จงภูมิใจกับสิ่งที่เรามีและรู้จักคำว่าแบ่งปัน
OILcute17วันนี้ได้รับอีเมล์ ฉบับหนึ่ง อีเมล์ฉบับนี้ทำให้คิดอะไรได้หลายอย่าง อยากให้สาว ๆ จีบันอ่านกัน และคิดว่าเรายังดีกว่าคนอื่นอีกมากมาย ภูมิใจในสิ่งที่ตัวเองมี และ รู้จักคำว่าแบ่งปัน
ขอบคุณคนที่เริ่มต้นอีเมล์ฉบับนี้แทนอาม่า ขอบคุณทุก ๆ คนที่ช่วยอุดหนุนอาม่า
ฉันเคยได้รับ mail เรื่องคนชราขายกระเพาะปลาอยู่ที่แถวซอยพัฒน์พงษ์ แล้วหลังจากนั้นเวลาเดินผ่านตรงนั้นก็เห็นสองตายายขายดีขึ้น เลยคิดว่ามันน่าจะช่วยอาม่าคนนี้ได้บ้าง....อาม่าคนนี้ขายขนมกุ้ยช่ายและก๋วยเตี๋ยวหลอดอยู่ในซอยละลายทรัพย์ ถนนสีลม (ซอย 5 น่ะ) ทุกเช้า ถ้าฉันมาทำงานสายหน่อย ขับรถมาก็จะเห็นภาพเศร้าๆ.....อาม่าลากรถเข็นจากถนนสวนพลู ข้ามถนนสาทร ซึ่งเป็นถนนที่กว้างมากๆ สำหรับคนแก่ ......ลากมาเรื่อยๆ ....บางวันเห็นใส่หมวกสานแหลมๆ ไว้กันแดด.....มาขายที่ซอยละลายทรัพย์ .....เคยจอดรถทำเป็นเนียน ซื้อกุ้ยช่าย แล้วชวนแกนั่งรถมาด้วยกัน เพราะที่ทำงานอยู่ไม่ไกลจากที่แกขายของ แกยิ้มแย้มขอบคุณเสียงดังฟังชัด.....แต่ไม่ยอมมาด้วย .... ตอนบ่ายแก่ๆ ก็เห็นลากกลับอยู่คนเดียว เหงามั้ยน้า.....
เคยมาทำงานวันเสาร์ มารถไฟฟ้า มองลงมาจากสถานีรถไฟฟ้าช่องนนทรี ก็เห็นแกนั่งขายอยู่หน้าเซเว่นริมถนนนราธิวาสอีก...อะไรว้า ทำงานทุกวันเลยรึ
สรุป จันทร์ถึงศุกร์ ขายในซอยละลายทรัพย์ เดินตรงมาเรื่อยๆ จนใกล้จะถึงวิลล่าซุปเปอร์มาร์เก็ต มองเรี่ยๆ พื้นไว้นะ แกนั่งขายอยู่ทางซ้ายมือค่ะ
วันเสาร์ขายอยู่หน้าเซเว่น ตรงแถวถนนนราธิวาสฯ แถวนั้นมีแมคโดนัลด์ด้วย มองลงมาจากสถานีช่องนนทรี...จะเห็นได้โดยไม่ต้องพึ่งกล้องส่องทางไกล
อยากให้เมล์นี้ผ่านตาคนเยอะๆ ให้เยอะที่สุด สำหรับใครก็ได้ที่จะมีโอกาสมาเดินละลายทรัพย์ ถ้านึกได้ .... ให้แวะช่วยซื้อขนมของอาม่าด้วย คนละนิด...ถ้าไม่กินเองก็ซื้อเอาไปฝากคนอื่นก็ได้ ฝากเพื่อน.....พี่น้อง....พ่อแม่....ฝากแม่บ้าน...ฝากรปภ.ที่ออฟฟิศ ช่วยคนแก่ให้มีกำลังใจหน่อยนะ
ขอบคุณแทนแกด้วย
Discussion (7)
ลูกหลานไปไหนนะ ไม่มาดูแล สงสารแกงะ ผ่านไปแถวนั้นจะแวะไปอุดหนุนค่ะ
ถ้าผ่านไปแถวนั้นต้องอุดหนุนอาม่าซะแว้วว
เข็นรถด็อกแด็กมาคนเดียว เคยคุยกับคุณยาย แกบอกว่า
"เนี่ยดูสิ ยายไม่ได้เรียนหนังสือ เลยต้องลำบากมาขายหนมเบื้อง
แต่คนบ้านนอกยังลำบากกว่าเราเนอะ เราต้องขยัน"
ยายอวยพรให้เรียนจบไวๆด้วยแหละ อิอิ
ขอให้ยายขายดีๆ
ผ่านไปจะแวะอุดหนุนยายนะคะ
ขนาดบางทีมาขายหน้าโรงเรียนนะ จะหุ้นกันกับเพื่อนซื้อหมดเลย สงสาร
เรานะเคยเจอแม่ชีคนหนึ่ง แก่แล้วด้วย วันนั้นที่หมอชิต ทุกวันนี้ยังจำไม่ลืมไปกับเพื่อนหลายคนไปรับใครสักคน ไปเจอแม่ชีเค้านั่งหมอบอยู่กับพื้น มีแต่คนดูและมองพอเราเดินมาเห็น สงสัยมากว่าเค้าเป็นอะไร ยืนดูนานมาก จนทะเลาะกับเพื่อนเลย เพื่อนบอกอย่าไปสนใจสิ ก็เราสงสัยนิ จนทนไม่ไหวแล้วเดินไปจับตัวเค้าเงยขึ้น เห็นเลือดออกตรงจมูกคะ เราไม่รุว่าเค้าเป็นอะไร แต่ที่รู้คือ น้ำตาไหลเลย สงสาร คิดอยู่อย่างเดี่ยวจะพาไปหาหมอ เพื่อนบอกไม่ต้องไปสนใจ ทะเลาะกับเพื่อนแรงเหมือนกัน ขนาดไล่เพื่อนให้กลับไปก่อน เรามากับเพื่อนประมาณ 7 คน สรุปทุกคนก็ไม่กลับอยู่เป็นเพื่อนกัน
จากนั้นก็เลยพาแม่ชีเค้าไปนั่งดีดี เหมือนร่างกายเค้าไม่รับรุอะไรเลย มีแต่คนบอกว่าอย่าไปสนใจ เป็น ระวัง เป็น 18 มงกุฎ เราไม่สนใจนะ นึกในใจถ้าแม่ชีเค้าทำขนาดนี้ก็ไม่เป็นไร เราไม่ให้อภัย
ก็เลยให้เพื่อนไปซื้อ น้ำ กับโจ๊ก ถ้วย ให้เค้าทาน แปบเดียวฉี่ออกมาเลย เลอะชุดเค้าหมด แล้วเค้ารู้สึกตัวแบบแปลกๆ ถามอะไร ก็ไม่ตอบ จะไปไหนเอาอะไรก็ไม่ตอบ ...พอตอบ ตอบว่า จะไปหาทานพ่อ แล้วพูดประโยคนี้ บ่อยมาก ถามว่าทานพ่ออยู่ไหน ก็ไม่บอก บอกจะหาท่านพ่อ เรายิ่งห่วงไม่อยากทิ้งเลย ไม่รู้จะทำไง ไม่สนใจอะไรแล้ว ขอค้นยาม ดูสมุด มีสมุดจนเบอร์ โน้น นี้นั้น ก็ไม่รุจะโทรหาใคร เรากับเพื่อน โทรไปหามูลนิธิ ปวีณา คิดอะไรไม่ออก ทางมูลนิธิเค้าดีมากเลย เค้าบอกว่าจะประสานงานกับทางโรงพยาล ให้ไปดูด้วย รอประมาณครึ่งชั่วโมงได้ มาจริงๆ โห้ เราน้ำตาไหล TT บุรุษและพยาบาล เค้าจับชีพจร แล้วอุ้มแม่ชีคนนี้ขึ้นรถไปใส่เครื่องช่วยหายใจ เรายืนดูไป ร้องไห้แบบบอกไม่ถูก เราทำเต็มที่ที่สุดแล้ว ช่วยได้แค่นี้ จากนั้นก็เลยถามพี่พยาบาล พี่พยาบาลบอกว่าต้องไปโรงพยาบาล คนไข้แก่แล้ว และร่างกายเหมือนขาดน้ำ อาหาร ไม่มีแรง นึกถึงตอนนั้น
แล้ว แล้วพี่เค้าก็ขับรถพยาบาลพร้อมแม่ชีคนนั้นไป..
แล้วก็หันไปมองหน้าเพื่อนทุกคน ..เราพูดกับเพื่อน ขอโทษ เพื่อนบอกไม่เป็นไร แค่กลัวโดนหลอกแค่นั้น จากนั้นก็ไปกินข้าวเย็นกับเพื่อนแบบมีความสุขมาก..(แค่อยากจะเล่าคะ)