บางสิ่งมองไม่เห็นด้วยตา แต่สัมผัสได้ด้วยใจ ( Dialogue in the dark )

Jeabja10117 Aug 18163

เหตุเกิดจากการซื้อบัตร Muse pass

ที่งานท่องเที่ยวซึ่งจัดขึ้นที่ศูนย์การประชุมแห่งชาติสิริกิติ์เมื่อวันศุกร์ที่แล้วค่ะ

เราเองเป็นสายตระเวนพิพิธภัณฑ์อยู่แล้ว

แถมมีสมาชิกในบ้านเป็นผู้สูงอายุและเด็กที่มีอภิสิทธิ์ไม่ต้องจ่ายค่าเข้าชมนู่นนี่

มีแต่เราสิโดนทุกที เลยซื้อเก็บไว้ค่ะ

ระหว่างรอเพื่อนมาทานข้าวเย็นด้วยแถวสยาม แต่ออกจากศูนย์สิริกิติ์แล้วไม่รู้จะไปไหนรอเพื่อนเลิกงานก็อีกหลายชั่วโมงเลย

ดูนาฬิกาเพิ่งจะบ่ายสามนิดๆ

จะช็อปปิ้งสยามก็นะ หมดตัวมาจากดีลงานท่องเที่ยว 555

เขียมหน่อยก็ดี ที่รูดบัตรไปก็ยาวเป็นหางว่าวแล้ว เลยเปิดดูว่าบัตรที่ซื้อมาพาเราไปไหนได้บ้าง เห็นมี อพวช.อยู่ตรงจามจุรีสแควร์ เอาใกล้ๆ นี่ล่ะ

ปักหมุด เป้าหมายในการสำรวจกรุงวันนี้ของเด็กบ้านนอก

เดินตรงไปชั้น 4 แบบไม่มีข้อมูลใดๆทั้งสิ้น

ดีที่สายตาดีหันไปเห็นป้าย dialogue in the dark บทเรียนในความมืด

คืออะไรคะ อยากรู้ 555 ทันรอบสุดท้าย 4 โมงเย็นพอดี ฉิวเฉียดสุดๆ

Your senses will never be the same.

อะไร ? ยังไง? จัดมา 8 ปีแล้ว พอจะมาตั้งกระทู้บอกกล่าวในจีบันเนี่ยล่ะเลยเพิ่งเห็นว่ามีสาวๆไปมาแล้วด้วย โอ๊ย ทำไมดิชั้นเชยอย่างนี้ ทำไมไม่เคยได้ยินเลย

มาลองมองไม่เห็นกันเถอะ เตรียมตัว พร้อม ลุย

พอเข้าไปปุ๊ปมืดจริงๆด้วยค่ะคุณ

มืดตี๊ดตื๋อ ทำไมมันมืดตึ๊ดตื๋อ มืดตึ๊ดตื๋อ อะไรก็มืดไปหมด

เพลงดังในหัวมาเลย

แต่ ณ ขณะนั้นบอกตรงๆ ความรู้สึกแว่บแรกคือกลัว

เพราะไม่รู้อะไรเลยและแอบหวังว่าสักพักตาเราจะปรับ

เหมือนเวลาเข้าที่มืดแล้วเราจะเห็นชัดขึ้น แต่นี่คือไม่ใช่อ่ะ มืดสนิท

ไกด์จะอยู่กับเราตลอดและคอยอธิบาย ให้เราไปซ้ายหรือขวา คลำ ดม

สัมผัสด้วยประสาทสัมผัสอื่นๆที่ไม่ใช่แค่ตามอง พอเริ่มชินกับการมองไม่เห็น

อืม ไม่กลัวแล้วแฮะ สนุกด้วย รอบที่เราเข้าไปมีสามคนค่ะ น้องผู้ชายอีกสองคนมาด้วยกัน มีเราเนี่ยล่ะห้าวไปคนเดียว ก็มีชนกันบ้าง ก็ไม่ว่ากัน

มาแบ่งปันประสบการณ์กันนะสาวๆ

ใช้เวลาในนั้นหนึ่งชั่วโมงแต่ไม่รู้สึกเบื่อเลย

เป็นประสบการณ์ดีๆที่อยากให้ Jebanista ได้ไปลองกันนะ

แล้วอาจจะรู้สึกเหมือนเราก็ได้ว่า

น้ำเปล่ากลับอร่อยกว่าปกติ ท่วงทำนองดนตรีก็ละมุนกว่าที่เคยรู้สึก มือไกด์ที่คอยจับและช่วยพยุงเวลาเราจะหลงออกนอกทางในความมืดก็นุ่มมาก เมื่อเราสัมผัสด้วยใจ

ผลจากการไปคุยกับใครมืดๆโดยที่ไม่เห็นหน้าตา

ไม่ได้ใช้การมองเห็นเป็นเครื่องมือตัดสินใคร มันสอนอะไรให้กับเรามากกว่าที่คิด

ขอบคุณ คุณ Andreas Heinecke มา ณ ที่นี้

ไกด์ที่พาเราเข้าชมชื่อน้องมดค่ะ

น้องเป็นศิษย์เก่าราชภัฎสวนดุสิตฯ ที่ขึ้นชื่อเรื่องโฮมเบเกอรี่

เราเลยคุยกันเรื่องท็อฟฟี่เค้กของโปรดนานหน่อย

เราทั้งคู่ลงความเห็นเหมือนกันว่า สมัยก่อนอร่อยกว่านี้

จากที่เคยหน้าแน่นหนักถั่ว ท็อฟฟี่คาราเมลชุ่มฉ่ำ เดี๋ยวนี้บางลงไปเยอะเลย