นี่ไม่ใช้กระทู้ศัลยกรรมเปลี่ยนชีวิตใดใดทั้งสิ้น

และทุกคนมองมันไม่ผิดค่ะ เด็กผู้หญิงทางด้านซ้ายนั้นคือตัวน้องเอง แหะๆ

รูปที่ถ่ายปัจจุบัน ถ่ายด้วยแสงธรรมชาติกลางวัน อาจจะดูขาวนิดหน่อย

แต่ตัวจริงผิวยังแทนอยู่นะคะ ไม่ได้ขาวแต่อย่างใดบอกไว้ก่อน

เอาล่ะ เข้าเรื่องกันเลยค่ะ...

กระทู้นี้อยากทำเป็นกระทู้เกริ่นว่า ก่อนเราหันมาดูแลตัวเอง หันมารักสวยรักงามเริ่มจากอะไร

และที่สำคัญ ตั้งแต่จำความได้ เราต้องเจอกับคำพูดแบบไหนตั้งแต่เด็กจนปัจจุบัน!!!

เราเกิดมาผิวคล้ำตั้งแต่จำความได้ เพราะได้เชื้อคุณพ่อมาค่ะ (คุณแม่จริงๆขาวมาก)

ถึงแม้ปัจจุบันจะไม่เหลือร่องรอยความขาวแล้ว แต่ข้างในคุณแม่ขาวมากค่ะ เป็นคนผิวขาวเลย ส่วนเรากับพี่ชายได้คุณพ่อมาเต็มๆ555

ตั้งแต่จำความได้ เรามักจะเจอคนรู้จัก เพื่อนบ้านบ้าง คนนู้นคนนี้บ้าง

ใช้คำเรียกเราอยู่เสมอว่า

"ยัยบัวตูดดำ" / "บัวดำ"

จะเรียกว่าเด็กไม่รู้เรื่องก็ไม่ใช่เสมอไป เราคิดนะ เสียใจนะ เวลาทุกคนติเรื่องสีผิวที่เราไม่สามารถเปลี่ยนธรรมชาติของเราได้ ค่านิยมในวัยนั้นเลยทำให้เรารู้สึกว่า ต้องเป็นเด็กผู้หญิงตัวขาวๆหน้าอมชมพูถึงมีแต่คนรักและเอ็นดู และทำให้ตอนเด็กเราไม่กล้าใส่เสื้อผ้าสีสัน เพราะคิดว่าเรามันตัวดำ ใส่ไปก็เป็นกาคาบพริกน่ะสิ T__T

วัยอนุบาล / ประถม

จริงๆแล้วอินไซด์เราเป็นเด็กที่มีความมั่นใจในตัวเองสูง เราเป็นเด็กกิจกรรม ทั้งงานโรงเรียน วาดภาพประกวด เราก็จะได้รับรางวัลอยู่เรื่อยๆเพราะมีผู้สนับสนุนหลักคือคุณพ่อและคุณแม่ค่ะ สปอยล์เราที่สุดในเรื่องกิจกรรม อยากทำอะไรก็ให้ทำหมด

แต่ติดอยู่อย่างเดียว...

เช่น เวลาเราจะรำหรือทำงานอะไรก็ตาม ตอนแต่งตัวจะต้องมีผู้ใหญ่ซักคนมาพูดเรื่องสีผิวเราเสมอ จะว่าไปเราก็ชินแล้ว (แล้วมันใช่เรื่องต้องชินหรอ?)

วัยมัธยม

เป็นวัยที่กำลังเริ่มโตเลยค่ะ เป็นวัยที่มีเรื่องกุ๊กกิ๊กหัวใจเข้ามาเกี่ยว

แต่ฉันนั้น...นกสิจ๊ะ

เราแทบจะไม่เป็นที่นิยมเอาซะเลย ไม่ใช่พิมพ์นิยม ไม่ใช้สเป็คใครๆ

และที่สำคัญเราเคยโดนด่าเรื่องรูปลักษณ์อย่างหนักหน่วง เรียกได้ว่าร้องไห้ทั้งวันไปเลย ร้องแบบไม่หยุดหย่อน จนพ่อ แม่ พี่ชายถามว่าคนที่ว่านี่มันเป็นใคร!!?

เราเสียใจหนักมากกับคำพูดที่ว่า " หน้าอย่างนี้ต้องทำตั้งแต่หัวยัน_ี "

แรงใช่ม้าาาา มานึกถึงตอนนี้ก็ยังเสียใจอยู่เลย คำพูดนี้ยังอยู่ในหัวเราจนถึงปัจจุบัน

และมันเป็นตัวการสำคัญที่เราอยากพัฒนาตัวเองขึ้นในทุกๆด้าน

(ที่เล่ามานี้ไม่ได้ตั้งใจจะโจมตีใครนะคะ ให้อภัยไปแล้วก็แล้วกันไปเนอะ ติดแค่เราเองยังเสียใจและจำคำนั้นได้แม่น)

วัยมหาลัย

เราก็เริ่มดูดีขึ้นแล้วแหละ...รึเปล่าน้าา555

เราเริ่มรู้จักแต่งตัว เริ่มแต่งหน้าแล้ว แต่มองยอนไปแล้วก็แต่งหนาอยู่นะเนี่ย

วัยนี้เป็นวัยที่ไม่ค่อยโดนล้อเลียนเรื่องสีผิวแล้ว เท่าที่จำได้นะคะ

แต่ก็แอบมีแต่เราที่ชอบไปล้อเพื่อนว่า อ้วน อ้วน อ้วน (ฉันซอรี่)

วัยทำงาน

สดๆร้อนๆ ไม่กี่วันไม่กี่เดือนที่ผ่านมาเลยค่ะ

เรามักจะโดนพี่คนนึงทักเสมอว่า ไปตากแดดมาหรอ หลบเข้าร่มเร็ว ก็เป็นนัยๆว่า เดี๋ยวดำแหละค่ะ555 พี่เค้าตลกแต่เอาเข้าจริงเราไม่ตลกนะ

เราไม่ได้โกรธที่เค้ามาพูดเรื่องสีผิวเรา แต่เราหงุดหงิดที่ถ้าไม่มีคำไหนจะทักหรือจะคุย ก็มองผ่านเราไปเลยก็ได้ คุยกี่ทีก็พูดแต่เรื่องนี้ แปลกดีเนอะ

และขอพูดตรงนี้เลยว่า

เราชอบสีผิวตัวเองค่ะ และเราชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้แล้ว

จริงๆก็ชอบสีผิวตัวเองมานานแล้วแต่แค่เรายังไปยึดติดกับค่านิยมที่ว่า ขาวคือสวย

เราไม่ได้ว่าคนที่มีผิวขาวว่าไม่ดีหรือไม่สวยแต่อย่างใดนะคะ

แต่ทุกคนมีความสวยและจุดเด่นแตกต่างกัน ไม่งั้นคนก็เหมือนกันทั้งโลกสิ

หรือจะให้เปรียบง่ายๆคือ อร่อยเค้าอร่อยเราก็ยังแตกต่างกันเลย

ใครเป็นแบบไหน ชอบแบบไหน ก็ให้เค้าเป็นในแบบที่เค้ามั่นใจไปเถอะค่ะ

และเราพอใจกับตัวเองแล้ว แต่ก็จะไม่หยุดดูแลตัวเองค่ะ ก็ยังจะดูแลตัวเองให้ดีต่อไป

กระทู้หน้าจะรวบรวมHOW TO ดูแลตัวเองของเราไว้ให้นะคะ

จะมีใครอยากรู้ อยากอ่านมั้ยเอ่ยยย?

ขอบคุณที่อ่านกันจนจบนะคะ

ไม่รู้ว่าเราเล่างงๆ หรือขาดตกตรงไหนบ้างมั้ย

และอยากบอกทุกคนว่า

Be the best version of yourself :)