กระบี่..รักที่ไม่เปลี่ยนแปลง

เจ็ดปีก่อน

เรากับแฟนนั่งรถกลับจากกระบี่ ด้วยรถสายนี้ แฟนลงกรุงเทพฯ เราลงโคราช มาถึงประจวบฯ ขณะทุกคนอยู่ในห้วงนิทรา รถก็แล่นเข้าไหล่ทาง สะดุดพรืดสองพรืดและดับสนิทแน่นิ่ง พนักงานปลุกทุกคนเข้าสู่โลกความเป็นจริง พร้อมแจ้งข่าวว่าใครที่ลงกรุงเทพฯ ให้ก้าวลงมาจากรถ จะมีรถมารับ ส่วนสายยาวให้นั่งรอบนรถสบายๆ ไปก่อน แฟนหลับลึกมากรถดับไปนานก็ยังไม่ตื่น เราปลุกและบอกว่ารถเสียพี่ต้องลง เราต้องจากกันตรงนี้ 

จำได้ดี แฟนงัวเงียตื่นขึ้นมาถามว่าถึงแล้วหรือ ไปก่อนนะ พลางโบกมือบ๊ายบายและกระโดดลงรถไป (ในใจตอนนั้นคิดว่าเธอรู้รึยังพวกเราเพิ่งถึงกลางไร่สับปะรดแถวประจวบฯ)

การที่เปิดประตูรถ เป็นการเชิญแขกจอมอหังกานั่นคือยุงจากไร่ริมทาง ที่เพิ่งเคยได้กลิ่นเลือดมนุษย์เป็นครั้งแรกขึ้นมาด้วยความยินดี คนใจเสียที่ถูกแฟนทิ้งกลางทางหมาดๆ อย่างเราอย่านึกถึงเรื่องนอนต่อ นั่งฟังเสียงฝูงยุงกำลังรุมทึ้งคนค่อนรถอย่างเมามัน

ตีหนึ่งก็แล้ว ตีสองก็แล้ว เริ่มเข้าสู่ตีสาม พนักงานมาปลุกทุกคนอีกครั้ง หลังจากเลือดแทบหมดกาย บอกว่ารถใกล้มาถึงแล้วให้ทุกคนเตรียมตัว สละรถคันนี้เถิดจะเกิดผลเพราะรถเสียหนักมาก

เดิมพันใหม่พรุ่งนี้เช้าคือวันจันทร์ที่ต้องเข้างานไม่เกินเก้าโมง ความใกล้ตี่สี่แทบจะเห็นตีนฟ้าเปิดที่ประจวบฯ คือต้องให้ ฮ. จากกองบิน 1 มารับเท่านั้นถึงจะทัน ทำให้คนที่อดนอนแทบจะทั้งคืนอย่างเราแทบจะกรีดร้อง หมดแล้วสัญญาที่ว่าจะถึงโคราชแปดโมง มาถึงจริงๆ บ่ายสอง จบทริปด้วยการลางานรับปีใหม่

วันนี้

พาลูกชายสองคน พร้อมสามีนั่งรถสายเดิมกลับกระบี่เยี่ยมปู่ย่า ดูเด็กๆ ตื่นเต้นมีความสุขกันมาก ยังไม่กล้าอัพเดตภาพรวมทริป ขออวยพรให้เครื่องยนต์กลไกทำงานด้วยประสิทธิภาพ

สวัสดีปีใหม่ค่ะ