ถ้าโดนแบบนี้กัน จะทำยังไงคะ??

อื้ม...ขอโทษน้องจขกท.นะคะ
พี่เข้าใจว่าน้องคงกำลังหงุดหงิด
แต่พี่มีความรุ้สึกว่า น้องใช้คำที่ไม่ค่อยเคารพอาจารย์เลยค่ะ
คือ..ยังไงเค้าก็เป็นอาจารย์  เป็นผู้ใหญ่อ่ะค่ะ
พี่อยากให้น้องนึกถึงตรงข้อนี้ด้วย
ตอนพี่เรียนม.ปลาย พี่ก็โดนตัดผมหน้าห้องเลยเพราะพี่ซอยผม ซึ่งพี่ก็เข้าใจค่ะ เพราะเราก็ทำผิดจริงๆ
ถ้าทำให้ไม่พอใจพี่ก็ต้องขอโทษน้องด้วยนะคะ  ที่พี่ไม่เห็นด้วยสักเท่าไหร่ แต่พี่เป็นคนที่เคารพอาจารย์มากค่ะ คำพูดน้องเลยทำให้พี่รุ้สึกแปลกๆอ่ะค่ะ
ไม่ได้บอกว่าตัวเองดีนะคะ....แต่น้ายามหน้าประตูพี่ยังไหว้เลยอ่ะ เพราะเค้าอาวุโสกว่า -_-"


 

กฎมีไว้เพื่อสร้างความเรียบร้อยเป็นระเบียบ เป็นการฝึกนิสัยค่ะ เพราะวันหนึ่งข้างหน้าเมื่อถึงอุดมศึกษา นักเรียนต้องดูแลตัวเองให้มีวินัย ถ้าออกนอกรีตนอกรอยอาจมีผลให้การศึกษาล้มเหลวได้ และเมื่อถึงวัยทำงาน ทุกๆ สถานที่มีกฎระเบียบทั้งนั้น การแหกกฎอาจมีผลให้ตกงานได้ เว้นเสียแต่มีกิจการของตัวเอง หรือไม่ต้องทำงานก็มีกิน

จากหลายๆ ถ้อยคำที่จขกท.หลุดออกมาในกระทู้ สะท้อนทัศนคติที่เป็นปฏิปักษ์กับอาจารย์อย่างมาก เช่น การใช้สรรพนามแทนอาจารย์ว่า "เขา" หรือที่ว่า"เป็นแค่อาจารย์เวร" รวมทั้งที่หลุดคำว่า โคตรรรกวน  หรือ เกลียดเข้าไส้  ไม่ได้บอกถึงความเคารพนับถือแม้แต่น้อยเลย ออกจะเป็นแนวดูถูกด้วย เหมือนกับว่าคนเป็นอาจารย์ยิ่งใหญ่มาจากไหนเหรอมาทำกับชั้นอย่างนี้  นี่สะท้อนตัวตนของจขกท.ด้วยว่าถือตัวเองเป็นใหญ่ ใครกระทบหรือขัดใจคนนั้นต้องเป็นคนผิดเสมอ 

สมัยเป็นนักเรียน สำหรับพี่ ไม่ว่าอาจารย์เป็นอาจารย์ประจำชั้นหรือไม่ สอนวิชาที่เราเรียนหรือไม่ ทุกๆ อาจารย์คืออาจารย์ เป็นคนที่นักเรียนควรเคารพ เพราะอาจารย์ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องหวังร้ายกับนักเรียน ที่ว่า "คนกำลังรีบ เรียกไม่ดูเวลา" จริงๆ อาจารย์ท่านดูแล้วนะ ก็จขกท.บอกเองว่าท่านมาทำหน้าที่จับนักเรียนมาสาย และในเวลานั้นในการรับรู้ของครู จขกท.ก็มาสายจริงๆ (อาจารย์ไม่ได้รู้สาเหตุก่อนหน้านี้นะคะ)  จขกท.บอกว่าตัวเองเป็นคน "พูดจาฉาดฉาน" ทำไมไม่อธิบายล่ะคะ เรียกเพื่อนที่เห็นจขกท.มาตอนเช้ามาเป็นพยานก็ได้


ถ้าถามว่าอาจารย์ที่ไม่ดี ไม่มีเหตุผลมีมั้ย ก็มีค่ะ สมัยเรียนประถมศึกษาตอนปลายพี่ก็เคยเจอครูเรียกด่าหน้าห้องด้วยข้อหาฉกรรจ์ซึ่งพี่ไม่ได้ทำแต่ครูคิดไปเอง ใช้คำด่าหยาบๆ คายๆ ด้วย ถามว่าเสียใจมั้ย เสียใจ โกรธมั้ย โกรธ  ความรู้สึกเกลียดเข้าไส้อย่างจขกท. ก็เคยเกิดกับครูคนนี้ แต่คิดไปคิดมา สุดท้ายมองในแนวสงสารมากกว่า ทราบมาว่าอาจารย์มีความเก็บกดอะไรบางอย่างในชีวิต และก็คงไม่มีความสุขกับความเป็นไปในชีวิตส่วนตัวเท่าไหร่ ก็เลยไม่อยากถือสาอะไร อีกอย่างตามข้อกล่าวหานั้นพี่ไม่ได้ทำอย่างที่ถูกกล่าวหาแล้วจะเดือดร้อนทำไม ระหว่างคนที่ด่าคนซึ่งไม่ผิด กับคนที่ไม่ได้ทำผิดแล้วโดนด่า ยังไงฝ่ายที่บาปไม่ใช่พี่

ก่อนจะไม่พอใจไปกว่านี้ อยากบอกว่ากรณีอย่างจขกท. เจอนั้น ถ้าถามว่าอาจารย์ไม่ได้ผิดเลยเหรอ พี่ว่าก็มีที่ไม่เหมาะสมอยู่บ้างเหมือนกัน เช่น การกระชากผมนักเรียนจากด้านหลัง (ถ้าทำจริงๆ นะ) เป็นกริยาที่หยาบมากทีเดียว หรือการตัดผมโดยไม่บอกกล่าวหรือตักเตือนกันก่อน ก็ไม่น่าทำ อย่างน้อยต้องอธิบายกันก่อนและคาดโทษหรือทำทัณฑ์บน (โดยมีพยาน) เอาไว้ก่อน เจออีกทีค่อยใช้วิธีการขั้นเด็ดขาด

พี่เองก็ไม่ใช่ว่าเป็นนักเรียนที่เรียบร้อยนักหรอกนะ อย่าเข้าใจผิด  ความคิดอย่างคุณ Korranat ที่ว่าอาจารย์งี่เง่า พี่ก็เคยเป็น ช่วงมหาวิทยาลัย หลงคิดว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่แล้ว ก็เลยเริ่มต่อต้านกฎระเบียบหนึ่งเรื่องคือการแต่งตัว จุฬาฯ ให้ใส่กระโปรงสีดำ หรือ สีกรมท่า เรียบๆ ไม่มีลวดลาย ความรู้สึกของพี่ตอนนั้นรู้สึกว่ามันไม่เด่น ไม่สวย เลยแหกกฎซะงั้น ใส่กระโปรงยีนส์สีฟ้าน้ำทะเลมั่ง ใส่กระโปรงสีเขียวมะกอกมั่ง ผ่าหน้าผ่าหลัง ถ้าใส่กระโปรงสีดำหรือกรมท่าก็ต้องตัดแบบให้มันสวิงสวายเข้าไว้ ตอกหมุด ร้อยเชือก สารพัด อาจารย์ตำหนิก็เถียงว่าคนอื่นผิดระเบียบก็มีเยอะแยะ ผลสุดท้ายเจออาจารย์ท่านหนึ่งเรียกคุย บอกโอเค ถ้าเธอเห็นว่าการแต่งตัวไม่เกี่ยวกับการเรียน งั้นเรามาทำสัญญากันเป็นลายลักษณ์อักษรมั้ย ครูให้เธอนุ่งกระโปรงสีเขียวสีฟ้าได้ แต่ผลสอบปลายภาคเกรดเธอต้องสูงขึ้นๆ นะ เจอแบบนี้ มั่นใจยังไงก็ต้องยอมแพ้อาจารย์ เพราะตัวเองไม่ใช่ว่าจะเรียนเก่งมากมายนัก ถึงจะอักษร จุฬาฯ แต่ก็อยู่ปลายๆ แถวๆ  แต่ก็ไม่ได้มองว่าคุณ Korranat ก้าวร้าวหรืออะไร เพราะต่างคนก็ต่างความคิด คุณ Korranat อาจจะเรียนเก่งระดับเกียรตินิยมเหรียญทองรออยู่ ก็เลยกล้าแสดงความ "แน่" ออกมา แต่พี่ไม่เก่งขนาดนั้น ยอมรับไม่อายเลย

พอเรียนจบแล้วทำงาน พี่เริ่มรู้ว่าเรื่องกฎระเบียบเป็นเรื่องสำคัญมาก ดีใจว่ามีอาจารย์ที่ช่วยประคับประคองเราให้รู้จักการมีวินัย  ยิ่งพอมาเห็นหลานสาวตัวเองที่เค้าสวยมาก โรงเรียนมีกิจกรรมอะไรก็เรียกเค้าตลอด และอนุโลมให้ใช้กิจกรรมแลกคะแนนบางหมวดได้ เป็นการปลูกฝังให้เค้าใช้ความสวยเป็นบันได ผลการเรียนเลยกระพร่องกระแพร่ง และเมื่อจบออกมา (อย่างทุลักทุเล) แล้ว ทำงานอะไรที่ต้องใช้สมองไม่รอดซักอย่าง ต้องออกจากงานบ่อยๆ  ต้องเลือกงานที่ใช้ความสวยเป็นหลัก แต่ความสวยก็อยู่กับคนเราได้ในช่วงวัยหนึ่งเท่านั้น ตอนนี้ค่อนข้าง "ตก" ทีเดียวเพราะอายุก็มากขึ้นทุกที ความสดมันหมดไปแล้ว ก็สงสารนะ ยังไงก็หลาน แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่ภาวนาว่าเค้าจะเป็นหลักเป็นแหล่งสักที

คงทำให้จขกท.ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ เพราะไม่มองว่า จขกท. คิดหรือทำถูกแล้ว แต่อยากให้รู้ว่าหวังดีนะคะ ดีออกถ้าจะทำให้มีคนรักคนเมตตาเอ็นดูเรามากๆ  อยู่ในบรรยากาศที่มีคนไม่ชอบเราอยู่มันอึดอัดนะพี่ว่า สร้างโลกสดใส (ที่ใครๆ ก็รัก) ด้วยมือเราดีกว่า นะคะ