โตแล้วแต่เหมือนยังเป็นเด็ก

เมื่อก่อนก็เป็นค่ะ กลับบ้านหลัง 4 โมงเย็นก็โดนโทรตามแล้วค่ะ แต่พอหลังๆนี่
ประมาณปีที่แล้วเหมทอนเค้าก็เริ่มปล่อยค่ะ กลับ 1 ทุ่มได้แล้ว แต่ต้องโทรบอกเค้านะคะ
ว่าไปไหน กลับเมื่อไร  ก็ถือว่าคนละครึ่งทางดีค่ะ  แนะนำให้ลองคุยกับเค้าดีกว่าค่ะ

เราเป็นเด็กในสายตาพ่อกับแม่เสมอแหล่ะค่ะ
เป็นเพราะเค้าเป็นห่วงเราไงคะ อย่าคิดมากค่ะ
 ขนาดอายุก้เยอะแล้วเราแต่งงานมีครอบครัวแล้ว ก้ยังเป็นเด้กในสายตาเค้าอยู่ดี

เราว่าดีออกค่ะที่พ่อแม่เป็นห่วง แต่บางทีสิ่งที่พ่อแม่ห้ามเราก็ไม่ได้ทำทั้งหมดหรอกค่ะ
แอบไม่ทำบ้าง ขนาดแม่ไม่ค่อยโทรมาหายังรู้สึกน้อยใจเลย เพราะแม่บอกว่าเราทำงานแล้ว
ก็ควรจะเป็นฝ่ายโทรหาแม่มากกว่า มันก็จริงนะคะ อะไรที่เราทำให้พ่อแม่ได้ เราก็จะทำค่ะ
อย่างเช่นซื้อของฝากเวลากลับบ้าน พวกเครื่องสำอาง กระเป๋า ให้แม่ เพราะรู็้ว่าแม่ชอบแต่งตัว

เราก็เคยผ่านจุดที่ทะเลาะกับพ่อแม่อย่างรุนแรง ตอนม.ปลาย
ถึงตอนนี้ผ่านมาแล้ว เราก็ยังนึกถึงมันอยู่ แบบ กุทำไปได้วะ บาปมากๆ
ทำให้เรามีเหตุผลมากขึ้น คุยอะไรกับแม่ เวลาเริ่มเถึยงกัน ก็จะค่อยๆเงียบ และฟังท่าน
จขกท.ควรจะเข้าใจนะคะ ที่ผู้ใหญ่ท่านเป็นห่วง เพราะรักและหวังดีกับเราทั้งนั้นแล่่ะค่ะ

พ่อแม่เรา ก็เหมือนๆ กับจขกทเลย

ในสายตาของพ่อแม่ ยังไงเราก็ยังเป็นเด็กอยู่เสมอ

ขนาดทำงานแล้ว ดูแลตัวเองได้ พ่อแม่ก็ยังเป็นห่วงอยู่ค่ะ