เหงา ท้อ อยากกลับบ้าน.....1

สวัสดีค่ะสาวๆ

เรากลับมาจิตตกอีกแล้วค่ะ รู้สึก เหนื่อยและท้อกับชีีวิตมากๆตอนนี้ จ่าคราวที่แล้วที่เข้ามาpostแล้วก็มีกำลังใจขึ้นมาบ้าง แต่ตอนนี้เหตุการณ์หลายๆอย่างมันทำให้เรายิ่งคิด ยิ่งเสียใจน่ะค่ะ

ตอนนี้เพิ่งย่างเข้าเดือนที่ 10 ค่ะ แต่ด้วยความที่เราอยู่ที่ต่าง ปท ด้วยกันมันเลยเหมือนกับ นานแล้วเลย เราผ่านอะไรๆกับเค้าคนนี่มาเยอะน่ะค่ะ เล่ากี่วันก็ไม่หมด แรกๆที่เข้ามาเราก็ไม่ได้อยากกจะจริงจังมากมาย เพราะเค้าเด็กกว่าเรา เยอะะะะะะ มากน่ะค่ะ แต่เค้าก็ทำให้เราใจอ่อนเพราะความน่ารัก ขี้อ้อน ขี้เอาใจของเค้า เราไม่เคยเจอคนรุกขนาดนี่มาก่อนก็เลยคิดว่า ลองดูละกัน แก้เหงา เราก็ไม่ได้อยากจะจริงจัง หรือคิดถึงอนาคตมากเกินไป เพราะอายุต่างกันเยอะ พ่อแม่ก็คงไม่เห็นด้วย เราเลิกกับแฟนเก่าที่อายุมากกว่ามานานแล้วน่ะค่ะ พอมาเจอคนนี่ก็รู้สึกเหมือนโลกสดใสขึ้นมา เหมือนชีวิตมีรสชาติ เค้าทำให้เรารู้สึกว่าเราสำคัญต่อชีวิตเค้ามาก อไรๆก็ทำให้ได้เพื่อเรา เช้าถึง เย็นถึง จริงๆเราเรียนจบแล้ว แต่เค้าก็อยากให้เราอยู่ต่อ ประกอบกับหางานที่นี่ได้เราก็เลยตัดสินใจทำงานที่นี่ไปเลยน่ะค่ะ ก็คิดถึงบ้านนะคะ แต่แรกๆคิดว่าลองดูละกันมีโอกาสใช้ชีวิตแบบอิสระ ที่ไทยงานก็หายากเหลือเกิน  และอีกเหตุผลก็คือ รักเค้า ลองใช้เวลาด้วยกันคงจะดี

แต่พอย่างเข้าเดือนที่ 6 อะไรๆก็เริ่มเปลี่ยน เราก็ไม่อยากจะไปโทษคนอื่นนะคะ แต่เพื่อนที่เค้ามาสนิทด้วยเทอมนี้ ยิ่งเด็กว่าเค้าอีก ไม่มีความรับผิดชอบ เอาแต่เที่ยว เล่น หาหญิง กินเหล้า ก็เข้าใจว่ายังคะนองอยู่แต่เรารู้สึกไม่ชอบมานานแล้ว รู้สึกว่าคิดอะไรไม่ค่อยได้ เล่นไปวันๆไม่ยอมไปเรียน แฟนเราก็ไปเที่ยวด้วยบ้าง แต่ถ้าไปเที่ยวกลางคืน เค้าจะลากเราไปด้วยทุกครั้ง แต่พอมาช่วงหลังมันเริ่มแย่ลง  ด้วยความที่เค้าเช่าบ้านอยู่ด้วยกันก็เลยยิ่งสนิท หลังๆมากก็เล่นไพ่ เล่นพนันบอลเพราะเงินที่พ่อแม่ให้ไม่พอ แรกๆแฟนเราก็ไม่เอาด้วย แต่พอหลังๆก็ตกไปอยู่ในวงจรอุบาทว์ด้วย เพื่อนเค้าชอบลากเพื่อนๆมาตั้งวงกันที่บ้าน แฟนเราก็เลยเล่นด้วยบ้าง สนุกๆ ขำๆ แต่พอซักพัก ผีพนันมันก็เข้าสิง เสียไปเยอะ ก็อยากได้คืน ยิ่งเล่นก็ยิ่งเสีย เค้าพยายามปิดไม่ไห้เรารู้ แต่ก็อย่างว่านะคะ ผีพนันมันสิงแล้วเค้าก็เปลี่ยนไปในทางแย่ลงเรื่อยๆ จนกระที่งเราจับได้ ช่วงนั้นก็ทุกข์กันมาก เค้าอยากเลิกแต่ก็ไม่รู้จะหาที่ไหนมาคืน ยิ่งเล่น ยิ่งเสียกันทั้งบ้าน เค้าก็ทั้งเครียดทั้งกลัว บอกที่บ้านเค้าก็ไม่ได้ เค้าเป็นลูกชายคนเดียวน่ะค่ะ เค้าบอกว่ากลัวพ่อ และปู่ที่รักเค้ามากจะเสียใจ ไม่อยากเล่นแล้ว แต่ก้ไม่รู้ทำยังไงให้หลุด  เจ้าหนี้ก็เริมมาทวง จนในที่สุดเราก็เลยไปหาเงินมาให้เค้ายืม….เราก็รู้นะคะว่าไม่ควร เพื่อนที่นี่ก็มีแต่คนห้าม เราผิดเองน่ะค่ะที่ใจอ่อน สงสารเค้า เราก็แค่รู้สึกว่าถ้ารักใครก็ต้องเคียงข้างเค้าไม่ว่าจะดีหรือร้าย ในใจก็แอบหวังว่าถ้าช่วยเค้าได้ อะไรๆอาจจะดีขึ้น เค้าก็บอกว่าปิดเทอมนี้จะกลับบ้านไปหาเงินมาคืนให้ได้ เรายืมมาจากเพื่อนที่เราสนิทที่สุด หลังจากนั้นเค้าก็สัญญา สาบานว่าจะไม่แตะอีก ช่วงนั้นแรกๆก็เหมือนอะไรจะดีขึ้น กลับมาเอาใจใส่เราบ้าง เราค่อนข้างเครียดเรื่องงานด้วย เพราะไม่ชอบเลยยย มันไม่ใช่เราเลยน่ะค่ะ ผู้ร่วมงานก็กดดัน เครียดจนอยากลาออกแล้วกลับบ้านวันละหลายรอบ แต่เค้าก็ขอว่าให้คิดซะว่าอยู่เพื่อเค้า ถ้าไม่มีเราเค้าก้ไม่อยากเรียนต่อที่นี่แล้วเหมือนกัน

เราก็พยายามกัดฟัน ทนทำไป แต่ก็ยังเครียดและไม่มีความสุขเลยค่ะ ร้องไห้บ่อยๆ แล้วเราก็ไปยึดติดกับเค้าด้วยความที่ที่นี่ก็เพื่อนน้อย เพื่อนๆเราก็เรียนจบกลับไปกันเยอะแล้ว เหลืออยู่ไม่กี่คน แต่พอมาช่วงหลังเค้าก็ไปติดเกมส์อีก เฮ้ออออออ หลังๆมาก็เริ่มหนัก ไม่หลับไม่นอนเอาแต่เล่น นัดเราไว้ก็ไม่มา ปล่อยให้เรารออยู่เรื่อยๆ นัดเช้ามาเย็น นัดเย็นมาดึก ไม่งั้นก็ไม่มามันเลย  ปล่อยให้เราอยู่คนเดียวบ่อยๆ หลังๆมาก็มีหงุดหงิดโวยวายใส่เวลาเราไปปลุกเค้าที่บ้าน เราก็ไม่รู้นะค่ะแต่หลายๆครั้งที่เรารู้สึกว่าเค้ารักเราน้อยลง ไม่ใส่ใจและไม่แคร์เราเลย พอทำเราเสียใจก็มาขอโทษ บอกว่าเสียใจ แต่หลังจากนั้นก็ทำอีก เวลามาหาเราที่บ้านก็นั่งอยู่ด้วยพักนึงแล้วก้ไปนั่งเล่นเกมส์ เวลวมาอยู่กับเราก็นั่งแต่หน้าคอม…..ต่อ