หมาเราตาย เราเสียใจมากๆเลยค่ะ

เธอชื่อหนูจิ๋ว อายุ 7ปี 2เดือน 7วัน

พันธุ์ปักกิ่ง เพศเมีย สีดำน้ำตาล รูปร่างอ้วนจ้ำม้ำ

ตายเมื่อวาน วันที่ 9 ธ.ค. 51 เวลาประมาณ 18.59 น.

รูปนี้เป็นรูปตอนที่เราเพิ่งซื้อเขามา อายุ2เดือน 26วัน

รูปนี้ถ่ายตอนหนูจิ๋วอายุประมาณ 4ปี

หนูจิ๋วเป็นหมาที่น่ารักมากค่ะ แข็งแรงไม่เคยป่วยเลย เป็นหมาที่เลี้ยงง่าย กินง่าย นอนง่าย

ไม่เห่าส่งเสียงดังให้เรารำคาญเลย นิสัยเขาเป็นหมาที่ชอบอยู่เฉยๆ ชอบนอน ไม่ค่อยวิ่งเล่น

เหมือนเพื่อนในบ้านอีก3ตัว เขาเลยค่อนข้างอ้วนหนัก9กิโลกรัม

แต่ถึงเขาจะเป็นหมาที่ชอบอยู่เฉยๆ แต่เขามีบทบาทมากสำหรับเรา

- ไม่ว่าจะเรื่องเวลาเขาหิวน้ำเขาต้องเห่าเพื่อขอน้ำใหม่ น้ำเก่าไม่กินค่ะ

- เวลาเขากินอาหาร หรือเฝ้าอาหาร อย่าไปแกล้งพูดว่า "ขอกินหน่อยนะ" เพราะเขาจะทำเสียงแว๊ดๆใส่ด้วยความหวง

- เวลาเราจะออกไปข้างนอก เขาจะเดินมาส่งเราที่หน้าประตู และกันเพื่อนๆของเขาไม่ให้วิ่งตามเราออกไป

- และนอนรอเรากลับเข้ามาโดยมองผ่านเหล็กดัด และกระจก ตรงประตูเข้าบ้าน

- เวลาเราเข้าบ้านมาเขาจะกระดิกหาง และกระโดดให้เราอุ้ม

- เวลาเราถือไม้ซ็อตยุงออกมา จะซ็อตยุง เขาเป็นต้องหนีแอบไปอยู่ใต้เตาแก๊สด้วยความกลัว

- เวลาเขาฉี่เสร็จเราต้องเช็ดฉี่ที่เปื้อนเท้าเขาให้ทุกครั้ง และเช็ดตา เช็ดหู หวีขน ให้ทุกวัน

- เวลาเพื่อนหมาตัวอื่นเห่า เขาจะวิ่งมาฟ้องเราโดยการกระโดดใช้ 2ขาหน้าเกาะขาเรา แล้วพยักหน้างึกๆ

- ยังมีอีกหลายอย่างที่เราไม่อาจบรรยายได้หมด

.....แต่ที่สำคัญ มี 2ประโยคที่เราพูดกับเขาอยู่บ่อยๆเป็นประจำเลย คือ

- ประโยคแรก "หนูจิ๋วเดี๋ยวมี้มีรถแล้วจะพาหนูจิ๋วไปเที่ยวทะเลนะจ๊ะ" เขาก็จะพยักหน้างึกๆ ตามนิสัยของเขา

(มี้ คือ ชื่อที่แทนตัวเรา เวลาคุยกับหมาที่บ้านค่ะ)

- ประโยคที่2 เราถามเขาบ่อยๆว่า "หนูจิ๋ว มี้สวยไหม เขาก็จะพยักหน้างึกๆ" มันทำให้เรารู้สึกดีขึ้นมาทันที

เรารักเขามาก รักเหมือนลูก เราเลี้ยงเขามา 7ปีเต็ม กินด้วยกัน นอนด้วยกัน ทุกวันและเกือบจะตลอด 24 ชั่วโมง

เพราะเราทำงานอยู่กับบ้าน

ทุกคนคงอยากรู้แล้วว่าหนูจิ๋วทำไมถึงตาย นับถอยหลังไปประมาณ 2อาทิตย์ เขาเป็นสัดและรู้สึกครั้งนี้

เลือดเขาจะออกมากกว่าปกติกว่าที่เคยเป็น แต่ก็ไม่ได้มากมายอะไร เพียงแต่เป็นอยู่หลายวันเท่านั้น

และดูซึมๆ ไม่กินอาหาร เราก็นึกว่าเป็นอาการติดสัด ซึ่งทุกครั้งที่เป็นสัดเขาก็จะเบื่ออาหาร แต่ครั้งนี้ผิดสังเกตุ

ตรงที่เขาไม่ได้กินอะไรเลย แต่ทำไมท้องตึง แข็ง และดูใหญ่ขึ้น วันที่ 8 ธ.ค.51 เวลา 15.30 น.

เราก็เลยโทรถามหมอที่คลินิกรักษาสัตว์ใกล้บ้าน หมอบอกให้ไปตรวจดูอาจจะเป็นเกี่ยวกับมดลูก และก็

เป็นจริงตามนั้น หนูจิ๋วเป็นมดลูกอักเสบ หมอบอกว่ายังไม่ถึงขั้นอันตรายหรอกเพราะเพิ่งเป็น ผ่าตัดมดลูกออกก็หาย

พอตอนเย็นวันที่ 9 ธ.ค. 51 เวลา 18.40 น. เราพาไปที่คลินิกเพื่อเตรียมพร้อมก่อนผ่าตัด หมอบอกว่าเดี๋ยวหมอ

ให้น้ำเกลือเขาทางเส้นเลือดก่อนเพราะเขาไม่ได้กินอะไรเลยมา 2-3วันแล้ว จากนั้นตอนค่ำๆ หมอค่อยผ่าตัดให้

.....แต่หนูจิ๋ว เขาก็จากเราไปก่อนที่จะผ่าตัดอีก เพราะอาการเครียด ช็อคยา หัวใจวายเฉียบพลัน

ตอนหมอแทงเข็มจะให้น้ำเกลือ หนูจิ๋วเขาไม่ยอมเพราะเจ็บ

เราเห็นเขาเหงือกซีด ลิ้นซีดขาว หมอบอกว่าเขาเครียด เขากลัว เดี๋ยวรอสักพัก ค่อยแทงใหม่

ปล่อยให้เขาผ่อนคลาย หายกังวลสักพักนึงก่อน จากนั้นหมอก็บอกว่าหมอจะฉีดยาแก้ปวดให้เขาก่อนแล้วค่อยให้น้ำเกลือก็แล้วกัน

และหมอก็ฉีดยาให้เขา ต่อจากนั้นเองไม่ถึง 3นาที เขาก็มีอาการหายใจกระตุก ติดขัด

ตาลอย แล้วเขาก็นิ่งไปเลย หนูจิ๋วเขาช็อคยา หัวใจวาย เพราะร่างกายอ่อนแอรับไม่ไหว

หมอปั้มหัวใจ สอดท่อช่วยหายใจ แต่ก็ยื้อชีวิตเขาไว้ไม่ได้ เขาจากเราไปแล้ว

เราร้องไห้ขึ้นมาทันทีที่เห็นเขานิ่งไป ไม่หายใจ เราพูดอะไรไม่ออกเลย ได้แต่นิ่งเงียบ มีแต่น้ำตาเท่านั้นที่ไหลไม่หยุด

เราไม่อยากจะโทษหมอว่าเป็นความผิดของหมอ เราโทษตัวเองมากกว่าที่ไม่พาเขาไปรักษาตั้งแต่เห็นอาการผิดปกติ

ของเขาตั้งแต่วันแรก และไม่ได้เลือกสถานที่รักษาที่หมอเก่งกว่านี้ อุปกรณ์ที่พร้อมกว่านี้ เพราะบางทีอาจจะยื้อชีวิตเขา

ให้อยู่กับเราต่อไปอีกได้

จนถึงวินาทีนี้ในสมองของเรายังครุ่นคิด และถามตัวเองอยู่ตลอดเวลาว่า"หนูจิ๋วตายแล้วจริงๆเหรอ"

ก็เมื่อวานเรายังอุ้มเขา ยังกอดเขาอยู่เลย เขายังกระดิกหางให้เราอยู่เลย

เรามองไปรอบๆภายในบ้าน บริเวณที่ ที่เขาเคยนอน ก็ไม่เห็นเขา ไม่ว่าจะเป็นที่หน้าชั้นอ่างล้างจาน

ใต้โต๊ะคอมฯที่เรานั่งทำงานทุกวัน ใต้โซฟา ใต้เตาแก๊ส บนเบอะนอน ก็ไม่เห็นเขาอีกต่อไปแล้ว

เขาจากเราไปแล้วจริงๆ เขาจากเราไปตลอดกาล

ขอให้หนูจิ๋วหลับให้สบายนะจ๊ะ มี้ยังรักและคิดถึงหนูจิ๋วตลอดเวลา และตลอดไป

หนูจิ๋วหมดกรรมแล้ว หนูจิ๋วรอไปเกิดเป็นคนที่ดี ที่น่ารัก มีแต่ผู้คนรักใคร่

ขอให้หนูจิ๋วได้เกิดในที่ ที่สุขสบาย อบอุ่น สุขภาพแข็งแรง ไม่มีโรคภัยไข้เจ็บ อายุยืนยาว