มาเรียนไกลบ้าน คิดถึงพ่อแม่จัง

ตอนนี้เราอยู่มหาลัยปี3 มาเรียนไกลบ้านมากๆ เลยได้กลับแค่ปีละ 3 ครั้ง แต่ดีหน่อยที่แต่ละครั้งเป็นเดือน ปิดใหญ่ก็ 3 เดือน 
สองปีที่ผ่านมา เราเป็น homesickทุกครั้งที่จะกลับมาเรียนต่อ แบบรู้สึกใจหายอ้ะ เราสนิทกลับพ่อแม่มาก(และหมาที่บ้านด้วย) โดยเฉพาะอย่างยิ่งแม่ คือแม่รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเรา แล้วเวลาเรากลับบ้านก็ตัวติดกันตลอด ช่วงสองปีแรก เราไม่ค่อยมีใคร เลยเหงามากๆ คิดถึงบ้าน แล้วก็อยากกลับตลอด จนลำบากในการปรับตัว แม่เราเลยพาไปหาจิตแพทย์ ตรวจออกมาพบว่าเรามี 2 อย่างคือ 1.ต่อมใต้สมองทำงานผิดปกติ ต่อมนี้เป็นตัวหลั่งฮอโมนควบคุมความรู้สึก คือส่งผลให้เรามีปัญหาในการควบคุมอารมณ์เศร้า 2.เป็นคนที่แอบๆกลัวการออกไปมีปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่น อยากจะอยู่แต่กับครอบครัว ซึ่งคือคนที่รักเราที่สุดและจริงแท้ แต่ตอน ม.ปลายเราเรียนอยู่บ้านก็ไม่อะไรนะคะ

แต่พอขึ้นปี3 เราไปเข้าชมรมชมรมนึง มีเพื่อนดีๆ ที่เข้าใจและถูกคอเยอะแยะ เทอมแรกทำกิจกรรมสนุกมาก จนตอนจะปิดเทอมไม่อยากจากกันเลย เราเลยคิดว่า เออ ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วล่ะ (แต่แอบมีปัญหากับเพื่อนร่วม flat คือ มันจะมีกัน 7คน แชร์ห้องน้ำกะครัว เค้าชอบปาร์ตี้ เราเลยไม่ค่อยชอบ)
กลับบ้านไปมีช่วงเราแอบเบื่อๆด้วยซ้ำ แต่ก็ยังอยู่กับแม่เยอะเหมือนเดิม 
แต่...พอกลับมาเรียนต่อเทอมสอง ระหว่างทาง เราเกิดความรู้สึกคิดถึงบ้างพลุ่งขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ แบบ มันก็ไม่ได้มีอะไรให้กังวล เพื่อนเราก็มี แต่มันเหมือนมีเสียงเล็กๆ(ของปิศาจ)ดังขึ้นมาในหัวว่า 'เฮ้ย ไม่มีใครรักเราเท่าพ่อแม่หรอก อยู่กับพ่อแม่น่ะ จะอ้อน จะทำไงก็ได้ ยังไงๆเค้าก็รักเราที่สุด จะมีประโยชน์อะไรที่จะอยู่กับคนที่ไม่รักเราเท่าเค้า' ซึ่งก็จริง แต่ในโลกความเป็นจริงๆ ไม่มีใครหรอกจะรักเราเท่าพ่อแม่ ใครๆเค้าก็รู้ แต่ไม่เห็นต้องเก็บมาคิดให้เป็นทุกข์เลย แบ่งปันเท่าที่ทำได้ ซึ่งตัวเราจริงๆก็รู้อยู่แล้ว แต่ไม่รู้ทำไมคราวนี้เราโรคเดิม 'ติดพ่อแม่'กำเริบ อยากจะโตซักที ไม่อยากให้เค้าเป็นห่วง แต่เรารู้สึกห้ามอารมณ์ไม่ได้ โกรธตัวเองจังว่าโตป่านนี้แล้วยังอ่อนแอ 

ขอโทษนะคะที่พล่ามมาซะนาน ยังไงก็ขอบคุณที่อ่านค่ะ