว่าเขาเป็นคนชอบดื่มชอบขับมอไซค์(อันนี้คืองงอ่ะขับมอไซค์แล้วทำไม) แบบแม่ก็จะคิดว่าเขาเป็นเด็กแง๊นๆพอหนูคบใครหนูก็จะลงรูปคู่ตลอด พอมาคนนี้หนูลงรูปแม่บอกว่าเยอะเกินไปแล้วจะอวดแฟนทำไมขนาดนั้น (อ่าวแม่!!ก็หนูรัก!!!)แม่บอกว่าถ้าทำแบบนี้อีกจะให้เลิก งงงง

เคยแต่อ่าน ตอนนี้พึ่งเจอกับตัวเหมือนกันค่ะ แฟนบอกรำคาญเราและมีทั้งเรื่องพ่อกับแม่เค้าไม่ชอบเรา เพราะเค้าบอกว่าเราเป็นยังไง บอกว่าเราเป็นโรคอะไร ตอนนี้เราเป็นโรคลมชัก คือเราพึ่งเป็นมาตั้งแต่ปีที่แล้ว พ่อกับแม่เค้าไม่ชอบเรา เคยไปกินข้าวกับแม่เค้าครั้งนึง เค้าบอกว่าแม่เค้าไม่ชอบเรา เค้าคิดว่าเวลาผ่านไปพ่อแม่คงเปลี่ยนไป แต่มันไม่ใช่ จนมาลงกับเรา เค้าอึดอัดที่จะต้องมาทำอะไรแบบนี้ ผญแบบเรา ๆ นี่คงไม่เหมาะกับสังคมที่มีความคิดกตัญญูผู้ใหญ่ ไม่่มีใครอยากทำให้พ่อแม่รู้สึกไม่ดี จบลงที่ทิ้งเราไป กตัญญูพ่อ แม่ เป็นคนดี แต่กับความรู้สึกเราแย่มาก จบที่ชีวิตมันไม่ต้องมาอดทนพยายามร่วมไปกับใครหรอก ชีวิตจริงมันไม่มีประโยชน์ พึ่งเจอเหมือนกันค่ะ อาจจะช้ากว่าหลายปีหน่อย พยายามยิ้มอยู่ (:

เหมือนผมเลยคับ แม่แฟนไม่ชอบผมเลย แฟนก้บอกเลิกกลัวผมเครียด เค้าบอกว่า ถ้ายังคบกับผมยุก้ยิ่งห่างกันอีก แม่แฟนผมเป้นคนสิงค์โป ถ้ายังคบกันยุแม่จะส่งเค้าไปยุสิงค์โป
จะทำยังไงดีอ่ะคับ

เป็นเรื่องคล้ายๆกันคะ แต่ของเรา มันแย่กว่านั้น ตอนนั้นเราเข้าเรียนมหาลัยปีแรก ด้วยความที่เป็นเด็กปีหนึ่ง ต้องมีกิจกรรมในมหาลัยเยอะมาก ทำให้ต้องกลับบ้านมืดๆค่ำๆทุกๆวัน แล้วบ้านเรากับมหาลัยอยู่คนละอำเภอ จึงจำเป็นต้องมาอยู่หอ และนี่ก็เป็นจุดเริ่มต้นที่เราได้เจอแฟน เรามาอยู่หอได้พักนึง เราก็ขอที่บ้านว่า เราจะทำงานไปด้วย เรียนไปด้วย จะได้ลดภาระที่บ้าน ที่บ้านก็ตกลง เพราะเราไม่ได้เป็นเด็กเกเรอะไร เพื่อนเราก็แนะนำให้เราไปทำงานกับเขา เราทำงานเป็นแคชเชียร์ในบาร์แห่งหนึ่ง ทำได้อยู่ 3 เดือน ก็มาเจอแฟน ตอนนั้นเขาก็แซวๆปกติ เราไม่ได้คิดอะไร นานวันไปเข้าก็เริ่มสนิทกัน เขามากินเหล้ากับเพื่อนเขาที่บาร์ทุกวัน มาวันนึง เพื่อนเขามาจีบ มาขอเบอร์ เราก็ให้ไป วันรุ่งขึ้นมีคนโทมา สรุปไม่ใช่เพื่อนเขาหรอกคะ เป็นเขาเอง เขาแอบขโมยเบอร์เราในกระเป๋าเสื้อเพื่อนเขามา เพราะเขาชอบเรา แต่เพื่อนเขาตัดหน้า เราก็คุยกันไปได้สักพัก นานเข้าหลายวัน ก็ลองตกลงคบกันดู เขาก็มาหาที่บาร์ปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือ เราเป็นเเฟนกันแล้ว เพื่อนๆเขาก็ งงๆ ว่าไปคบกันตอนไหน เพื่อนเขาก็แซวยินดี รวมถึงเพื่อนที่มาขอเบอร์เราเขาก็ขำว ว่าทำไมไม่บอกว่าชอบเรา เขาก็อายๆเพื่อน วันนั้นมีความสุขมากๆ ทุกอย่างไปได้ดี เขาดีกับเรามากๆ คบกันไม่เคยเอาเปรียบ ไปรอเราเลิกเรียนทุกวัน ไปรับไปส่งที่บาร์ทุกวัน เป็นแบบนี้เสมอ จนผ่านมา 1 ปี เขาคุยกับเราว่า จะพาเราไปที่บ้าน ไปรู้จักกับที่บ้าน เราก็โอเคนะ เราก็ไป เราคิดว่า ที่บ้านเขา คงดีมากแน่ๆ ขนาดเขายังดีกับเราขนาดนี้เลย แต่ความจริงแล้ว มันไม่ใช่แบบนั้น เขาเป็นลูกชายคนเดียวของที่บ้าน ที่บ้านเขามีฐานะ หวังสูงกับอนาคตของเขามาก และเขาก็ตามใจครอบครัวเป็นอันดับแรก ซึ่งเราว่า เราไม่โอเค เพราะไม่ว่าจะทำอะไร ต้องรอให้ที่บ้านตัดสินใจก่อนเสมอ ง่ายๆเลย เขาคือผู้ชายขี้แง่ ติดแม่ แม่ไม่ให้ทำอะไร ก็ไม่ทำ แม่ไม่ชอบอะไร ก็ไม่ชอบด้วย รวมถึงแม่ให้เลิกกับเรา เขาก็เลิก ด้วยเหตุผลที่ว่า เขายังไม่อยากให้ลูกมีแฟน กลัวลูกเสียอนาคต เราเข้าใจเลยว่า ตลอดเวลา1 ปีก่อนนี้ ทำไมเขาไม่พาไปเราไปรู้จักที่บ้าน คงเป็นเพราะแบบนี้ เขาก็บอกว่า เขารักเรามาก ไม่อยากเลิก แต่ต้องตามใจแม่ เราก็ขอเขาว่า แอบคบกันก็ได้นิ เราจะไม่มาบ้านแล้ว เขาก็โอเคนะ เราก็แอบคบกันมา จนคบกันได้ 2 ปีกว่าๆ น้าสาวเขาเห็นว่าเราขับรถไปเที่ยวไปกินข้าวด้วยกัน ก็เลยไปบอกแม่เขาว่าเรายังแอบคบกันอยู่ พอเขากลับบ้านไป เขาก็โทหาเราว่าถึงบ้านแล้วนะ แต่เขาก็ไม่ได้วางสาย บอกให้รอแปปนึง เอารถเก็บก่อน แต่พอเดินเข้าบ้าน เราได้ยินเสียงแม่เขา เขามีปากเสียงกับแม่ ว่าทำไมดื้อที่จะคบกับเราต่อ เขาก็บอกเหตุผลไปว่า เราไม่ได้ไม่ดีตรงไหน เราทำผิดอะไรถึงต้องให้เขามาบอกเลิก แม่เขาก็พูดว่า ก็เพราะว่ายังเรียนกันอยู่ และแม่ก็ไม่ชอบที่เราทำงานกลางคืน แฟนเราก็บอกไปว่า เราทำงานด้วยเรียนด้วยแบ่งเบาภาระที่บ้านมันผิดตรงไหน แม่เขาบอกว่า ผิดสิ ผิดที่แม่ไม่ชอบให้มีแฟนตอนนี้ เขาเถียงแม่ไม่ได้ก็เลยตัดสินใจขับรถออกมา เราก็วางสาย และกดโทหาใหม่ เขาก็ไม่รับสาย กลัวจะเกิดอันตราย สักพักแม่เขาโทมา บอกว่าลูกชายเขาอยู่ด้วยใช่มั้ย ให้กลับบ้านเดี๋ยวนี้ มาคุยให้รู้เรื่อง อย่าหนีไปแบบนี้ เราก็บอกว่า เขาไม่ได้อยุ่ด้วยคะ เราก็บอกไปว่า เราก็ตามหาอยู่เหมือนกัน โทไปเช็คที่โรงพยาบาลบ้างอะไรบ้าง ขับรถตามหาบ้าง ไปตามหาบ้านเพื่อน สุดท้ายไปเจอรถเขาจอดอยู่ที่บ้านเพื่อน แต่ไม่มีใครอยู่ เราเลยขับตามหาต่อไป ก็ไปจอดอยุ่หน้าผับ เราเจอรถเพื่อนเขา เราว่าเขาคงอยู่นี่เลยเดินเข้าผับไปดู เดินหาอยู่สักพักก็เจอเขา เราร้องไห้กอดเขา บอกว่า ทำไมไม่รับสาย รุ้มั้ยทุกคนเป็นห่วง เราลากเขาออกมาจากผับ เราคิดว่าเขาต้องโมโหที่เรสมาตามเขา และก็ดุเขาต่อหน้าเพื่อน แต่ไม่เลย เขากอดเรา เขาดีใจมากที่เราเป็นห่วงเขา เราบอกเขาว่า กลับบ้านนะ ทุกคนเป็นห่วง แม่เขาตามจนทั่วแล้วรู้มั้ย กลับ้านนะ เขาก็พาเรากลับไปด้วย เราร้องไห้ตลอดทางกลับบ้านเขา เพราะรู้ว่ายังไงก็คงต้องเลิกกัน พอถึงหน้าบ้าน แม่เขาโทมาหาเราบอกว่าลูกเขากลับมาแล้ว เราก็บอกไปว่า เราไปตามเขากลับมาเอง และเราก็กลับมาพร้อมกัน แม่เขารีบวางสาย รีบออกบ้านมาหาลูกเขา และก็มีปากเสียงกันอีก เราทนดูไม่ได้ เลยบอกกับแฟนไปว่า ขอเลิก ไม่อยากให้ครอบครัวใครมีปัญหา เราเหนื่อยที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ แม่เขาบอกให้เรากลับหอไปก่อน ส่วนลูกชายเขาจะขอคุยด้วยหน่อย เราก็โทให้เพื่อนมารับกลับหอ วันรุ่งขึ้น แฟนเราโทมาถามว่าจะเอาไงต่อ เราบอกว่า พอมั้ย ยังไงเรื่องของเราก็ไม่มีทางจะอยุ่ด้วยกันได้ ตราบใดที่ยังให้แม่ตัดสินชีวิตแบบนี้ทุกเรื่อง เขาตอบโอเค เราเจ็บมาก แต่เราเข้าใจ ที่เขาเลือกครอบครัว เลือกแม่เขา และจนถึงตอนนี้ เราก้ยังไม่ลืมเขา และเขาก็ติดต่อเรามาตลอด อยากคืนดีกับเรา แต่เราเข็ดแล้ว ไม่เอาอีกแล้ว ความรักที่ไม่ใช่แค่เรื่องคนสองคน ความรักที่ต้องให้คนอื่นมาตัดสินใจแทนใจตัวเอง พอสักที เจ็บนี้ขอจำ

สู้ๆนะคะ เราก็เจอคล้ายๆกัน หนักกว่าด้วยซ้ำ เป็นกำลังใจให้นะคะ :)