เพื่อนร่วมงาน..น่าเบื่อ
bannieka16ที่แผนกเรา ส่วนใหญ่จะเป็นพี่ๆป้าๆ เราเลยไม่ได้แต่งตัวหวือหวามาก
เรียกว่าธรรมดาๆ ทั่วไปก็ได้ เราแต่งหน้าแต่งตัวปกติ สาวออฟฟิศส่วนใหญ่ทั่วไปค่ะ
ปัญหาคือ..
เรามีเพื่อน .. คนนึง
เธอเป็นคนน่ารัก (ในตอนแรก) เธอดูคล้ายๆกับเราหลายอย่าง เลยสนิทกันไว
เราเป็นคนถ่อมตัวค่ะ ในหัวเราค่อนค่างมีความคิด แอบแรงๆนะ แต่เป็นคนไม่พูด ไม่ว่าใคร รักษาน้ำใจมากกว่า
เพื่อนเราเปลี่ยนไป..
เธอชอบดูถูกเราอ้อมๆ การแต่งตัว ของใช้ รสนิยม.. แม้กระทั่งเรื่องแฟน
พูดจาเหน็บๆ กดเราต่ำ และยกตัวเองสูงขึ้น นับวันยิ่งแย่ลงๆ
เป็นแบบนี้ตั้งแต่เธอเปลี่ยนแฟนค่ะ แฟนเธอเป็นคนหัวสูง รสนิยมสูง.. (แนวๆรายได้ต่ำ รสนิยมสูง)
ชอบพูดอะไรที่เกินตัว ที่มันจับต้องไม่ได้ ..เรามองว่า ไร้สาระจัง (-*- ) และเพื่อนเราก็คล้อยตามไปด้วย
เจอกันที ก็มองเราเหยียดๆ เหมือนไม่อยากคบเรา (เราก็ไม่อยากเจอเค้าค่ะ แค่สังคมบังคับ) เพราะเราเกรงใจเพื่อน
เราอยากห่างออกมา ก็กลัวจะเสียถึงคนอื่นในแผนก.. คือเราต้องติดต่อเรื่องงานกันค่ะ
ไม่อยากฟังคำพูดเฟคๆ สร้างภาพ ไม่อยากอยู่ในสังคมแบบนั้น
ควรออกมายังไง ให้เพื่อนไม่เกลียด .. คือแค่ห่างๆกันไป แต่ไม่ได้เกลียดกันน่ะค่ะ
... เบื่อมากเลย ที่ต้องทานข้าวด้วยกันทุกวัน -*- ให้เราอยู่กับป้าๆ ที่จริงใจดีกว่าค่ะ
Discussion (6)
55 อ่านแล้ว มีกำลังใจเยอะเลยค่ะ
สังคมทำงานคงเป็นแบบนี้ทุกที่.. ทุกวันนี้คงได้แต่ปลงค่ะ
ยอมรับว่าไม่อยากเจอ อยากเลี่ยงให้มากที่สุด
เราว่าปัญหาเรา อาจไม่ใช่เพื่อน แต่เป็นแฟนเพื่อนมากกว่า..
ยอมรับมัน ก้มหน้าทำงานต่อไปค่ะ .. พยายามปลงๆๆ ไม่คิดมาก ปวดหัว
ขอบคุณทุกคนค่ะ ^^
เราว่าเฉยอย่างเดียว บางทีการที่เราแยกตัวมา มันอาจเป็นแสดงออกว่าไม่ชอบเค้า เราว่าคบต่อไปนั้นแหละ ดีกับเค้า้หมือนเดิมนะ อย่าไปสนใจนัก บางทีเค้าอาจจะหยุดเอง ถ้าอยากให้ดีกว่าเค้าเราก็มาวัดกันที่งานดีกว่า อย่าสนใจเลยนะ ถ้าเราเก่งก็มีเพื่อนคนอื่นอยากคบกับเรามากขึ้นก็ได้ ส่วนพวกขี้โม้ก็จะหยุดเองแหละเพราะสักวันคนหมั่นไส้จะเพิ่มขึ้น เอ๊ะพิมเองงงเอง
เราก็กำลังประสบปัญหาเดียวกับเจ้าของกระทู้ค่ะ
คือเค้าเป็นรุ่นพี่ที่ทำงาน เป็นคนสอนงาน เเละ เป็นมิตรที่ดี ( ในตอนเเรกๆนะคะ )
หลายต่อหลายคนพูดเตือน เเละ พูดถึงคุณสรรพของพี่เเกให้ฟังบ่อยๆ
เเต่ด้วยความที่เราเป็นคนชอบพิสูจน์ (ลองของ) 555+ เราเลยขอเจอด้วยตัวเองเเล้วค่อยตัดสินเค้าด้วยความรู้สึกของตัวเราเองดีกว่า
ในช่วงเเรกๆ เค้าก็สอนงานเราด้วยดีเเละดูเหมือนจะเข้ากันได้ พร้อมกับเล่าถึงคนที่ทำงานในตำเเหน่งเราคนก่อนๆที่ออกไปว่า ทำงานไม่ดี ไม่เป็นชื่นชอบของเค้า บลาๆๆ เราก็ได้เเต่ฟังเเละเเอบคิดในใจว่า เเล้วถ้าคนที่เค้ากำลังพูดถึงเป็นเราล่ะจะรู้สึกอย่างไร ? เเล้วก็จบไปในเเต่ละวัน ไม่เก็บมาใส่ใจค่ะ
จนเราทำงานได้ประมาณ 4 เดือน ช่วงพ้นโปรที่ทุกๆคน ลุ้น เเละ ทราบกันดี เค้าเปลี่ยนไปจร้า จากที่เคยเป็นมิตรกลับบึ้งตึง โดยไม่ทราบสาเหตุ พูดจาไม่ดี เเละไม่เเยกเเยะเรื่องส่วนตัวเรื่องงาน เรายอมรับเลยว่าช่วงเเรกๆปรับตัวไม่ได้ เครียดมากกกกก ! เเทบร้อง ไม่่รู้จะทำยังไง เพราะเราต้องทำงานร่วมกับเค้าเเละเรายังใหม่อยู่ อยากเคลียร์นะเเต่ไม่ทราบว่าจะเคลียร์ด้วยเหตุผลอะไร เเต่ที่ติดอยู่ในใจคือ มันค้างคาค่ะ
สิ่งที่เราตัดสินใจทำคือ ถอยออกมา 1 ก้าว เเล้วลองทบทวนดูว่าเราผิดอะไร ? มองตัวเองเเละยอมรับในความผิดพลาด ..... ก็ไม่มีนี่นา ! อ่ะ ในเมื่อเราไม่ผิด ก็ไม่มีอะไรต้องพูดให้มากความ เราก็คุยกับเค้านะคะ ปกติทุกอย่าง เเต่ ! คุยเเค่เรื่องงานเท่านั้น จนเเรงอาฆาตของพี่เเกเริ่มประทุขึ้นเรื่อย เเต่ เรา " เฉย " 55555+ มันก็ตลกดีนะ ดาวไม่ตอบโต้วววว
ที่เล่ามายาวๆไม่มีไรมาก เเค่อยากจะบอกว่าทุกอย่างมันขึ้นอยู่ที่ตัวเราค่ะ ^^ ไม่มีใครทำอะไรจิตใจที่เข้มเเข็งของเราได้ สู้ๆค่ะ
ปล. สถานการณ์เเบบนี้มันมีทุกสังคมการทำงานค่ะ ทำใจยอมรับเเละผ่านมันไปให้ได้ก็เท่ากับเราเอาชนะตัวเองได้ เช่นกัน ^^
จริงค่ะ.. เสียสุขภาพจิตเรา
ตอนนี้ห่างแล้วค่ะ จริงๆก็ห่างมาสักพัก
ไปไหนไม่ชวน ไปคนเดียวได้ก็ดี เราคบกลุ่มอื่นนะคะ ไม่ใช่ไม่มีเพื่อน
เพียงแต่กลุ่มนี้เค้าใกล้ตัวมาก -*-
พอเห็นเราไปกะคนอื่น แอบเหน็บๆอีก ว่าไปไม่ชวน
เห้อออ
แคร์เขามากไปมั้ยคะ จะแยกตัวออกมา ก็ออกมาแหละค่ะ ไม่ต้องพยายามทำให้เนียนหรอก
ส่วนตัวเราเป็นคนไม่แคร์ใครจะว่าไงค่ะ จะแคร์เฉพาะคนที่ควรแคร์ เพื่อนแบบนี้ ถ้าเราไม่อยากจะคบ ก็แสดงออกมันตรงๆ คุยกันแค่เรื่องงานก็จบ ไม่อยากทานข้าวด้วยก็บอกไปเลยว่าไม่ไป จะทานกับป้าๆ จบค่ะ
ทำใจให้ได้แบบนี้ คุณจะเป็นคนที่อยู่ที่ไหนกับใครก็ได้ในที่ทำงาน เลิกงานก็กลับบ้าน คบกันจบแค่เรื่องงาน ทำให้มันเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับคุณค่ะ
"เธอมันก็แค่อากาศธาตุ ไม่ได้มีความหมายความสำคัญกับชีวิตฉันเลย".. สบายใจเลยค่ะ