ทำไงดี อยู่เมกาอยากกลับบ้านแต่กลับไม่ได้

   เราเพิ่งมาอยู่ที่เมกาได้ อาทิตย์นึง ที่วอชิงตันสเตท ร้องไห้ทุกวันเลย เราแค่มาเรียนภาษานะ แต่มาอยู่ก่อนสามอาทิตย์ แล้วเรียนอีก 6 เดือน
   
   มันอาจจะฟังดูน้อยนะ แต่สำหรับเรามันนับว่านานมากเลยอ่ะ เรามาอยู่กะป้า แล้วลูกป้า ซึ่งเคยเจอกันเมื่อสิบกว่าปีที่แล้วก่อน
ที่พวกเขาจะย้ายมาที่นี่ ตอนนั้นเรายังเด็กมากอยู่ ไม่สนิทเลย เราเห็นน้องลูกของลูกป้าเรียกยาย เห็นน้องอยู่กะพ่อแม่เค้า แล้วเวลาพ่อแม่เค้าอยู่ด้วยกันก็ทำอะไรคล้ายเรากะแฟนเลย ยิ่งทำให้เราอยากกลับบ้าน

   ตอนนี้ยายของเราก็แก่มากแล้ว พูดไม่ได้แล้ว แต่ยังรับรู้ทุกอย่างเวลาเราไปหา เราจะกอดยายยายก็จะกอดเรากลับ  ได้ไปหาทุกอาทิตย์ แต่ตอนนี้เราไม่ได้เจอยายเลย แล้วเราก็ติดแม่มากด้วย นอนยังนอนอยู่ห้องเดียวกะแม่ทุกคืน ชอบนอนแล้วเวลาตื่นมาตอนกลางคืนเห็นแม่อยู่ข้างๆ ส่วนพ่อก็ตามใจเราทุกอย่างจนเรามาอยู่ที่นี่ ก็คอยโอนเงินมาให้เมื่อสามวันที่แล้วก็โอนมาเมื่อวานก็ถามอีกว่าเราใช้หมดรึยังทั้งที่เงินเก่าเรายังแทบไม่ได้ใช้เลยจนเราคิดว่า พ่อคิดว่าเราใช้หมดได้ยังไงเงินมันเยอะมากเลยนะ และเราก็ไม่อยากใช้เงินท่านด้วย เราอยากกลับบ้านไม่ได้อยากช็อปปิ้ง อยากกลับบ้านไปอยู่กะครอบครัวของเรา เจอแฟนเรา

   เพราะเวลาตอนเย็นแฟนเราจะมารับเราไปกินข้าวเกือบทุกวัน แทบจะไม่มีวันไหนที่ไม่ได้เจอ เราอยู่ที่เมืองไทยมีความสุขมาก แต่แค่เราไม่ได้ภาษาอังกฤษแค่นั้นเอง ทำให้เราต้องมาอยู่ที่นี่ เราเรียนอิ๊งได้ B+ ทุกเทอมนะ ไม่ได้โง่มาก พอคุยรู้เรื่อง แล้วงานที่เราทำอยู่ก็ไม่ได้ใช้ภาษาอังกฤษด้วย แม้แต่นิดเดียว อีกอย่างปีหน้าเราก็จะแต่งงานกะแฟนแล้ว แล้วก็ไปทำงานอยู่ที่บ้านของแฟน

   ทั้งหมดนี้ทำให้เราคิดว่าทำไมเราต้องมาอยู่ที่นี่ คนไทยต้องเป็นภาษาอังกฤษทุกคนหรอ เรามีงานทำ ถึงตกงานยังไงก็ต้องทำที่บ้านแฟนอยู่ดี เราเคยคิดว่า ถ้าถามเราว่า จะอยู่กะคนที่เรารัก หรือคนที่รักเรา เราบอกได้เลยว่าเราไม่ต้องเลือกเรามีคนที่เรารักแล้วเค้าก็รักเรามากๆด้วยอยู่แล้ว แต่ทำไมเรากลับไม่ได้อยู่หละ เราอยากกลับบ้านจนถึงขั้นที่คิดว่าจะแกล้งนอนตากหิม่ะอยู่นอกบ้านดีมั๊ย ให้ไม่สบายจะได้กลับบ้าน เราอยากอยู่กับคนที่เรารักให้นานที่สุดในชีวิตที่เราเกิดมา อยากเห็นหน้า อยากกอด อยากคุย

   ไม่ได้อยากเห็นผ่าน เอ็ม ผ่านรูป อยากกินข้าวพร้อมกัน ดูทีวีด้วยกัน ทำมัยอ่ะ ทำไมเราต้องเก่งอิ๊งด้วย เก่งไปแล้วได้อะไร เราอยากกลับบ้าน แต่กลับไม่ได้ อยากอยู่ที่บ้านตอนนี้นาทีนี้ อยากเจอทุกคนเวลานี้ตอนนี้ ทำยังไงดี เราแค่อยากมีความสุข ไม่อยากยิ้มแบบแกล้งยิ้ม ไม่อยากแกล้งหัวเราะ เพราะกลัวคนอื่นคิดว่าเศร้า ในใจเราจริงๆแล้วแทบขาดใจ เดินไปไหนเหมือนไร้วิญญาณ

   เพื่อนๆช่วยพิมพ์เหตุผลดีๆในนี้ได้มั๊ย ว่าให้เราเรียนแค่คอสเดียวหรือสองเดือนครึ่งก็พอแล้ว แล้วเราจะส่งให้ท่านอ่าน เพราะพ่อเราไม่ให้เรากลับเพราะบอกว่าอยากให้เราเข้มแข็ง อยากให้เราเก่งอิ๊งเพื่อเอาไปใช้ทำงานในภายภาคหน้าแต่เราจบโฆษณามาต้องใช้อิ๊งหรอ แล้วเราทำงานบ้านแฟนก็ไม่ต้องใช้ เพราะน้องแฟนพูดคล่องปร๋อเลย อยากให้เราหัดทำตัวเป็นผู้ใหญ่ และอื่นๆแต่ท่านไม่รู้หรอกว่ามันเหมือนแทบฆ่าเราตายทั้งเป็น ทรมาณมาก เรียนที่อินลิงกั่ว ไม่ได้หรอ ทำยังไงดีอยากกลับบ้าน

   แล้วมีเพื่อนคนไหน เรียนที่เดียวกับเราบ้างมั๊ย วอชิงตัน ยูนิเวอร์ซิตี้ ที่วอชิงตันสเตท บอกด้วยนะ อยากมีเพื่อนมากกกก
 

Discussion (31)

ดีค่า
เราเองก๊เป็นคนหนึ่งที่เคยเจอมาเหมือนกัน
ตอนเรามาอยู่นิวซีแลนด์ใหม่ๆร้องไห้ทุกวันเลย  อยู่ไหนก๊ร้องไห้ได้แค่ได้ยินเสียแม่
เราก็นอนกับแม่และเตี่ยทุกคืน  ตอนมานี่ต้องนอนคนเดียว เหงาจับใจ
แล้วโรงเรียนเราก็มีเราเป็นเด็กไทยคนเดียวด้วย
อาทิตย์แรกเราก็เข้าไปหา ผ.อ.เลยขอยกเลิกคอร์สแบบไม่ไหวแล้วขอกลับบ้าน
เราจะทนอยู่แค่เดือนเดียวเพื่อค่าตั๋วเคร่องบินเพราะมันแพง คอร์สเราจริงๆ 11เดือนอ่ะ
แต่ตอนนี้เราก็ยังคงอยู่ที่นี่  พออยู่ไปสักพักจะได้เพื่อนเองค่ะ
เราไปไหนที่ไทยมีเพื่อนมรอบครัวไปด้วยตลอดไม่เคยเดินคนเดียว อยู่นี่ไปไหนต้องไปคนเดียว
แต่การที่เราไปอยู่ในที่ๆไกลๆมันทำให้เราเป็นผู้ใหญ่ขึ้นนะ  มีระเบียบกับตัวเองมากขึ้น
ทำอะไรด้วยตัวเองได้  สู้ๆนะค่ะ  เดียวทุกอย่างก็จะดีขึ้น
เราอยู่นี่มาเจ็ดเดือนก่าๆแล้ว มีเพื่อนเต็มโรงเรียนเลย
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
สู้หน่อยนะคะ  6 เดือนไม่นานหรอกค่ะ

เราโดนตัดหางปล่อยวัดตั้งแต่จบ ม. 6 ค่ะ พ่อแม่ส่งมานิวยอร์ก เราต้องมาอยู่คนเดียวอ่ะ แรกๆ เหงามาก มีคนรู้จักของพ่อช่วยทำเรื่องเรียน แล้วก็หาบ้านให้

แรกๆ ก็มาเรียนภาษาก่อน แต่อยากบอกว่าสนุกมากๆ เพื่อนชาวต่างชาติเยอะแยะเลย มีอะไรให้เรียนรู้ก็เต็มไปหมด เราลืมโฮมซิกไปเลยค่ะ แต่อาจเป็นเพราะเราไม่ได้มาแบบสบายๆ ต้องเรียน ทำงานไปด้วย ขอใช้คำว่าลำบากเลยละกัน รับผิดชอบชีวิตตัวเองจริงๆ พ่อกับแม่เลิกส่งเงินให้ด้วยอ่ะ แรกๆ เหนื่อยมากๆ ทั้งเรียน และทำงานในร้านอาหาร เป็นเด็กเสิร์ฟมันเหนื่อยมากๆ นะ แต่ก็ได้ภาษากับเงินเป็นการตอบแทน

ตอนนี้อยู่ได้ 3 ปีแล้วล่ะค่ะ ถ้าเราอยากกลับก็มีทางเดียวคือ หาเงินค่าเครื่องบิน 555 เราเลยไม่กลับดีกว่า ( 6 เดือนก็ต้องทนได้เนอะ) เรายังต้องเรียนอีกนาน ถ้ายังไงเหงาๆ หรือว่างๆ ก็แวะมาเที่ยวนิวยอร์กได้นะคะ
6 เดือนสั้นมาก เดี๋ยวพอจบแล้ว จะพาลอยากอยู่ต่อ

เราว่าประเด็นหลักๆที่พ่อคุณอยากให้มาเรียนที่นี่คงไม่ใช่เพราะอยากให้เก่งEngอย่างเดียวหรอก คงอยากให้คุณเข้มแข็งมากกว่า คุณจะได้เรียนรู้ที่จะอยู่กับตัวเองได้ไงคะ พึ่งตัวเองได้ เพราะอนาคตข้างหน้าจะเกิดอะัไรขึ้นก็ไม่รู้ การพึ่งตัวเองได้เนี่ย ดีที่สุดแล้วล่ะค่ะ ^_^ โลกทัศน์ของคุณจะกว้างขึ้นอย่างแน่นอน แล้วคุณก็คงอยากบ่นกับตัวเองว่า ทำไมเราโชคดีขนาดนี้เนี่ย!

เราว่านะ คุณไปซื้อเครื่องสำอางน่ารักๆ แล้วมารีวิวให้เพื่อนๆจีบันดูดีกว่า
พี่เคยอยู่ต่างประเทศเป็นปีคะ ไม่ได้อยู่กับญาติด้วย  อยู่กับโฮมเสตย์
ทะเลาะตบตี ด้วยความไม่เข้าใจกันตลอด
เหนื่อยท้อมากในตอนแรก  ร้องไห้นะ  อยากกลับบ้านสุดๆ
แต่เราต้องอดทน  เมื่อเราผ่านจุดนั้นมาได้
รู้สึกได้เรยว่าตัวเองอดทน แกร่ง เข้มแข็ง เป็นผู้ใหญ่ เข้าใจตัวเองมากขึ้น
ตอนนี้..ดีใจที่ตอนนั้นไม่ท้อกลับมาก่อน  ได้ประสบกาณ์ดีๆกลับมาเยอะเลยค่ะ
สรุปตอนจะกลับ ดั๊น ไม่อยากกลับซะอีกหล่ะ
ไม่แน่นะคะ  หกเดือนแล้ว  อาจจะขออยู่ต่อก้อได้  อิอิ
ไปเรียนที่โน่น จะัสอนให้เรา้เข้มแข็ง แรกๆก็เป็นอย่างนี้แหละ สู้ๆต่ิอไปนะอย่าท้อ

เพชรก็เคยไปเรียนที่โน่นนะ ตอนสมัยอนุบาน 555 เด๋กไปไหม  ยังไงก็สู้ต่อไปคับ

แล้วคุณจะ้้เจออะไรดีๆอีกเยอะ