ท้อ..ทำไมเราขี้เหร่ขนาดนี้..หดหู่กับตัวเอง

สวัสดีค่ะ เริ่มเลยเนอะ คือเราเป็นคนที่ชอบมองคนสวยๆ แบบหูววว คนนี้สวยจัง อยากเป็นแบบนี้บ้างจัง แล้วพอเรานึกถึงตัวเองก็หดหู่เลยค่ะ เราเป็นคนที่ผมน้อย หัวเถิกๆ ไม่ใช่หัวเหม่งนะ แบบตรงไรผม2ข้างของหน้าผาก มันจะเว้าขึ้นไปเหมือนคนหัวจะล้านค่ะ เป็นมาตั้งแต่เด็กเลย ไม่กล้ามัดผมตึงเลย ต้องปล่อยปอยผมมา ซึ่งถ้ามองไกลๆ ก็ยังเห็นอยู่ค่ะ เพราะปอยผมปล่อยมาก็ปิดไม่มิด เราเป็นคนที่ตาไม่เท่ากันค่ะ ข้างนึง2ชั้น อีกข้างนึงหลบใน ทำให้มันดูตาเหล่ๆนิดๆค่ะ (นิดนึง) เราปากหนามากๆทั้งริมฝีปากบนแล้วก็ล่าง หน้าอูมๆค่ะ คือช่วงตาจะแบนๆ เราใส่แว่นด้วย แต่ช่วงปากอูมๆค่ะถ้ามองด้านข้าง คือเรามีเหนียงด้วย ทั้งๆที่ตัวผอมมาก เราฟันกระต่ายใหญ่มาก เหลืองด้วย หน้าเราไม่เนียนค่ะ เคยเป็นสิว แต่ตอนนี้สิวหายแล้ว เหลือเป็นรอยแดงๆ ดำๆ รูขุมขนค่ะ เราเป็นคนตัวเล็กแต่ไหล่ตก ทำให้เวลาเดินก็ดูเก้งก้างค่ะ

คือเมื่อ3ปีที่แล้วเราคิดว่า ถ้าสิวหาย เราก็คงสวย จนตอนนี้สิวก็ไม่ขึ้นแล้ว สภาพก็เป็นแบบที่เล่ามาเลยค่ะ เราแต่งตัวไม่เก่ง ทำให้ดูแย่ไปใหญ่ พ่อไม่ให้ใส่ขาสั้นเลยค่ะ เราเลยไม่รุ้จะเลือกชุดยังไง เห็นมีแต่กางเกงยีนส์เสื้อยยืดคอกลม

เวลาเราไปชอบใคร ยิ่งเป็นช่วงหดหู่ของชีวิตเลยค่ะ คิดไปสารพัดว่าเวลาเต้ามองมาเห็นเรา เห็นหน้าเรา เขาจะคิดไหมนะ ว่ายัยคนนี้ ทำไมขี้เหร่จัง คนที่เราเห็นเค้าคุยหยอกล้อกัน คือแบบเล่นๆกัน ก็เห็นมีแต่คนสวยๆ ขาวๆ ตรงข้ามกับเราทุกอย่างเลย คือต่อให้เค้าไม่มีใคร เค้าก็ไม่มองเรา อะไรแบบนี้ค่ะ แต่เรื่องชอบใครนี่ก็ไม่หนักหนาสาหัสค่ะ เพราะเราก็ยังเป็นวัยรุ่นอยู่ ก็ชอบไปตามประสาเนอะ

แต่ก็ท้อค่ะกับรูปลักษณ์ตัวเองค่ะ ใช้เวลาเปลี่ยนแปลงตัวเองมา2-3ปีแล้ว ก็ไม่เห็นเปลี่ยนแปลงเยอะเหมือนคนอื่นๆในเน็ตเลยค่ะ ท้อมากๆ