ขอระบาย

ปวดสมองกับครอบครัวมากเลยค่ะ พ่อแม่ทะเลาะกันวันเว้นวัน เรื่องพ่อเราไปคุยกับผู้หญิงอื่น  ชีวิตมันแย่ไปหมด เราก็ไม่เข้าใจพ่อนะอยู่มาจนเราอายุ 25 แล้วเพิ่งจะเคยเห็น ไหนจะเรื่องตามใจน้องสาวเรา(ตอนนี้อยู่ปีสี่)ชีวิตน้องเราเนี่ยสบายมากๆ ยอมรับค่ะว่าอิจฉาเพราะตอนน้องเราเรียนมันได้ทุกอย่างเลย มีรถยนต์ขับ(รถเก๋งมือสอง) อยู่หอดีดีคนเดียว ใช้เงินสบายๆไม่กังวลอะไรเลย ครอบครัวไม่ได้ร่ำรวยอะไรนะ ค้าขายธรรมดา แต่มันชอบทำตัวไฮโซ เวลามาบ้านก็ไม่เคยช่วยงานบ้านอะไรเลย นอนตื่นสาย ตื่นมากิน แล้วก็นอนเล่นโทรศัพท์จนถึงเย็น เปรียบกับเราตอนเรียนมหาลับ อยู่หอในจนปีสาม พอปีสี่ก็อยู่หอนอกกับเพื่อน ค่าห้องถูกๆไม่ได้มีฟอร์นิเจอร์อะไรให้ ขับมอเตอร์ไซต์ไปเรียนกับเพื่อนได้ แต่น้องเราอยู่หอนอกคนเดียวตั้งแต่ปีสอง มีทีวีตู้เย็น พอเราเรียนจบรับปริญญา พ่อก็ไม่มางานรับปริญญาเราเลย มีแต่แม่ อ้างว่าติดงานก็แค่ค้าขายธรรมดา มันไม่ใช่งานประจำสักหน่อย ส่งของเสร็จก็น่าจะมาได้  แค่วันมายินดียังมาไม่ได้ แต่ก่อนเคยคิดว่าต้องตั้งใจเรียน เพื่อวันนี้ที่พ่อแม่จะได้ภาคภูมิใจแต่เปล่าเลย มันแค่วันธรรมดาทั่วไป ขนาดพ่อของเพื่อนเขาป่วย ได้นั่งรถเข็นก็ยังมางานรับปริญญาของลูกเลย แล้วเราล่ะ....ตอนนี้ เราได้งานแถวบ้าน ไม่ใช่งานราชการที่พ่อหวังดูเหมือนเขาจะไม่ชื่นชมตัวเราสักเท่าไร(แต่ เงินเดือนครึ่งนึงเราให้แม่อยู่นะ)  พอน้องเราจะเรียนจบ ก็พูดไว้ วางแผนไว้เลยว่าจะไป ดูกระตือ รือร้นมากๆ และงานที่น้องเราจะได้ทำก็เป็นงานสาธารณสุขที่แกชอบ บอกแต่ลูกตัวเองว่าจะได้เป็นหมอ ส่วนสายที่เราเรียนมันเป็นส่วนที่ต้องไปทำกับโรงงาน แต่ตอนเรียนสมัยนั้นยังไม่รู้เลยว่าจะเรียนอะไรยังไง พอจบมาก็เลยไม่ได้ไปทำงานในสายนั้น สรุปคือมองแต่ว่าต้องเป็นงานข้าราชการถึงดี พอเราจบใหม่ๆก็พูดแต่เหน็บว่าเรียนสูงๆไม่มีงานจะทำ สารพัดเรื่องที่เรารู้สึก ตอนนี้ ทุกข์ใจมากค่ะ ขอบคุณที่อ่านมาจนจบ