Home Sick กำเริบขอกำลังใจหน่อยสิค่ะ

สวัสดีค่ะ สาวๆจีบัน ..

ตอนนี่หนูกำลังเป้นเฟรชชี่ปีหนึ่งค่ะ ต้องมาอยู่หอพักคนเดียว ที่ต้องอยู่คนเดียวก็เพราะว่าไม่มีเพื่อนที่ติดที่เดียวกันเลย เพื่อนๆในคณะก็ยังไม่รู้จักใคร

อาการโฮมซิกของหนูเนี่ยเริ่มจากพ่อแม่มาส่งที่หอพักในวันก่อนเปิดเทอมวันแรก แล้วตอนสายๆ พ่อแม่ก็จะกลับ ตอนนั้นหนูน้ำตาคลอแล้ว แต่พยายามไม่แสดงออก เพราะไม่อยากให้พ่อแม่ไม่สบายใจ ยิ้มสู้.. พ่อแม่ก็ถามว่า"อยู่ได้ไหมลูก" เราก็ตอบไปว่า "ได้ค่ะ" แล้วพ่อกับแม่ก็กลับไป.. ตอนนั้นหนูยืนมองรถพ่อแม่ขับกลับไปน้ำตาตกเลยค่ะ แต่ก็คิดในใจว่าต้องอดทน ต้องอยู่ให้ได้ ปลอบใจตัวเองสารพัด


คืนแรกที่ต้องนอนคนเดียวกลัวไปหมดทุกอย่างเลยค่ะ เป็นกังวลว่าเรื่องปฐมนิเทศ รับน้อง กังวลว่าเราจะมีเพื่อนมั้ย เพราะปกติ ถ้าไม่สนิทกันหนูก็เป็นคนเงียบๆอยู่แล้วด้วย  พอเปิดเทอม.. ก็สนุกสนานไปกับการรับน้องนิดหน่อย มีเพื่อนแล้วแต่ก็ไม่ถึงกับสนิทสักคน พอคุยกันได้บ้าง


แต่พอถึงตอนเย็นปั๊บ ต้องกลับมาอยู่ที่หอคนเดียว ทำอะไรทุกอย่างคนเดียว ความเหงามาเยือน อาการโฮมซิกกำเริบอีกแล้วค่ะ คิดไปเรื่อย ฟุ้งซ่านไปต่างๆนาๆ พ่อกับแมก็โทรมาถามไถ่ทุกวันค่ะ ว่าเป็นไงบ้าง เชื่อมั้ยค่ะแค่ได้ยินเสียงพ่อแม่หนูนี่น้ำตาไหลแล้วค่ะ คิดถึงมาก อยากกลับบ้าน แต่พยายามฝืนไว้ไม่อยากให้พ่อแม่ร้ว่าเราร้อง และยังพอมีสติบอกกับตัวเองว่าเราต้องมาเรียนให้จบ พอเรียนจบจะได้กลับไปอยู่บ้าน ทำให้พ่อแม่ภูมิใจ 


จนวันนี้เราเป็นแบบนี้มาได้ 1 อาทิตย์แล้วค่ะ อาการเราก็ยังไม่ทุเลาลงเลย ร้องไห้ทุกวัน โทรศัพท์ไปปรึกษาคุณแฟนทุกวัน คุณแฟนก็ให้กำลังใจต่างๆนานา จนพักหลังๆเค้าเริ่มรำคาญแล้ว(อันนี้เดานะค่ะ) แต่พอคุณแฟนไม่อยู่(ไปเรียน) เราก็อยู่คนเดียวเหงาอีก 


จนวันนี้เราโทรไปปรึกษาพ่อเรื่องที่เราอยากย้ายพอพักไปอยู่ที่ที่ใกล้ มอ มากขึ้น สะดวกสบาย ปลอดภัยมากขึ้น เพราะที่เดิมมันค่อนข้างไกล ดึกๆก็ไม่กล้าออกไปไหน ไม่ค่อยมีร้านอาหาร(ตอนนี้หนูผอมลงมาก) ต้องกินมาม่าแทบทุกวัน ไกลเพื่อนอีกด้วย


พ่อก็บอกเราว่า"ทำไมหนูไม่อดทนอะไรล่ะลูก" ทั้งที่พ่อไม่เคยรู้หรอกคะว่าตลอดอาทิตย์นึงหนูอดทนมากแค่ไหน แต่วันนี้หนูไม่ไหวแล้ว เลยโทรไปปรึกษาพ่อ แล้วหนูก็หลุดร้องไห้กับพ่อ ว่าหนูเหงามาก พ่อก็บอกว่า"ทำไมเราชอบทำตัวมีปัญหาให้พ่อแม่ต้องเดือนร้อน" พอได้ยินคำนี้หนูเสียใจมากเลยค่ะ หนูผิดหรือค่ะที่ร้องไห้ระบายความในใจกับพ่อ หนูแค่อยากได้กำลังใจ แต่เรากลับโดนพ่อด่าตอนนั้นหนูทรุดเลยค่ะเหมือนเป็นคนไร้ค่า เหมือนคนหมดที่พึ่ง ร้องไห้หนักมากคิดในใจว่าขนาดพ่อของเราเค้ายังว่าเราเลย เสียใจมาก 


พอเราวางสายไปอีกซักพักพ่อก็โทรกลับมา บอกว่าวันศุกร์พ่อจะมาหาพาย้ายหอ ทั้งที่ตอนแรกพ่อไม่ยอม ว่าเราต่างๆนาๆ หนูงงมากเลยค่ะ ไม่รู้จะทำอย่างไงต่อไปดี จะย้ายดีมั้ย หรือว่าพ่อแค่ประชด เพื่อนๆพี่ๆคนไหนมีคำแนะนำดีๆให้หนูมั้ยค่ะ




ขอโทษนะค่ะ ที่ข้อความจะยาวไป แต่ตอนนี้หนูรู้สึกแย่มากๆเลยค่ะ