จากคนวิ่งนิดเดียวก็หอบตอนนี้ลงวิ่งมินิมาราธอนได้แล้วค่ะ

ไปเที่ยวเชียงใหม่เมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมาค่ะ โดยมีจุดประสงค์หลักคือมาวิ่งแข่งมินิมาราธอน 10 กม. ซึ่งเมื่อก่อนไม่เคยคิดเลยว่าจะมาเอาดีทางด้านวิ่งเพราะเมื่อก่อนวิ่งได้แค่ 200 เมตรก็หอบแฮ่ก หายใจไม่ทัน จะเป็นจะตาย แต่พอดูหนังรักเจ็ดปีดีเจ็ดหนก็จุดประกายทำให้อยากวิ่ง ประกอบกับมีเพื่อนคอยกระตุ้นบิ้วตลอดเวลา เลยตัดสินใจเอาว่ะ ลองดู คงไม่ยาก

จากนั้นก็วิ่งมาเรื่อยๆ จากหนึ่งกิโล เป็นสองกิโล สามกิโล มีเวลาก็ซ้อมไปเรื่อย สิ่งที่ชอบที่สุดตอนวิ่งคือ เราจะได้คุยกับตัวเอง เถียงกันไปตลอดทาง เหมือนมีตัวเราคนนึงบอกว่าเหนื่อยก็พอเหอะ แต่อีกคนก็จะบอกว่า ไปต่ออีกหน่อยสิ อีกนิดเดียวเอง เป็นอย่างนี้ตลอดเส้นทาง จนไม่ได้นึกถึงเรื่องอื่นๆ ที่กวนใจอยู่เลย

การที่จะยอมแพ้แล้วหยุดเดินมันง่ายกว่าการที่จะวิ่งไปต่อเพื่อไปให้ถึงเส้นชัย หลายครั้งที่เรามักจะเลือกทำในสิ่งที่ง่ายกว่า แต่จริงๆ แล้วหากแข็งใจทำในสิ่งที่ยากกว่า สิ่งที่รออยู่ข้างหน้าก็คือ ชัยชนะอันหอมหวาน (แต่ก่อนเคยคิดว่าทำไมชัยชนะต้องหอมหวาน แต่พอมาอยู่จุดนี้เข้าใจละว่ามันหอมหวานเย้ายวนดีจริงๆ)

สุดท้ายนี้จะบอกว่า การที่เราสามารถก้าวข้ามขีดจำกัดของตัวเองได้มันเป็นความรู้สึกที่ดีมากจริงๆ นะคะ ลองดูสิๆ

ป.ล.วิ่งรายการนี้ทำเวลาได้ 1 ชม. 4 นาที 11 วินาที สวยงามกว่าที่คาดไว้เยอะมาก ^^v