ไปอ่านเจอมาคะ คิดว่า น่าจะเป็นประโยชน์กับสาวๆจีบัน

 "อยากมาแชร์ประสบการณ์ ลดความอ้วน และสิ่งที่ทำให้เราเปลี่ยนความคิด"

ตั้งแต่เรียน มหาลัยเรามีปมด้อย ตรงที่ขาใหญ่ น่องใหญ่ ไม่กล้าใส่กางเกงขาสั้น

แต่กิจกรรมต่างๆ บางครั้งก็เลี่ยงไม่ได้ ต้องใส่ขาสั้น จนโดนเพื่อนล้อ ขาโต๊ะสนุก ขาตอหม้อสะพาน ขาหมู ช้างน้ำ สารพัด

ด้วยความมุ่งมั่นว่าชั้นต้องมีขาที่เรียวเล็กให้ได้ เลยเริ่มลดน้ำหนัก เราสูง 165 น้ำหนัก 50 ก็ไม่ถือว่าอ้วนใช่มั้ยคะ  

แต่ปัญหา น่อง และต้นขาใหญ่ ทำให้เราลดน้ำหนักแบบบ้าคลั่ง จนเหลือ 43-44 กก.  ช่วงนั้น ขาเราเล็กลงจนสังเกตุได้

แรกๆก็ดีใจค่ะ ชั้นขาเล็กแล้วว้อยยยย โฮะๆๆๆ (หัวเราะแบบสะใจ)

หลังจากนั้นไม่นาน เราเริ่มเวียนหัวบ่อย หน้ามืด เป็นลมตกบันได เพื่อนๆช่วยกันหามไปส่งโรงพยาบาล

ยังค่ะ เรายังไม่สำนึก เรายังกินมื้อเที่ยงน้อยๆ งดมื้อเย็น เพราะกลัวน้ำหนักขึ้น  

มีอยู่วันนึง กำลังนั่งรถเมล์ไปเรียน อยู่ๆ ภาพที่มองเห็นด้านหน้า ค่อยๆมืดลง เหมือนมีคนมาหรี่ไฟ  จนมืดมากกก มองอะไรไม่เห็นเลย เหมือนเป็นกลางคืนที่ไม่มีแสงไฟ
ทั้งๆที่เป็นเวลา บ่าย3 เราหันไปหาคนข้างๆ เพื่อจะขอความช่วยเหลือ

แต่นาทีนั้น มองอะไรไม่เห็นจริงๆ  เราได้ยินกระเป๋ารถเมล์บอกป้ายที่เราจะลง เลยพยามคลำๆ(เหมือนคนตาบอด) จนสามารถลงรถเมล์ได้

ซัก 10 นาที เราก็ค่อยๆ มองภาพได้ชัดขึ้น แต่สภาพเราตอนนั้นพอลงจากรถเมล์ ก็เดินชนถังขยะ ชนเสาไฟ แล้วล้มลงนั่งกับพื้น สภาพทุเรศตัวเองมากๆ ค่ะ

เราไปโรงพยาบาล เล่าอาการให้หมอฟัง หมอบอกว่าเป็นภาวะ ขาดน้ำตาล ขาดสารอาหาร ทำให้ตาบอดเฉียบพลัน

หมอยืนยันว่า อาจจะเกิดอาการแบบนี้ได้อีกถ้ายังขาดสารอาหารไปเรื่อยๆ และอาจตาบอดถาวรได้

ตอนนี้ เรากลับมากินอย่างปกติ ใช้ชีวิตสนุกกับการกิน เลือกอาหารที่มีประโยชน์ เน้นผัก ผลไม้

ถึงน้ำหนักจะขึ้นมาแต่สุขภาพจิตดี สดใส ไม่เหมือนเมื่อก่อน  

*อยากจะเตือนน้องๆ ที่ลดน้ำหนัก ว่า สิ่งที่เราได้มา กับสิ่งที่สูญเสีย มันไม่คุ้มกันหรอก สุขภาพดี เป็นความสุขที่สุดแล้วนะคะ