หลังจากที่พี่หยุด ลางานไปแต่งงานหลายวัน กลับมาอีกครั้ง พี่กลับไม่หยุดที่จะยังคุยกับหนูต่อ ทางเมล และเพิ่มช่องทางมาเป็นการโทรศัพท์

                วันนึงผ่านไป 1 เดือน พี่บอกรักหนู

                ผ่านไปประมาณ 2-3 เดือน พี่บอกว่าหนูเป็นผู้หญิงที่ใช่สำหรับพี่

                พี่บอกรัก พี่จริงจัง และ............... พี่ก็กลับไปสร้างครอบครัวของพี่ต่อ และมาบอกหนูว่า แฟนพี่ท้อง

                พี่บอกว่าแฟนพี่ท้อง  แต่อยากให้เรามีกันและกันตลอดไป   ......(เพื่ออะไร????  ทุกวันนี้หนูก็ยังไม่เข้าใจ)

                พี่บอกว่า ไม่มีทางที่พี่จะทำให้ผู้หญิง 2 คน ต้องมาตกนรกทั้งเป็น . สุดท้ายความสัมพันธ์ทางกายมันก็เกิดขึ้น ......(แต่คงโทษพี่ไม่ได้.)

ความสัมพันธ์ต่างๆที่มันเกิดขึ้นมา ตั้งแต่จุดเริ่มต้น มันก็ทำให้หนูสงสัยและไม่เข้าใจ ในหัวใจพี่  มันต่างจากวันที่พี่บอกว่าแต่งงานแล้วกับคนที่เลือก สุดท้ายพี่ก็บอกว่ามันไม่ใช่ พี่ก็ยังมองซ้ายมองขวา หาคนที่ใช่ของพี่อยู่เรื่อยไป และก็เริ่มดึงมือหนู ก้าวเข้ามาเป็นอีกส่วนในชีวิตของพี่

                พอหนูเจ็บ แสดงให้พี่รู้ว่าหนูเสียใจ หนูทรมาน พี่ก็บอกว่า ไม่ยื้อ ไม่ได้พันธนาการไว้ แล้วแต่ว่าหนูจะเอายังไง อยากไปก็ไม่ห้าม

                แต่พอบอกเลิก พี่ก็บอกว่ารัก  และจะรักต่อไป .....มันทำให้หนูสับสน

                แต่แล้วสุดท้าย ก็ชัดเจนแล้วจากปากของพี่เอง ว่าพี่ไม่ให้หนูรอและไม่ได้ตีกรอบอะไร 

หนูไม่เสียใจกับสิ่งที่พี่พูดหรอกเพราะสุดท้ายมันต้องเป็นแบบนั้น แต่หนูเสียใจกับสิ่งอื่น

เสียใจ   กับสถานะของเราที่เสียเวลามาทำไมตั้ง 1 ปี ทั้งที่รู้ว่าไม่มีทาง

เสียใจ   ที่ทำไมจุดเริ่มต้น ของเรา ทำไมพี่ถึงไม่ยอมหยุดความคิดในการสานต่อความสัมพันธ์ พี่ทำให้มันก้าวมาถึงจุดนี้ทำไม

เสียใจ   ที่หนูเอง ที่ใจอ่อน ไม่ห้ามใจตัวเอง ยอมให้พี่ก้าวเข้ามาให้ชีวิต ทั้งที่รู้ว่าสุดท้ายมันก็ต้องจบแบบนี้

พี่บอกว่า ทุกวันนี้พี่ก็ไม่ได้มีความสุขกับครอบครัวของพี่ แล้วการที่พี่ดึงหนูเข้าไปมันก็ไม่ทำให้พี่มีความสุขขึ้นมาหรอก มันก็เป็นแค่รอยยิ้มสั้นๆ ในช่วงเวลาสั้นๆ สุดท้ายก็ต้องกลับไปรับความจริง ว่ามืออีกข้างที่พี่ดึงเข้ามา พี่ก็ไม่สามารถทำให้มันดีได้  สุดท้ายก็ไม่ได้ดีขึ้นทั้งสองฝ่าย  กับเหตุผลที่หนูขอเรียกมันว่า”ความเห็นแก่ตัวของพี่ “

ขอบคุณที่พี่บอกว่ารักหนู แคร์หนู แต่หนูรู้ว่า

สุดท้ายหนูก็ไม่ใช่คนที่พี่เลือกที่จะแคร์ที่สุด

หนูจะเป็นคนที่พี่เลือกให้เสียน้ำตา มากกว่าจะเป็นเค้า 

มือพี่ที่จับหนูไว้ กับมืออีกข้างที่เป็นเค้า วันนึงถ้าชีวิตต้องเลือกปล่อย พี่คงเลือกที่จะปล่อยมือหนู ถึงแม้พี่จะรู้ว่าหนูเสียใจก็ตาม

ต่อไปนี้มันคงไม่มีอะไรที่จะทำให้เสียใจไปมากกว่ากว่านี้แล้วล่ะ เพราะหนูคงไม่เหลือใจไปคิดอะไรอีกแล้ว ต่อให้อนาคตยังจะมีน้ำตาก็ตามที   แต่หนูก็คิดว่าสักวันมันจะผ่านไป ในที่สุด และต้องผ่านมันไปให้ได้

เอาเป็นว่า ต่อไปนี้หากพี่จะทำอะไร จะทำหน้าที่ หรือรับผิดชอบอะไร จะต้องเลือกเค้าหรือทุ่มเททำอะไรเพื่อครอบครัวพี่ พี่ไม่ต้องมองย้อนกลับมาหาหนู ไม่ต้องคิดว่าหนูจะเสียใจมั้ย หรือ หนูจะรู้สึกอย่างไร เพราะหน้าที่ของพี่คือดูแลเค้าให้ดีที่สุด ใม่ใช่หนู ............

ส่วนตัวหนูเอง ก็จะดำเนินชีวิตต่อไปเรื่อยๆ ตามปรกติของหนูไป  พี่ไม่ต้องเป็นห่วง และหนูคงไม่คิดบอกเลิกพี่อีก เพราะบอกไปมันก็เท่านั้น สุดท้ายก็ทำไม่ได้ขึ้นมา มันก็เหมือนเด็กที่เรียกร้องความสนใจ ที่ทำไม่ได้จริง  ต่อไปนี้คงอาศัย กาลเวลา และการกระทำก็แล้วกัน เมื่อถึงเวลาที่มันจะจบ มันก็มีผลลัพธ์ออกมาเป็นการกระทำของตัวมันเองโดยที่ไม่ต้องเอ่ยอะไร ก็ได้ และอาจจะง่ายกว่าที่คิด ก็เป็นได้  ต่อไปนี้หนูคงจะโฟกัสแต่เรื่องของตัวเองให้มากขึ้น ทุ่มเทเพื่อไปให้ถึงฝันของตัวเอง และคงเลิกที่จะคิดถึงเรื่องของพี่ สักที พี่จะได้ไม่ต้องมาหนักใจหรือ มาทุกข์ใจกับเรื่องที่แก้ไขอะไรไม่ได้ อย่างนี้อีก