ขอระบายตอนไปดู รถไฟฟ้ามหานะเธอ

ตอนไปดูผู้ชายข้างๆนั่งสั่นขาตลอดเลยอ่ะค่ะ เราก็ไม่กล้าพูด เเต่รำคาญมากมันสั่นครืดๆเลย เค้ามากันเเฟนด้วยนะ ไม่รู้ว่าแฟนเค้าไม่รำคาญหรือไง เซ็งเหมือนกันค่ะ  เเต่หนังสนุกดีเนอะ  เข้าใจอารมณ์นะคะ ถึงเป็นเด็กก็เหอะ เเหะๆ

นึกถึงตอนเป็นเด็ก ถ้าเราทำเหมือนเด็กคนนั้น แม่คงจัดการ ณ ที่เกิดเหตุเลยแหละค่ะ คุณแม่เจ้าระเบียบมาก ฝึกเราตั้งแต่เล็กไม่ให้รบกวนคนอื่น ขนาดไปบ้านคุณย่า แม่สั่งเลยว่าห้ามหยิบจับของในบ้านคุณย่า ห้ามร้องโวยวาย ห้ามรบกวนหรือพูดแทรกเวลาผู้ใหญ่คุยกัน ประมาณว่าถ้าแม่มองตาแล้วต้องหยุดทันที ถ้าไม่หยุด กลับบ้าน เจอชุดใหญ่แน่ๆ ตอนเด็กๆ ไปไหนเราเลยไม่เคยโวยวาย ร้องไห้ในที่สาธารณะค่ะ พฤติกรรมของเด็กนี่ขึ้นอยู่กับคนเลี้ยงเป็นสำคัญค่ะ ฝึกแบบไหนก็ได้แบบนั้น ถ้าปล่อยให้เด็กร้อง พูดจาเพ้อเจ้อไปเรื่อยๆ โดยไม่ห้ามปราม เขาก็จะทำอย่างนั้นตลอด ยิ่งโตขึ้นยิ่งแก้ยากค่ะ