บทที่ 4 การผ่าตัดและรอคอยผล

ตอนนี้ฉันถูกผ่าตัดเต้านมข้างซ้ายทิ้งไปแล้ว และนี่ก็นับว่าเป็นแผลผ่าตัดที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตของฉันเลยทีเดียว ถามว่ากลัวมั้ย แน่นอน คงไม่มีใครอยากเข้าห้องผ่าตัดสักเท่าไหร่กันหรอก แต่เมื่อไม่มีทางเลือกก็ต้องทำ

การผ่าตัดคราวนี้ กินเวลานานกว่า 5 ชั่วโมง เพราะหมอเลาะต่อมน้ำเหลืองออกให้ เนื่องจากกลัวแพร่กระจายไปยังต่อมน้ำเหลือง และต้องเอาชิ้นเนื้อมาแปะแผลผ่าตัดอันเก่าด้วย ทำให้ญาติพี่น้อง ต้องคอยกันยาวนานกว่าที่คิด

ออกจากห้องผ่าตัดได้ก็ไม่ทราบว่าทีใครอยู่ตรงนั้นบ้าง เพราะเบลอยาสลบที่หมอให้บวกกับสายตาสั้น แต่ที่จำได้ไม่ลืมคืออาการปวดแผลผ่าตัด เรางี้ร้องขอยาฉีดกับคุณพยาบาลอยู่บ่อย ๆ จนพยาบาลต้องของดให้ เพราะมันจะไปกดทางเดินหายใจ ดังนั้นจึงทำได้แค่ขอยากินเท่านั้น

มันเป็นช่วงเวลาที่เจ็บปวดทรมาน แต่ก็ผ่านมาได้ด้วยกำลังใจที่มีจากแม่และเพื่อน ๆ ที่มาเฝ้า คืนนั้นเราแทบจะไม่ได้นอนเพราะมันปวดแผลมาก แต่ทั้งปวด ทั้งเหนื่อย ทั้งปวดฉี่ เลยเรียกพยาบาลกับมาแทบตลอดทุกชั่วโมง

แต่อาการวันที่สองก็ดีขึ้นมาก แข็งแรงอย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังต้องกินยาแก้ปวดอยู่ และต้องฉี่บนเตียงเพราะขยับตัวลำบากมาก ยังดีที่มีเพื่อนรักคอยสลับกับแม่ในการช่วยเราปฐมพยาบาลเบื้องต้น

ฉันอยู่รพ.นานเป็นอาทิตย์ เพราะแผลผ่าตัดที่ใหญ่จนยังไม่คุ้นชิน ไปไหนก็มักจะมีสายน้ำเหลืองที่หมอเจาะไว้ให้มันออกให้หมดอยู่ตลอดเวลา บางทีก็รำคาญเหมือนกัน แต่ถึงยังไงก็ต้องทน อาการค่อย ๆ ดีวันดีคืน กินได้เยอะ ไม่ค่อยถ่าย แต่ก็ถือว่าดีสำหรับคนไข้ที่เอาแต่นอน เอะอะง่วงนอน ลุกขึ้นมาทำอะไรนิดหน่อยก็กลับไปนอนหลับสบาย ๆ

พอใกล้วันกำหนดกลับ หมดนัดตัดไหม ฉันกับแม่เลยถามถึงผลตรวจ หมอบอกว่าดี ยังไม่ลามไปต่อมน้ำเหลือง และน่าจะเป็นระยะ แรก ๆ แต่ทั้งนี้ทั้นนั้นก็ต้องรอหมอที่รพ.มะเร็งตรวจอีกที

การรอผลและรอเอกสารเป็นอะไรที่ยาวนานมาก บางทีก็นานจะเป็นเดือน แต่ถึงยังไงก็ต้องอดทน เพราะตามสิทธิ์แล้ว ฉันต้องถูกโยนย้ายสิทธิ๋มารักษาที่รพ.มะเร็ง เนื่องจากรพ.นี้ที่หมอชำนาญการด้านนรักษาไม่นี้เลย และการสั่งต่อรวมถึงเอกสารต่าง ๆ ก็เป็นไปอย่างล่าช้า และหากถ้าเราไม่ติดตามผลเองก็ยิ่งช้าไปกันใหญ่

ดังนั้นเค้าถึงว่า ก่อนจะมีคำพิพากษาใดใด ก็ต้องมีช่วงเว้นวรรคให้หายใจหายคอกันเสียก่อนเนอะ