แอบบ่น"คุณพ่อขา ลูกเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ ปล่อยลูกให้มีอิสระได้แล้ว"

ตามหัวข้อกระทู้แหละค่ะ ขอบ่นนึดนึง สุดจะแสนทรมาณ

ตอนนี้เราอายุ 23 แล้ว เรียนจบ ทำงานแล้ว เป็นลูกสาวคนโต มีน้องสาวที่เป็นทอม ซึ่งทำให้เสด็จพ่อผิดหวังมากมาย มีน้องชายกำลังขึ้น ป.6 อีก หนึ่งคน

ตั้งแต่เกิดมา รู้สึกเหมือนตัวเองถูกตีกรอบอยู่ตลอดเวลา ตั้งแต่เรื่องเรียน เริ่มต้นจากการที่จะเข้าเรียนโรงเรียนมัธยม เราก็ถูกบังคับให้เรียนที่โรงเรียนไม่ปลื้ม จะเรียนต่อสายอาชีวฯ ก็ประท้วงอยู่ตั้งนานแสนนาน....มีแฟนครั้งแรกตอน ปวช.3 เทอม 2 ถูกบังคับให้บอกเลิก .

.. พ่อเคยบอกว่า ถ้าเราจบ ปวส. จะให้ปล่อยให้เราเลือกทางเดินชีวิตเอง เรียนจบ ปวส. เราเลือกจะเลิกเรียน เพราะได้ที่ทำงานแล้ว น้องสาวกำลังเข้ามหาลัย สถานะการเงินบ้านเราก็ไม่สู้ดี สุดท้ายพ่อบังคับให้เราเรียน เราเองก็โมโหมาก หนีออกจากบ้านไปเป็นเดือน แต่สุดท้ายก็กลับมาเรียนเพราะสงสารพ่อ ...โดนมีข้อตกลงว่า หลังจบปริญญาจะปล่อยเราจริงๆๆๆๆ

ตอนแรกเราเรียนจบปริญญา ได้งานทำที่ กทม. ทันที พ่อไม่ให้ไป โดยสาเหตุว่าไกลเกินไป ถ้าจริงๆ ก็ขอให้หางานที่ระยะทางห่างจากบ้าน ขับรถไม่เกิน 3ชั่วโมง เป็นอะไรพ่อจะไปดูทัน สุดท้ายเราก็หนีออกจากบ้านอีกครับท่าน...สุดท้ายก็ได้งานในที่ๆ ขับรถแล้วถ้ารถไม่ติด ห่างจากบ้านไม่เกิน 3 ชั่วโมงจนได้ ทำได้ประมาณ 3 เดือนกว่า พ่อตามให้มาทำงานที่ตัวจังหวัดแถวบ้าน โดยมีข้อตกลงว่าจะไปอยู่หอก็ได้ แต่อยากให้กลับบ้าน

.....ใช่คะ สุดท้ายเราก็กลับมา เพราะไม่อยากขัดใจ เชื่อไหมว่าเราทำงานที่นี่ ครบ 2 เดือนแล้ว ยังไม่ได้อยุ่หอเลย บ้านเราห่างจากที่ทำงานประมาณ 20 กิโลเมตร เราต้องแสกนลายนิ้วมือก่อน 7 โมงครึ่ง บ้างวันถ้าเข้าเวรต้องเลืกงานทุ่มครึ่ง กว่าจะถึงบ้านก็ดึก ยอมรับว่าเหนื่อยมากมาย ตื่นแต่ตี 5 เพื่อแต่งตัว ขึ้นโดยสารไปทำงาน พ่อไม่ยอมให้เราขับรถไปเอง ถ้าเลิกดึกจะขับรถมารับ สาเหตุที่เราอยากอยู่หอเพราะ มันเหนื่อยที่ต้องเดินทางไกล ห่วงพ่อด้วยเพราะพ่อแก่แล้ว สายตาไม่ดี กลัวจะเกิดอุบัติเหตุ บางครั้งมีงานที่ทำงานแต่เราต้องรีบกลับบ้านก็โดนหัวหน้างานว่า  แต่ท่านก็ไม่เข้าใจเราเลย...อันนี้ยอมรับว่าทน
.
.....ยอมรับเลยว่าพ่อเราเป็นจอมเผด็จการ เราเองก็ยอมท่านมาตลอด อาจเป็นเพราะท่านเหลือความหวังที่เราหรือป่าว เพราะน้องสาวก็กู่ไม่กลับแล้ว ก็เข้าใจนะว่าท่านเสียความรู้สึก แต่ก็อยากให้คิดถึงจิตใจเราบ้าง
เราเองตั่งแต่กลับบ้านไม่เคยไปไหนเลย จะไปต้องขออนุญาต ย้ำ ขออนุญาต ลูกสาวอายุ 23 ปี ขออนุญาตไปค้างคืน เราเป็นเพื่อนๆ เราส่วนมาก ก็บอกแล้วก็ออกมาเฉยๆ แต่เราต้องขอ
เราพาแฟนกลับบ้านด้วย ในความคิดของเราทำอะไรก็อยากให้อยู่ในสายตา ก็เลยพาแฟนมาบ้านบ่อยๆ แฟนเราก็นอนข้างนอกห้อง ไม่ได้นอนกะเราสักกะหน่อย งานบ้านที่บ้านแฟนเราก็ทำ หุงข้าว ล้างจาน แม้แต่บ้านก็กวาดให้ แต่ท่านก็ไม่ปลิ้ม หาว่าเรียบร้อยเกินไป เป็นผู้นำไม่ได้ แฟนเรามาบ้านช่วงปีใหม่ ทำกับข้าวเอง เด็จพ่อไม่ยอมกิน ไม่พูดด้วย แล้วก็ไม่ยอมอยู่บ้าน ไปนั่งปลูกต้นไม้ที่นานโน้...คุณลูกงง

ผม ห้ามทำสี ห้ามตัด ให้ไว้ผมยาว ผมเราหยิกก็ห้ามยืด
.
วันหยุดอยุ่บ้าน เราทำงานบ้านทุกอย่างเสร็จแล้ว นอนกลางวัน ..โดนบ่น เมื่อวานเราพาน้องหัดอ่านหนังสืออยู่ในห้อง พ่อไม่เห็นก็หาว่าเราหนีไปนอน จนแม่ต้องบอกว่า เรากวาดบ้านเพิ่งเสร็จ พาน้องชายอ่านหนังสือในห้อง ถึงเงียบ
...
ไม่รู้จะบรรยายยังไงดี งงกะชีวิต แค่อยากให้ท่านเข้าใจบ้าง ปล่อยเราให้มีอิสระกับตัวเราเองบ้าง ยอมรับว่าทุกวันนี้อึดอัด จะเป้นประสาทตายแล้ว
..
ไม่ได้อยากเอาพ่อมานินทา แค่เราเองอยากหาทางออกว่าควรจะทำยังไงดี ตัวเราเองใช้คำว่า "หนีออกจากบ้าน" เวลาทะเลาะกับพ่อ แต่เราก็ไม่ได้ไปทำอะไรเสียหายนะ เราเองก็หางานพิเศษทำตลอด นอกจากค่าเทอมแล้ว ตั่งแต่จบ ม.3 ก็ไม่ได้ขอเงินที่บ้านเลย ใช้สิทธิ กยศ กับทำงานพิเศษมาตลอด
.
...เราควรจะทำยังไงดีแล้ว เครียด มากมาย