น้องหน้าขาวใส..หนึ่งในแรงบันดาลใจ
พุดสามสี9มาอ่านเรื่องดีๆ จากพี่ชาย พุดสามสีเองค่ะ
เค้าเขียนไว้ ใน space ชอบ ก็เลยเอามาเผื่อแผ่
....
เค้าเขียนไว้ ใน space ชอบ ก็เลยเอามาเผื่อแผ่
....
ขึ้นรถเมล์สาย38จากจันเกษมตั้งใจจะไปลงที่สวนจตุจักร
ทีแรกยังไม่ได้สังเกตุอะไรภายในรถ บังเอิญว่ากำลังมองหากระเป๋ารถเมล์อยู่
โอ้วสส์..คื๋อเป๋นจั๊งซี่สสสส์..
ปรากฏว่าเจอน้องผู้ชายคนนึงแต่งตัวอยู่ในชุดไทยนุ่งสไบสีเขียวสด หน้าตาขาวใสเป็นที่สะดุดตามากๆ ประกอบกับอุปกรณ์พะรุงพะรังที่น้องเค้าตั้งใจขนขึ้นมาด้วย
.."มึงเล่นแต่งยังงี้แล้วนั่งรถเมล์มาเลยเหรอ"(ผมคิด. และเข้าใจว่าคนอื่นๆก็คงจะคิดเหมือนผม ..) ผมเคยใฝ่ฝันมาตั้งแต่เด็กแล้วว่า สักวันเราต้องหน้าขาวใสให้ได้ ในเมื่อมีคนหน้าขาวใสมาปรากฏตัวเป็นๆให้เห็นจะๆ
แล้วเราจะละทิ้งโอกาสนั้นไปทำไม ผมจึงนั่งคิดอยู่ในใจว่า ถ้ามึงลงป้ายเดียวกะกู เดี๋ยวต้องขอถ่ายรูปด้วยให้ได้
เดชะบุญ!! น้องหน้าขาวใสลงที่ป้ายจตุจักรตามคาด หลังจากที่น้องเค้าจัดแจงกับสัมภาระตัวเองเรียบแล้วแล้ว ผมก็รีบปรี่เข้าไปประชิดตัวทันที พร้อมกับยกมือไหว้น้องเค้างามๆหนึ่งครั้งเพื่อเป็นการให้เกียรติ์ผู้ที่อวุโสน้อยกว่า
ดิวส์ : "น้องครับ พี่ขอถ่ายรูปด้วยนะครับ ..น้องหน้าใสมากเลย เท่ห์มากๆครับ ฮีโร่พี่เลยครับ ..ป้าาาดดดด ..สุดยอดครับ"
น้องหน้าขาวใส : "ได้ครับพี่" (น้องตอบด้วยวาจาสุภาพตามแบบกุลสตรีไทย)
.... แช๊ะ!!
ดิวส์ : "ขอบคุณมากๆครับน้อง สู้ๆครับน้อง พี่เอาใจช่วย"
น้องหน้าขาวใส : (ยิ้ม) "ไม่ไปไรครับ"
จากนั้นน้องเค้าก็เดินหาบสัมภาระที่ติดตัวมา กลางร่มใบหญ่เพื่อหลบไอร้อน เดินข้ามสะพานลอยหลบหายเข้าไปในสวนจตุจักร
หลายๆคนมองน้องเค้าด้วยอารมร์ขัน บ้างก็พากันชี้ชวนเพื่อนๆให้ดูน้องเค้า
บ้างก็พากันมองน้องเค้าด้วยความรู้สึกที่แปลกประหลาด บางคนมองน้องเค้าด้วยสายตาเหยียดๆ
แต่ในส่วนตัวของผมแล้ว ผมเชื่อว่าน้องเค้าต้องมีเหตุผลบางอย่างที่จำเป็นต้องทำอย่างนั้น ถ้าไม่รักที่จะทำอย่างนั้น
ก็ต้องจำเป็นจริงๆที่ต้องทำอย่างนั้น ต้องยอมรับว่าเราเลือกเกิดไม่ได้ ถ้าให้ผมหรือคุณมาเดินแต่งตัวแบบคนสติไม่ดี
มาเดินในที่สาธารณะชน ผมก็ไม่กล้าและเชื่อว่าคุณก็ไม่กล้า
ยิ้มได้ ขันได้ เอ็นดูได้ แต่อย่าเยอะหยันหรือเหยียดหยามเถอะนะครับ ถ้าคุณมีครอบครัวที่ต้องดูแล
ถ้าคุณยังมีปากท้องที่ยังต้องหิว ผมยังคงหาเช้ากินค่ำ คุณก็ยังต้องหาเช้ากินค่ำ
และเชื่อว่าที่น้องเค้าต้องทำอย่างนี้ก้เพื่อปากท้องเหมือนกัน ถ้าได้ไปเที่ยวหรือผ่านไปสวนจตุจักร
และได้มีโอกาสได้พบเห็นน้องเค้า ก็ช่วยๆสนับสนุนน้องเค้าเถอะนะครับ ถือว่าช่วยๆกัน
** สุดท้ายมารู้ทีหลังว่าน้องเค้าชื่อ "ชม้อย หอยเหล็ก" น้องเค้าจะทำการแสดงที่สวนจตุจักรนะครับ
มีหลายครั้งที่เราไม่กล้าทำในสิ่งที่อยากทำ...
แต่มีหลายครั้งที่เราจำเป็นต้องทำในสิ่งที่เราไม่อยากทำ ...
ปล. ดิวส์ คือชื่อที่พี่ชายพุดสามสีค่ะ
ทีแรกยังไม่ได้สังเกตุอะไรภายในรถ บังเอิญว่ากำลังมองหากระเป๋ารถเมล์อยู่
โอ้วสส์..คื๋อเป๋นจั๊งซี่สสสส์..
ปรากฏว่าเจอน้องผู้ชายคนนึงแต่งตัวอยู่ในชุดไทยนุ่งสไบสีเขียวสด หน้าตาขาวใสเป็นที่สะดุดตามากๆ ประกอบกับอุปกรณ์พะรุงพะรังที่น้องเค้าตั้งใจขนขึ้นมาด้วย
.."มึงเล่นแต่งยังงี้แล้วนั่งรถเมล์มาเลยเหรอ"(ผมคิด. และเข้าใจว่าคนอื่นๆก็คงจะคิดเหมือนผม ..) ผมเคยใฝ่ฝันมาตั้งแต่เด็กแล้วว่า สักวันเราต้องหน้าขาวใสให้ได้ ในเมื่อมีคนหน้าขาวใสมาปรากฏตัวเป็นๆให้เห็นจะๆ
แล้วเราจะละทิ้งโอกาสนั้นไปทำไม ผมจึงนั่งคิดอยู่ในใจว่า ถ้ามึงลงป้ายเดียวกะกู เดี๋ยวต้องขอถ่ายรูปด้วยให้ได้
เดชะบุญ!! น้องหน้าขาวใสลงที่ป้ายจตุจักรตามคาด หลังจากที่น้องเค้าจัดแจงกับสัมภาระตัวเองเรียบแล้วแล้ว ผมก็รีบปรี่เข้าไปประชิดตัวทันที พร้อมกับยกมือไหว้น้องเค้างามๆหนึ่งครั้งเพื่อเป็นการให้เกียรติ์ผู้ที่อวุโสน้อยกว่า
ดิวส์ : "น้องครับ พี่ขอถ่ายรูปด้วยนะครับ ..น้องหน้าใสมากเลย เท่ห์มากๆครับ ฮีโร่พี่เลยครับ ..ป้าาาดดดด ..สุดยอดครับ"
น้องหน้าขาวใส : "ได้ครับพี่" (น้องตอบด้วยวาจาสุภาพตามแบบกุลสตรีไทย)
.... แช๊ะ!!
ดิวส์ : "ขอบคุณมากๆครับน้อง สู้ๆครับน้อง พี่เอาใจช่วย"
น้องหน้าขาวใส : (ยิ้ม) "ไม่ไปไรครับ"
จากนั้นน้องเค้าก็เดินหาบสัมภาระที่ติดตัวมา กลางร่มใบหญ่เพื่อหลบไอร้อน เดินข้ามสะพานลอยหลบหายเข้าไปในสวนจตุจักร
หลายๆคนมองน้องเค้าด้วยอารมร์ขัน บ้างก็พากันชี้ชวนเพื่อนๆให้ดูน้องเค้า
บ้างก็พากันมองน้องเค้าด้วยความรู้สึกที่แปลกประหลาด บางคนมองน้องเค้าด้วยสายตาเหยียดๆ
แต่ในส่วนตัวของผมแล้ว ผมเชื่อว่าน้องเค้าต้องมีเหตุผลบางอย่างที่จำเป็นต้องทำอย่างนั้น ถ้าไม่รักที่จะทำอย่างนั้น
ก็ต้องจำเป็นจริงๆที่ต้องทำอย่างนั้น ต้องยอมรับว่าเราเลือกเกิดไม่ได้ ถ้าให้ผมหรือคุณมาเดินแต่งตัวแบบคนสติไม่ดี
มาเดินในที่สาธารณะชน ผมก็ไม่กล้าและเชื่อว่าคุณก็ไม่กล้า
ยิ้มได้ ขันได้ เอ็นดูได้ แต่อย่าเยอะหยันหรือเหยียดหยามเถอะนะครับ ถ้าคุณมีครอบครัวที่ต้องดูแล
ถ้าคุณยังมีปากท้องที่ยังต้องหิว ผมยังคงหาเช้ากินค่ำ คุณก็ยังต้องหาเช้ากินค่ำ
และเชื่อว่าที่น้องเค้าต้องทำอย่างนี้ก้เพื่อปากท้องเหมือนกัน ถ้าได้ไปเที่ยวหรือผ่านไปสวนจตุจักร
และได้มีโอกาสได้พบเห็นน้องเค้า ก็ช่วยๆสนับสนุนน้องเค้าเถอะนะครับ ถือว่าช่วยๆกัน
** สุดท้ายมารู้ทีหลังว่าน้องเค้าชื่อ "ชม้อย หอยเหล็ก" น้องเค้าจะทำการแสดงที่สวนจตุจักรนะครับ
มีหลายครั้งที่เราไม่กล้าทำในสิ่งที่อยากทำ...
แต่มีหลายครั้งที่เราจำเป็นต้องทำในสิ่งที่เราไม่อยากทำ ...
ปล. ดิวส์ คือชื่อที่พี่ชายพุดสามสีค่ะ
Discussion (9)
เหมือนเค้าเคยออกตีสิบด้วยละมั้ง เราดูเค้ายังแอบทึ่งในความกล้าของเค้าเลย คนเราถ้าไม่งอมืองอเท้าก็ไม่อับจนหรอก ดีกว่าพวกมือเท้าดีๆเเล้วไปเป็นขโมยตั้งเยอะ เมืองไทยน่าจะมีคนเเบบนี้เยอะๆ
สู้ต่อไปนะค่ะน้อง...สู้สู้!!!
ดีค่ะ เปงกะลังใจให้แล้วก้อสู้ๆค่ะ
เป็นข้อคิดที่ดีมากค่ะ
เห็นด้วยค่ะ สู้~สู้ นะค่ะ