เพิ่งได้ตามดราม่าที่มีนักร้องถูกถามเรื่องส่วนตัวออกรายการ เป็นคำถามที่ไม่ได้บรีฟกันไว้ก่อน แบบว่าถามนอกสคริปต์ ไม่เตี๊ยมกันไว้ มารู้หน้ากล้องเลย คนถูกถามไม่ได้สะดวกใจจะตอบ ก็บอกตรงๆ ว่าไม่อยากตอบ แต่พิธีกรก็คาดคั้นให้ตอบให้ได้ จนตัวนักร้องเกิดความไม่พอใจออกทางสีหน้า กลายเป็นประเด็นโจมตีว่านักร้องเหวี่ยงพิธีกรรุ่นพี่กลางรายการ

และแน่นอนว่าพอเป็นข่าวนักร้องก็โดนด่าเละ! แต่เอาจริงๆ นะ ที่คนด่าเป็นเพราะคนส่วนใหญ่ไม่ชอบนักร้องคนนนี้อยู่แล้วแหละ จากข่าวเก่าต่างๆ พอเป็นดราม่ามาทีก็สนุกปากด่ากันเข้าไปอีก แถมมันส์มืออะเนอะ จนอาจจะลืมคิดไปว่าเอ๊อออ เขาฟ้องได้นาา ทีมกฎหมายอาจจะกำลังรวบรวมหลักฐานอยู่ก็ได้ รู้ตัวอีกทีหมายศาลมาถึงบ้านแล้ว ก็ไม่ใช่เรื่องสนุกอีกต่อไป

อย่างที่บอกว่าคนก็ไหลไปด่าตามๆ กัน เพราะอคติส่วนตัว ไม่ชอบอยู่แล้วแหละ ถ้าเป็นคนอื่นก็อาจจะไม่แรงขนาดนี้ ทีนี้เราก็ลองคิดว่าแล้วการที่คนเราไม่อยากตอบคำถามที่ไม่สบายใจนี่ผิดตรงไหนกันล่ะนี่?! บอกตรงๆ ก็แล้ว ยังจะถามต่อ เซ้าซี้มากๆ ก็ฉุนได้เหมือนกัน สีหน้าก็ออก เรื่องนี้ผิดที่คนตอบหรือคนถามกันแน่?

ด้วยความที่บ้านเราระบบอาวุโสเหนียวแน่น และมีวัฒนธรรมของความขี้เกรงใจสูง การตอบตรงๆ พูดในสิ่งที่คิดแบบจริงใจก็อาจจะกลายเป็นเรื่องที่ก้าวร้าว หรือไม่น่ารักไปซะอย่างงั้น

จะเลี่ยงพูดในสิ่งที่ไม่อยากพูดบอกตรงๆ ก็ว่าลำบากแล้ว พอบอกว่าไม่อยากตอบหรือไม่อยากพูดถึงยังโดนเซ้าซี้อีก เราจะทำยังไงกันดี เปลี่ยนไปเรื่องอื่นเลยได้มั้ยนะ? ใครมีวิธีดีๆ มาแชร์กันได้นะคะ

การพูดคุยกับคนวัยเดียวกันย่อมง่ายกว่าอยู่แล้ว โดยเฉพาะถ้าเราสนิทกัน มาถามเรื่องที่ไม่อยากตอบ เซ้าซี้มาก เราก็สามารถระเบิดอารมณ์ได้โดยไม่ต้องเกรงใจมาก ไม่โอเค คือไม่โอเค รู้ขอบเขตกันแน่ชัด หรือจะบอกตรงๆ ว่ายังไม่อยากพูดถึง คนที่สนิทกันพูดแค่นี้ก็น่าจะเข้าใจ ไม่เซ้าซี้ต่อ

อันนี้อาจจะง่ายสุด รีเวอร์สกับข้อหนึ่ง ด้วยวัฒนธรรมเด็กกว่าต้องฟังผู้ใหญ่ฝังลึกไปใน DNA แล้ว เวลาคนที่อายุน้อยกว่ามาถามเรื่องที่ไม่อยากตอบ ก็อาจจะบอกตรงๆ ได้ และเด็กก็ไม่กล้าเซ้าซี้ต่อ หรือถึงถามต่อก็สามารถเปลี่ยนเรื่องคุย ไปคุยเรื่องอื่นได้อย่างง่ายดายกว่า