นึกสนุกลองเลยแต่งนิยายแล้วอยากให้ช่วยติหน่อย

พอดีแต่งมาแล้ว และไม่เคยอ่านนิยายเลยสักนิดเลยไม่รู้ว่าจะสนุกรึป่าวอยากให้ช่วยอ่านแล้วติหน่อยว่าน่าจะแก้ไขอะไรไหม
เพราะไม่เคยอ่านหนังสือนิยายเลยไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไงดี แต่เอานะ สาวๆส่วนใหญ่น่าจะช่วยผมได้เนอะ เป็นเรื่องเกี่ยวกับ
ความรัก การต่อสู้ และโลกเหนือจินตนาการ ช่วยลองๆอ่านดูหน่อยนะ วันนี้ผมอาจจะเอาลงไม่หมด
ปล. แต่งเพื่อความสนุกส่วนตัวเท่านั้นครับ
เรื่อง TIGER HEART

ปฐมบท  นักสู้ลิเกแดง
เวทีมวยไทยที่เก่าแก่มานาน ณ เวลาเย็น
กองเชียร์ :เฮๆๆๆๆๆๆๆๆ
โฆษก :ทองกล้าฝ่ายแดง กำลังเป็นต่ออย่างที่คาดหมายกันไว้ล่วงหน้า บนเวทีนั้นคู่ต่อสู้ฝ่ายน้ำเงินเบอร์นาจ์ดกำลังโซเซหมดเรี่ยวแรงเต็มที
เสียงตะโกนภรรยาของทองกล้าร้องเชียร์อย่างกระตือรือร้น มืออีกข้างจับท้องประคองด้วยความทะนุถนอม เธอท้องแก่ใกล้คลอดอีก 1 เดือน
 แต่ด้วยความเป็นห่วงสามีก็จะตามไปให้กำลังใจทุกเวทีการแข่งขัน เวทีนี้อีกเช่นกันที่เธออุ้มท้องโย้มาด้วยความรักความเป็นห่วง
จริยา:สู้เค้าพี่,สู้เค้า
ทันใดนั้นภรรยาของทองกล้าก็ปวดท้องกะทันหัน เหลียวไปมองทางไหนก็ไม่มีคนรู้จัก เธอร้องเรียกสามีด้วยความเจ็บปวด
จริยา:โอ๊ย ...เจ็บจัง ลูกแม่ ..ไม่ใช่ตอนนี้นะลูก.....รอหน่อยนะจ๊ะ
ที่บนเวทีมวย การต่อสู้เริ่มสูสี
เบอร์นาจ์ด:ฝันไปแล้วละมั๊ง เจ้ากล้า แค่แม่ไม้กระจอกๆจะสามารถชนะข้าได้
ทองกล้า:มันก็ไม่แน่เหมือนกันเพื่อน ดูแก จะฝืนแรงยืนรับแข้งข้าได้อีกสักกี่ยกเชียว แกใช้กำลังเต็มที่ตั้งแต่ยกแรกแล้วนี่
เบอร์นาจ์ด:ก็เข้ามาซิวะ ถ้าแกน๊อคข้าไม่ได้ อย่าหวังเลยว่าจะชนะคะแนนข้า แกดูซิ กรรมการข้างล่างมันเป็นคนของข้าทั้งนั้น
ทองกล้า:ก็ให้รู้ไป ว่าข้าจะน๊อคเอ็งไม่ได้
การชกเลยไปถึงยกที่ 4 แล้ว โดยที่ทองกล้าเป็นฝ่ายได้เปรียบตลอดแต่ก็ไม่สามารถน๊อคคู่ต่อสู้ได้เลย ทำให้เบอร์นาจ์ดเย้ยหัวเราะ
เบอร์นาจ์ด:ฮ่าๆๆๆๆ ไอ้กระจอก มีกึ๋นแค่นี้เองเหรอ อีกแค่ยกเดียว ข้าก็ได้เป็นแชมป์แล้วโว้ยเพื่อน ฮ่าๆๆๆ เสียงระฆังหมดยก 4 ดังหมดยก
ทองกล้ากลับมานั่งที่มุม และนั่งคิดอย่างกังวลใจ ในขณะที่มองไปที่จริยามองเห็นภรรยาตนกำลังร้องเรียกอยู่
จริยา:พี่กล้า จะไม่ไหวแล้ว ลูกเรา ๆ โอ๊ย เจ็บเหลือเกิน......
ทองกล้า:ทนหน่อยนะที่รัก
เสียงระฆังยก 5ดังเริ่มยก ทองกล้าลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เสียงพูดในจิตใจเปร่งออกมา
ทองกล้า:ถึงเวลาแล้วเหรอที่ต้องใช้พลังๆ นี้ คราวนี้หละ ข้าจะส่งเอ็งกลับบ้าน “พลังแห่งข้า จงปลดปล่อยออกมา”
กายของทองกล้าเกิดเป็นพลังงานที่เรืองแสงและเหมือนมีภาพเสือออกมา
เบอร์นาจ์ด:เฮ้ย ! มันอะไรกันนี่ แย่แล้ว เสร็จมัน!
ในขณะเดียวกัน มีพลังแสงสว่างที่เกิดขึ้นในตัวของทองกล้าพุ่งไปหาจริยา
จริยา:พี่กล้า!.................
เสียงจริยาร้องอย่างสุดเสียง จนค่อยๆเบาลง แล้วร่างของจริยาก็ค่อยล้มลงไปกับพื้น พร้อมเสียงร้องของเด็กทารก อูแว้ ๆๆๆๆๆๆๆๆ
ผู้ชม  โอ้! มีคนคลอดลูก ลูกคุณ คุณเป็นอะไรบ้างมั๊ย หาา เธอ ๆ ไม่หายใจแล้ว
ทองกล้าหันไปมองตามสียงของทารก และมองไปที่จริยา และเห็นแสงเรืองที่เป็นเสือพุ่งเข้าหาจริยา ที่ไม่มีใครมองเห็น นอกจากตน
ทองกล้า:โอะ! ไม่นะ ๆ ไม่ ๆ เป็นไปไม่ได้ ๆ ข้าทำอะไรลงไป จริยา!.............

ตอนเย็น ณ ห้องนอนของเมฆดารา
เมฆดารา : ไม่..............ม่ม่ม่ม่ม่...
เมฆสะดุ้งตื่นหลังจากที่มีแสงสีเขียวพุ่งใส่ตัวเด็ก แต่ไม่ใช่แสงพุ่งใส่ที่ทำให้ตื่น แต่เพราะพ่อมาเขย่าตัว
เมฆกุมหน้าอกที่เจ็บแปลบขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ  เหงื่อแตกเต็มหน้า คิ้วขมวดอย่างสงสัยกับความประหลาดในความฝันของเขา
เขาหอบเช่นนั้นอยู่สักพัก แล้วเงยมองดูพ่อที่ยืนอยู่ข้างเตียง
คุณทองกล้าพ่อของเมฆลอบถอนหายใจเบาๆ
คุณทองกล้า : ทำไมยังนอนอยู่อีกฮึ  นี่ไม่ใช่เวลามานอน  งานใกล้จะเริ่มแล้วนะ
ทองกล้าพูดเสร็จก็หันหลังเตรียมเดินออกไป แต่เมฆขัดขึ้น
เมฆดารา : เดี๋ยวสิพ่อ  พ่อเคยเห็นแสงสีเขียวพุ่งใส่ผมรึเปล่า
เมฆถามโพลงออกไป อดรู้สึกว่าพ่อจะมองว่าบ้าไม่ได้ แต่ไม่รู้ทำไมถึงได้สงสัยขนาดนี้
ทองกล้าเบิกตากว้าง และสักพักเมื่อได้สติก็สงบตามเดิม
คุณทองกล้า :จะมีได้ยังไง เอาเรื่องนี้มาจากไหน
ทองกล้าพูดน้ำเสียงเรียบไม่ได้แสดงความรู้สึกตกใจให้เมฆรู้
เมฆดารา:ความฝันเมื่อกี้น่ะครับ
ทองกล้า:ความฝันก็คือความฝัน เอาสาระไม่ได้หรอก  เมื่อคืนชั้นฝันว่าแกเป็นแชมป์มวยไทยโลก แล้วแกคิดว่าแกจะเป็นให้ชั้นได้มั้ย
พ่อพูดเสียงเย็นเรียบใบหน้าไม่แสดงความรู้สึกใด เมฆจนคำพูด "เอาล่ะ ถ้าไม่ติดใจอะไรแล้ว ก็ไปอาบน้ำซะ"
เมฆดารา:แต่พ่อ...
เมฆไม่เคยชอบวงการมวยที่พ่อตนได้คลุกคลีอยู่เลย เขาไม่ชอบการต่อสู้ ไม่ชอบการใช้กำลัง แต่ด้วยความที่เป็นลูกชายคนเดียว
ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ ที่พ่อจะให้เขามาสืบทอดกิจการต่อ
ทองกล้า:อืม...ม งานวันนี้เป็นมวยคู่สำคัญ ยังไงๆคุณจรก็ต้องมาแน่ ไอร่าก็คงจะตามมาด้วยล่ะมั้ง ถ้าแกจะไม่ไปกับชั้นก็ตามใจล่ะกัน
ทองกล้าพูดเสียงเรียบตาเหลือบดูปฏิกิริยาของลูกชาย
เมฆดารา : เอ่อ เออ... พ่อ ! ผมไปให้ก็ได้ นี่ผมก็เห็นว่าพ่อไม่มีเพื่อนไปด้วยหรอกนะ ไม่งั้นผมไม่ไปหร้อก....
เมฆพูดเสียงสูง วางฟอร์มเต็มที่เพราะกลัวพ่อจะรู้ว่าตัวเองอยากไปเจอไอร่า
ทองกล้า:อ้าว ถ้างั้นก็รีบแต่งตัวซะ  รถจะออกอีก 5 นาที
ไม่รอคำตอบลูกชายก็เดินออกจากห้องไป
เมฆดารา : พ่อนะพ่อ ไว้คราวหน้า ไม่ยอมจริงๆด้วย
เขาลุกจากที่นอน ถอดเสื้อยืดสีขาวสะอาดตา เขาเอื้อมมือไปหยิบผ้าขนหนู เดินตรงไปยังห้องน้ำ

รถเข้ามาจอดเทียบพร้อมกัน 2 คัน เป็นรถของคุณทองกล้าซึ่งมากับเมฆ และรถของคุณจรซึ่งเป็นพ่อของไอร่า ( ไอสรา )
หญิงสาวที่เมฆแอบหลงรักมาตั้งแต่เด็ก พลขับต่างเปิดประตูให้นาย
ทองกล้า:อ้าว สวัสดีครับคุณจร  แหม คุณจร นี่ไม่เคยพลาดมวยดังๆเลยน๊า
ทองกล้ายกมือไหว้และกล่าวสวัสดีก่อนเพราะว่าสมัยหนุ่มๆ เคยเป็นนักมวยในค่ายของจร และเมื่อมีอายุมากก็ได้มาตั้งค่ายมวยทองกล้า ขึ้น
จร : สวัสดี  ก็คงเหมือนกันน่ะแหละ มาทีไรกล้าก็มาทุกที  แต่ดูท่าวันนี้จะพิเศษกว่าทุกวัน    ก็พ่อเมฆเค้ามาด้วยน่ะสิ     ใช่มั้ยเรา วันนี้ทำไมถึงมาได้ล่ะฮึ
จรตบบ่าทักทายอย่างไม่ถือตัวเพราะว่าเป็นคนสนิทคุ้นเคยกันดี  แล้วจรก็หันมาคุยกับเมฆซึ่งไม่ได้เห็นมาพักใหญ่เช่นกัน
เมฆดารา:สวัสดีครับคุณลุง สบายดีนะครับ เมฆไหว้อย่างเคารพนับถือ
จร:ชั้นก็เรื่อยๆนะ คนมันแก่แล้วก็อย่างนี้แหละ ดีที่ไอร่าคอยดูแล
ขณะที่จรพูดกับเมฆ เมฆก็แอบมองไอร่าแวบนึง
ไอร่า:สวัสดีค่ะคุณอา วันนี้ทำไมลากเมฆมาได้ล่ะค่ะ เห็นไม่ค่อยชอบมาด้วยเลย
ไอร่าทักทาย พลางเหน็บแนมเพื่อน
ทองกล้า:ก็ไม่รู้เหมือนกัน ทีแรกก็ไม่อยากมาเท่าไร แต่พอบอกว่าคุณจรจะมาด้วยก็ตบปากรับคำซะงั้น สงสัยท่าจะอยากคุยกับคุณจรกระมัง
กล้าพูดแซวลูกชายตาก็มองไปที่คุณจรที่กำลังอมยิ้มอยู่  ทั้งสองพอจะรู้ว่าเมฆคิดยังไงกับไอร่า เมฆยืนก้มหน้าไม่มองไปที่ใครเพราะเขินไอร่า
จร:มาเถอะกล้าเข้าไปด้านในกันเดี๋ยวงานจะเริ่มก่อน  จรเดินไปกับทองกล้าทิ้งให้เมฆต้องอยู่กับไอร่าตามลำพัง
ไอร่า:นี่เมฆจะคุยอะไรกับพ่อชั้นเหรอ นึกว่าอยากจะมาดูมวยเป็นเพื่อนชั้นซะอีก
ไอร่าถามอย่างสงสัย เพราะเธอไม่เคยรู้ว่าเมฆคิดกับเธอเกินเพื่อน     เมฆไม่ได้ตอบอะไร ทำท่าเลิกลักๆ เพราะยังคิดคำตอบไม่ทัน
อ่ะไม่อยากตอบก็ไม่ต้องตอบ ชั้นว่าเราเดินไปดูอะไรทางโน้นกันเถอะ น่าจะมีอะไรสนุกๆเยอะ
ไอร่าพูดพลางชี้มือไปที่ ลานมหรสพที่มีเครื่องเล่นต่างๆมากมาย
เมฆดารา:เอาสิ ถ้าเธออยากไปก็ไป เราไม่ได้รีบร้อนอยากไปดูคนชกกันหรอก
เมฆตอบแบบตามใจไอร่า แต่ที่จริงในใจของเขาดีใจมากที่เธอชวนเขา
ไอร่า:ยังไม่เลิกนิสัยแบบนี้อีกนะ เมื่อไหร่นายจะจับนวมมาซ้อมกับชั้นซะทีอยากจะรู้จริง ว่าตัวใหญ่ๆแบบนี้ ชั้นจะล้มในกี่นาที
ไอร่าพูดพร้อมทุบกำปั้นอย่างคันไม้คันมือ เมฆไม่ได้ว่าอะไรเพียงแค่อมยิ้มเล็กๆ

ณ เวทีมวย โฆษกเดินขึ้นเวทีมวย สวัสดีคนดูทั้งหลายแล้วก็กล่าวเปิดเวที
ทุกท่านครับ หลังจากที่ทุกท่านรอคอยอย่างใจจดใจจ่อที่จะพบกับมวยคู่เอกของเราในวันนี้  บัดนี้ก็ใกล้จะถึงเวลาที่ทุก ๆ ท่านจะได้ชมการแข่งขัน
การชิงแชมป์มวยไทยโลกที่ทุกท่านรอคอยและเวลานี้เราจะขอแนะนำนักมวยชาวไทยเชื้อสาย ฮอลแลนด์ ที่เราชื่นชมและรู้จักเป็นอย่างดี
เขามาพร้อมกับท่าจระเข้ฟาดหาง ท่าไม้ตายที่ยังไม่มีใครสามารถพิชิตได้ และในวันนี้เขาจะมาทวงเข็มขัดแชมป์เป็นสมัยที่ 5 แล้วครับ
พบกับฝ่ายแดง เลโอ้ ศิษย์กระทิงดำๆๆๆๆๆ
ผู้ชมร้อง เฮ้ๆๆๆๆ ต้อนรับและโห่ร้องตะโกนอย่างครึกครื้น เลโอ้เดินขึ้นเวที รู้สึกถึงความเป็นที่นิยมของตัวเองวัดจากเสียงเชียร์ที่ดังกระหึ่ม
โฆษก :พบกับผู้ท้าชิงที่บอกว่าตนจะมาทำให้เลโอ้ได้ลิ้มรสกับความพ่ายแพ้  ฝ่ายน้ำเงิน ซันไฟร์ ลูกพระอาทิตย์ จากเยอรมัน
ผู้ท้าชิงขึ้นเวที พร้อมกับเสียงเชียร์ที่ดังมาจากคนที่ชื่นชอบซึ่งน้อยกว่าเลโอ้มาก
โฆษก : อดใจรออีกไม่กี่อึดใจนะครับท่านผู้ชม ต่อไปนักมวยทั้งสองฝ่าย ไหว้ครูก่อนที่จะได้ขึ้นชก

ณ ลานจอดรถ
พลขับ : ท่านครับ เรามาทันเวลาพอดีครับ
คนขับรถรูปร่างผอมเพรียวสวมชุดที่ดำลงมาทำหน้าที่เปิดประตูให้นาย พร้อมกับรายงานสถานการณ์
เบอร์นาจ์ด :อืม...
นายเบอร์นาจ์ด  ผู้มีอิทธิพลและกว้างขวางในวงการมวยไทยพยักหน้ารับเล็กน้อย
ไปกันเถอะเรมอนเดี๋ยวไม่ทัน  นายเบอร์นาจ์ดหันมาคุยกับลูกชาย
เรมอน:อึม.... วันนี้พ่อดูกระตือรือร้นแปลกๆนะ  ไม่เห็นจะต้องตื่นเต้นให้มันมากมายเลย ก็แค่มวยธรรมดาๆ
เบอร์นาจ์ด:เอาเถอะน่า  จับตาดูมวยวันนี้ให้ดีแล้วกัน รับรองไม่ธรรมดาอย่างที่แกว่าแน่ 
นายเบอร์นาจ์ดพูดนัยน์ตามีแววชั่วร้าย
เรมอน:ได้สิพ่อ   เรมอนตอบ ไม่ได้คิดอะไรเป็นพิเศษ
แล้วพ่อลูกก็เดินตรงไปที่เวทีมวย มีลูกน้องตามไปเป็นโขยง

โฆษก:โอ้โหท่านผู้ชมครับ เลโอ้เริ่มออกหมัดซ้ายเข้ากลางลำตัว ซันไฟร์มีอาการเซเล็กน้อย แต่ไม่ใช่ปัญหา
ซันไฟร์แตะซ้ายจะเอาคืน โอ้ย... หลบทันครับเลโอ้ของเรา แหม สายตาดีเหลือเกิน
เลโอ้:อ้าว  ไหนบอกจะทำให้ข้ารู้จักความพ่ายแพ้ไง  ไหงมาเดินเซไป
เซมาอยู่แบบนี้เล่า ฮ้าๆๆๆๆ  เลโอ้พูดหัวเราะเยาะเย้ยถากถางจบก็ต่อยซ้ายเข้าที่ลำตัวอย่างแรง
ซันไฟร์:อย่ามาพูดมาก  ถ้าเก่งจริงก็ล้มข้าให้ได้สิ ไม่ใช่มาคุยอยู่แบบนี้
ซันไฟร์ยังไม่ยอมแพ้ พูดพลางปล่อยหมัดขวาออกไป แต่ก็สัมผัสได้เพียงอากาศ เพราะเลโอ้สายตาไวหลบทัน
เลโอ้:ชิ ไม่มีฝีมือแล้วยังปากเก่งอีก อย่างนี้ต้องเจอไม้ตายข้า
เลโอ้กำลังจะใช้ท่าจระเข้ฟาดหาง แต่เสียงระฆังดังช่วยซันไฟร์ไว้ก่อน
โฆษก:โอ้โห ซันไฟร์ได้เสียงระฆังช่วยไว้นะครับ ไม่งั้นเราอาจจะได้เฮกันแล้ว

เบอร์นาจ์ดและเรมอนนั่งลงที่โซฟาที่ทางสมาคมจัดไว้ให้และเห็นคุณจรกับทองกล้านั่งอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว
เบอร์นาจ์ด:อ้าว คุณจร มานานแล้วเรอะ
เบอร์นาจ์ดและเรมอนนั่งลงที่โซฟา เรมอนไม่ได้ทักทายจรกับกล้าเพราะเป็นคนไม่สนใจใครอยู่แล้ว
เบอร์นาจ์ดทักคุณจรแต่ไม่ทักทองกล้าแกล้งทำเป็นไม่เห็นไม่สนใจ ซึ่งทองกล้าก็ชินแล้วที่เป็นอย่างนี้
คุณจร:ก็มาสักพักแล้วล่ะ นึกว่าคุณจะไม่มาซะอีก เบอร์นาจ์ด
เบอร์นาจ์ด:ท่าจะพลาดไม่ได้หรอก  เพราะว่าวันนี้มันมีทีเด็ด หึหึหึ
เบอร์นาจ์ดพูดอย่างร่าเริง หัวเราะเปิดเผยด้วยความอารมณ์ดีอะไรบางอย่าง
ทองกล้า:ก็หวังว่ามันจะเป็นเรื่องดีๆก็แล้วกัน
ทองกล้าพูดขึ้นลอยๆไม่ได้หันหน้าไปทางใคร แต่เบอร์นาจ์ดรู้ว่าพูดใส่ เนื่องจากทั้งสองไม่ชอบหน้ากันมานาน
ณ ลานมหรสพ เมฆกำลังยิงเป้าอยู่ (ตุ๊กตาสัตว์ต่างๆตัวเล็กๆที่เค้ายิงตามงานวัด)มีไอร่ายืนเท้าสะเอวเพราะยืนดูอยู่นานเมฆก็ล้มไม่ได้สักตัว
ไอร่า:เฮ้อ! นี่เมฆ รอมานานแล้วนะ วันนี้ชั้นจะได้ตุ๊กตารึเปล่าเนี่ย  ไหนบอกฝีมือไง
เมฆ:นี่ไอร่า มันไม่ใช่เพราะเมฆหรอก ปืนเบี้ยวรึเปล่าเนี่ย
เมฆแก้ต่างให้ตัวเอง พลางกับทำท่าสำรวจปลายกระบอกปืน
ไอร่า:ไหน ดูซิ   ไอร่าคว้าปืนจากเมฆ ถือมั่นไว้ในมือ ตาก็เล็งตุ๊กตาที่หมายตาไว้
ปัง! เสียงยิงปืน  สิ้นเสียงปืน ตุ๊กตาล้มลง
ไอร่า:กระบอกปืนเบี้ยวจริงๆด้วย  ชั้นฟลุ๊คนะเนี่ย
ไอร่าทำหน้าตาจริงจัง สำรวจกระบอกปืนล้อเลียนเมฆ แล้วก็พยายามพูดน้ำเสียงเรียบที่สุดเพื่อกลบเสียงหัวเราะในลำคอ
เมฆ:ช่าย เธอฟลุ๊คแน่ๆ  ไม่เล่นอันนี้ล่ะ ไปทางโน้นเถอะ  เมฆรีบทิ้งปืนและลากไอร่าไปข้างหน้า

เป๊ง  เสียงระฆังดังขึ้น ยก 2 เลโอ้รุดออกมาจากมุมแดงอย่างรีบร้อนซันไฟร์ก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วก็ก้าวออกมาจากมุมน้ำเงิน
เลโอ้:ฮึ  ถึงกับหายใจไม่ทัน จนต้องใช้ปากหายใจแทนเลยเรอะ อย่างงี้แกน่าจะหมดลมหายใจไปเลยเป็นไง จะได้ไม่เหนื่อย ชั้นจะสงเคราะห์ให้
ซันไฟร์:แกต่างหากที่ต้องหมดลมหายใจในวันนี้  ซันไฟร์พูดด้วยเสียงโมโหสุดๆ แต่ไม่เท่าเลโอ้ที่ตอนนี้หน้าแดงจัดด้วยความโมโห
โฆษก:เลโอ้รุดเข้าหาซันไฟร์ อย่างเร็วอย่าบอกนะครับจะใช้ท่าไม้ตาย ใช่จริงๆด้วย โอโห เลโอ้ยกขาฟาดท่าจระเข้ฟาดหาง
ซันไฟร์จะลุกขึ้นได้หรือไม่ กรรมการเริ่มนับแล้ว 
กรรมการ: 9 8 7 6 5 4 3 2 1 เป๊ง

ลานมหรสพ พอสิ้นเสียงระฆัง เป๊ง ก็ตัดมาที่เมฆกับไอร่า
ปั๊ก  เสียงเมฆปาบอลโดนแผ่นกระดาน ไม่โดนปุ่มสีแดงที่ทำให้สาวน้อยตกน้ำ
เมฆหันหน้าไปมองไอร่าแล้วยิ้มเหยๆ ไอร่าก็ยิ้มเหยๆกลับมาเช่นกัน
เมฆดารา:เดี๋ยวลองใหม่อีกทีนะ  เมฆหันไปพูด และจับบอลลูกใหม่ เล็งไปที่ปุ่มแดงๆ ปั๊ก
เมฆดารา: ฮึฮึฮึ เราว่านะ ลมพัดแรงไปหน่อยนะเนี่ย
ไอร่า:ลมแรงจริงๆแหละ  หน้าของไอร่ามีเหงื่อหยด ติ๋งๆ เต็มใบหน้าบ่งบอกว่าไม่มีลมพัดผ่านให้เย็นเลย
 
เวทีมวย ตัดมาที่หน้าเลโอ้ที่มีเหงื่อหยดเล็กน้อย หอบนิดๆ
โฆษก : โอ้โห...เลโอ้ล้มซันไฟร์ได้อย่างสวยงามท่านผู้ชม
ซันไฟร์นอนสลบอยู่บนเวที เลโอ้ทำท่าผยองจากฝีมือที่ยอดเยี่ยมของตน แล้วก็กระโดดไปทั่วเวทีเพื่อให้นักข่าวถ่ายใบหน้าตัวเองชัดๆ
เลโอ้  :เฮ้ย  คนต่อไปขึ้นมาเลยสิโว้ย รึว่ากลัวหัวหดไปแล้ว
เลโอ้เริ่มสนุกสนานที่ทุกคนมีแววตาทึ่งในความเก่งมันยิ่งกำแหง
จากนั้นก็มีนักมวยจากหลายชาติที่มาท้าชิงเข็มขัดแชมป์ แต่ก็ถูกเลโอ้ชนะน๊อคหมด

เวทีมวย  เวลาผ่านไปพอสมควรเลโอ้เริ่มอยากครองเข็มขัดเต็มที  ก็รำคาญที่ผู้ชิงแชมป์แต่ละคนขึ้นมาก็ไม่สามารถล้มตนได้
เลโอ้  : เฮ้ย  พวกแกจะเข้ามาพร้อม ๆ กันก็ได้  ไหน ๆ ก็จะแพ้อยู่แล้วอยากชนะก็ลองรวมหัวกันเข้ามาเซ่
เลโอ้เยาะเย้ยนักมวยที่รอขึ้นชกอยู่ข้างล่าง  นักมวยวิ่งกรูขึ้นไปด้วยความโกรธจึงจ้องจะทำร้ายมากกว่าต่อสู้  ผู้ชมต่างโห่ร้องทั้งสะใจเชียร์เลโอ้
และโห่ไล่เกลียดนิสัยอันธพาลที่เลโอ้เย้ยหยันนักมวยที่ตนชอบ
เฮๆๆๆๆๆๆ  เสียงคนเชียร์มวยดังสนั่น

เวทีมวย เลโอ้กำลังสู้กับนักมวยทั้งหมดและก็ล้มลงไปทีละคน ๆ จนไม่เหลือสักคนเดียว
กองเชียร์ที่อยู่ข้างล่างยืนอ้าปากค้าง คุณจรและทองกล้าก็ทึ่งที่มีนักมวยฝีมือดีเช่นนี้ มีเพียงนายเบอร์นาจ์ดที่ยังไม่แสดงความรู้สึกใดๆ
เรมอน: นี่เหรอที่พ่อให้ดู ก็เข้าท่าดีนะ  เรมอนหันมาคุยกับพ่อท่าทางสนใจพอตัว
เบอร์นาจ์ด:ใจเย็นๆ ดูไปเรื่อยๆ  เบอร์นาจ์ดตอบเสียงเรียบ พลางชำเลืองมองไปที่ทองกล้าสายตาเย็นชา
เลโอ้ยืนมองทุกคนที่มองมาที่ตนคนเดียว  แล้วก็แสยะยิ้มในความเก่ง แล้วก็เดินไปหยิบเข็มขัดแชมป์มวยไทยโลกมาชูขึ้นเหนือศีรษะ
เลโอ้ :ฝีมือยังอ่อนหัดนะพวกแก ไปขยันฝึกซ้อมกันให้เก่งกว่านี้แล้วค่อยมาสู้กับข้า ฮ่าๆๆๆๆ
เลโอ้หันไปเยาะเย้ยนักมวยทั้งหลายและก็ชูเข็มขัดแชมป์ล้อหน้าล้อตาอย่างสนุกสนาน พร้อมกับหัวเราะเสียงดังไปทั่ว
ฟิ้ว...ววววว  ในพริบตานั้น สายลมพัดผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ลานมหรสพ ฟิ้ว...ววววว
ไอร่า:เป็นไรไปเมฆ ท่าทางไม่ดีเลย ไอร่าถาม มือลูบอยู่ที่บ่าดูอาการ  มือเมฆกุมที่หน้าอก
เมฆดารา: เปล่าหรอก คงมีลมพัดมาเลยหนาวๆล่ะมั้ง  เล่นต่อดีกว่า ถ้าคราวนี้ไม่ได้ล่ะก็เราไม่เล่นแล้วล่ะ ก็บอกแล้วว่าลมมันแรง
เมฆยิ้มในคำแก้ต่างของตัวเอง หยิบบอลลูกสุดท้ายในกระจาด เล็งไปที่เป้าสีแดง แล้วก็ขว้างออกไป

เวทีมวย ฟึ้บ มีเสียงอะไรบางอย่างผ่านไป เลโอ้ก้มมองดูมือตัวเอง เข็มขัดหายไป
เลโอ้ : เฮ้ย! เข็มขัดข้าหายไปไหนว่ะ
เลโอ้หน้าตาเลิ้กลัก หันรีหันขวางมองหาเข็มขัดแชมป์ของตน ผู้คนข้างล่างเองก็ตกใจเหมือนกัน 
เบอร์นาจ์ด : หึๆๆๆๆ  เบอร์นาจ์ดหัวเราะในลำคอ
ทองกล้า:ฮือ... ทองกล้ารู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ไม่ดี
นักสู้ลิเกแดง:หึๆๆๆ  เลโอ้ตกใจที่มีชายร่างบาง หน้าขาวปากแดงสวมชุดลิเก ยืนอยู่บนเส้นเชือกบนสุดอย่างน่าทึ่ง
เลโอ้: กะ.กะ..แก     เลโอ้ตะกุกตะกักพูดอะไรไม่ออก
นักสู้ลิเกแดง: อ้าว  พ่อโจรใจทราม ถึงขนาดอ้าปากค้างเลยหรือไร ใยไม่โอ้อวดแกว่งดาบสู้อีกสักทีปะไร
นักสู้ลิเกแดงร้องถามแบบลิเก มือไม้ร่ายรำตามความเคยชิน เสียงร้องหวานจับใจ
เลโอ้:แกเป็นใครวะ บ้ารึเปล่า ที่นี่ไม่ใช่เวทีลิเกนะโว้ย มาผิดงานแล้วไอ้บ้าเอ้ย
เลโอ้โมโหที่ชายชุดลิเกมาล้อเลียนตนให้อับอาย
นักสู้ลิเกแดง :บังอาจ  ไม่เหลือความหวานหยดย้อยบนใบหน้าชายลิเก มีแต่ความโกรธ
นักสู้ลิเกแดง :หึหึหึ
นักสู้ลิเกแดงก้มลงมองเข็มขัดแชมป์ที่ตนถือก็ยิ้มเยาะ หึๆในลำคอ ชายลิเกแดงโยนเข็มขัดแชมป์ลงที่เวทีมวยแล้วก็กระโดดลงมาเหยียบกระทืบเข็มขัด อย่างบ้าคลั่ง
เลโอ้ : ไอ้บ้า ทำอะไรของแกว่ะ    เลโอ้โกรธหน้าแดงจัด
นักสู้ลิเกแดง : จะยืนอยู่ให้เพลาผ่านไปกระไร เจ้าเข้ามาฟาดฟันข้าได้เลย จะไม่มีการตอบโต้จากข้าแม้แต่น้อย ถ้าเจ้ามีฝีมือพอตัวก็อาจจะทำให้ข้าเจ็บปวดกายาได้บ้าง
เลโอ้โกรธที่ชายลิเกท้าทาย จึงไม่รีรอกระโจนเข้าไปโจมตีท่าไม้ตายที่ไม่เคยมีใครรอดพ้นไปได้ด้วยท่าจระเข้ฟาดหาง  พลั้ว

ลานมหรสพ  พลั้ว เสียงสาวน้อยตกลงในน้ำ   เมฆมองมือตัวเอง รู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก
ไอร่า:เย้! เมฆได้แล้ว แม่นเหมือนกันนะเนี่ย ถึงจะลูกสุดท้ายก็เถอะ    ไอร่ายิ้มร่า ตบมือเป็นการใหญ่
เมฆดารา:เย้ ได้แล้ว ๆ   เมฆดีใจมองลงที่มือขวาที่ขว้างบอล
ติ๊ดๆๆๆๆ เสียงมือถือไอร่าดัง
ไอร่า:คะพ่อ ค่ะๆ จะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ   ไอร่าวางโทรศัพท์ลงแล้วหันไปหาเมฆ
"อ้าว ไปไหนนะ  งั้นก็ช่วยไม่ได้นะ" ไอร่าไปเดินตรงไปที่เวทีมวย
เมฆวิ่งไปที่เครื่องตีค้อนวัดพลัง  พอถึงเครื่องตีพลังก็หันหาไอร่าไม่เจอ
เมฆดารา:อ้าว ไอร่าหายไปไหนนะ นึกว่าตามมาติดๆซะอีก

เลโอ้ :หึๆๆๆๆ
เลโอ้หัวเราะสะใจ แต่มองไปก็ตกใจ เพราะว่าชายลิเกไม่ได้เป็นไร
นักสู้ลิเกแดง: หึ นึกเหรอว่า แค่นี้จะทำอะไรข้าได้
ดูท่าว่าเจ้าจะคิดว่าตัวเองเก่งซะเต็มประดานะ   ชายลิเกแดงยิ้มเย้ยหยัน
จะลองดูอีกสักทีมั้ยล่ะ   เลโอ้ไม่ได้ตอบ แต่เข้าไป ใช้ท่าไม้ตายอีกครั้งนึง  แต่ชายลิเกไม่เป็นไร
นักสู้ลิเกแดง: หึๆๆๆ  ข้าจะไม่เล่นกับเจ้าแล้ว   ชายลิเกกระโดดสูงขึ้นและตวัดแข้งเสยเข้าที่ปลายคางเลโอ้

ลานมหรสพ  ตุ๊บ  เมฆทุบเครื่องวัดพลังสุดแรง  เป๊งๆๆๆๆ
เครื่องวัดพุ่งขึ้นสูงสุดแบบที่ไม่มีใครทำได้มาก่อน
เมฆดารา:เย้  ไอร่าเห็นมั้ย เนี่ยสุดยอดเลย   หันไปมองหาไอร่าใหญ่
แม๊....ไอร่าน่าจะมาเห็นนะเนี่ย

เวทีมวย  ไอร่ายืนอ้าปากค้างตรงประตูทางเข้า
ทองกล้า: ป่ะ ป่ะ เป็นไปไม่ได้  ทองกล้าลุกขึ้นยืนตกใจมาก แล้วก็หันหน้าไปมองเบอร์นาจ์ด
เบอร์นาจ์ด:หึหึหึ ดีมาก จิมมี่
นายเบอร์นาจ์ดพูดจาอยู่ในลำคอด้วยความพึงพอใจ และเมื่อหันหน้าเห็นกล้าตกใจก็สะใจสุดๆ 
เรมอนหันหน้ามองพ่อย่างสงสัย ว่าพ่อรู้เห็นเรื่องนี้รึเปล่า ถึงได้พอใจนัก

โฆษก:โอ้ เลโอ้กระเด็นไปอีกฟากของเวทีแล้ว เค้าจะลุกได้มั้ย  กรรมการจะเริ่มนับแล้วครับ
กรรมการ: 9  8  7  6  5  4  3  2  1  เป๊ง
คนดูทั้งหมด  ฮ้า!
โฆษก:เลโอ้แพ้น๊อคอย่างไม่น่าเชื่อครับ  โอ้โฮ
 เหล่าคนดูทั้งหมดต่างไม่เชื่อในสายตาของตน บ้างก็หยิกตัวเองให้เจ็บบ้างจะได้รู้ว่าไม่ได้ฝันหรือตาฝาดไป
โฆษก:เอ่อ..ออ  เลโอ้ น๊อคให้กับชายชุดลิเกนิรนาม เสียตำแหน่งแชมป์มวยไทยโลกแล้วนะครับ  ฝ่ายชนะ เอ่อ ไม่ทราบชื่อ
ไม่รอรับเข็มขัด ไม่ทราบว่าตอนนี้หายไปไหนแล้ว   โฆษกทำท่าเลิกลักๆ พูดจาไม่รู้เรื่องนอกจากยังไม่หายตกใจ

ณ ยามเย็น สถานที่ประตูทางเข้าเวทีมวย  เมฆเดินเข้ามาหาไอร่าที่ยืนจ้องเวทีอยู่
เมฆดารา: อ้าว ไอร่า มาอยู่นี่เอง เธอน่าจะได้เห็นเมื่อกี้นะ ฉันน่ะ....เมฆจ้องไอร่าที่ไม่ได้ฟังตัวเองเลย ตายังมองที่เวที
นี่ ไอร่า  เขย่าตัวไอร่า
ไอร่า:ห๊า  โอ้ยเมฆ พูดเฉยๆก็ได้ ไม่เห็นต้องมาเขย่าเลย
เมฆดารา:อ้าว ก็พูดด้วยแล้วไม่ฟังนิ มัวแต่สนใจอะไรอยู่  ไม่เห็นมีไรน่าสนใจเลย  เรมอนเดินเข้ามา
เรมอน:ก็คงมีแต่พวกไม่ได้เรื่องล่ะน๊า ที่ไม่สนใจเรื่องที่คนอย่างพวกเราสนใจ ใช่มั้ยจ๊ะ ไอร่า
ทำหน้าดูถูกเมฆ
ไอร่า:เอ่อ...เรมอน ไม่เจอกันนานเลย
ไอร่าพูดเปลี่ยนสถานการณ์ เพราะรู้ว่าสองคนนี้ไม่ถูกกันตั้งแต่เล็ก
เรมอน:ก็ เพิ่งกลับจากอเมกาน่ะ ว่าแต่ทำไมถึงได้มากับ คนขี้แพ้ได้ล่ะ
ชั้นว่าไปกับชั้นดีกว่านะ คงจะไม่น่าเบื่อ จืดชืดเหมือนใครแถวๆนี้หรอก
เมฆดารา:นี่แก  ทองกล้าเดินเข้ามาพอดี ก่อนที่ทั้งสองจะทะเลาะกันต่อ
ทองกล้า: เมฆ  กลับบ้าน
เมฆดารา: พ่อ 
เมฆค้าน แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร พ่อก็ขัดขึ้น
ทองกล้า:เดี๋ยวนี้ (เมฆหันไปหาไอร่า)
เมฆดารา: แล้วเจอกันใหม่นะ
ไอร่า: จ๊ะ แล้วเจอกัน
เมฆมองหน้าเรมอนอย่างเกลียดชัง แล้วเดินตามพ่อไปอย่างโมโห
เรมอนยิ้มให้ไอร่าอย่างผู้ชนะ

ลานจอดรถ  เมฆเข้าไปนั่งในรถ พ่อนั่งอยู่ก่อนแล้ว  ทองกล้าหน้าตาเคร่งเครียด
ทองกล้า:จริงรึเปล่าที่แกเห็นแสงสีเขียวพุ่งใส่
เมฆดารา:อ้าวพ่อ จะมาเอาอะไรกับความฝันผม
รึว่าพ่อนึกอยากให้ผมเป็นแชมป์โลกขึ้นมา
เมฆตอบแบบไม่ได้คิดอะไร  ทองกล้ายังมีสีหน้าที่เป็นกังวล
ออกรถได้แล้ว  เมฆสั่งพลขับ  แล้วรถก็แล่นออกจากลานจอดรถ

อ่านเข้าใจยากก็บอกนะครับคืออยากให้ติตามความจริงไปเลย ผมเขียนหนังสือแบบจริงๆจังๆไม่เป็น ขนาดหนังสือวิทยานิพนธ์ยัง
แก้ไขไม่รู้กี่รอบก็ยังไม่ผ่าน ถ้าแต่งเรื่องนี้แล้วมันไม่เข้าตาสาวๆ สงสัยจะเลิกแต่งและล่ะ ขอบคุณไว้ล่วงหน้าครับ