จากสาวไซส์ x มาเป็นสาวไซส์ s

บ่น ย๊าว ยาว...จะมีคนอ่านหมดมั้ยเนี่ย

กระทู้นี้เหมือนระบายอารมณ์ตัวเองเลยแฮะ (ไม่เหมือนล่ะ ใช่เลย)

ขอท้าวความกันต้องแต่สมัยพระเจ้าเหาเลยละกัน

เริ่มจากตอน ม.3 จะเข้า ม.4  ตอนนั้น เบลหนัก 45 ค่ะ

ตอนนั้นใส่กระโปรงเอว 25  แต่พอจะเข้า ม.4 ก็ซื้อเผื่อไว้เป็น 28 . . . แทบหลุดก้นเชียวนะเออ

และไอ้ที่เผื่อไว้ก็ได้ผลเกินคาดค่ะ  ผ่าน ม.4 ไปเทอมเดียว  กระโปรงคับ!!!

คับในแบบที่ต้องใส่เป็นเอวสูงเลยค่ะ    เวลานั่ง พงก็จะปลิ้นออกมาแบบเอวกระโปรงม้วนอ่ะ -*-

ส่วนเสื้อก็จะไม่ค่อยติดกระดุมปิ๊กแป๊กตรงปลายแขน  เพราะมันคับ - -" (ไม่ได้เว่อร์นะ)

น้ำหนักจาก 45 เป็น 50 ต้นๆ ภายใน 3 เดือน

คิดว่าสาเหตุที่เป็นแบบนี้ เพราะอาหารการกินสมบูรณ์ + อายุ  เพราะตอนนั้นอยู่บ้านยาย

เรื่องของเรื่องคือยายขายข้าวแกงค่ะ  ตอนเย็นอะไรเหลือก็เก็บกิน 555+


ช่วงนั้นซื้อเสื้อผ้าลำบาก  เพราะกะขนาดตัวเองผิด

คือเคยซื้อไซส์เล็กนี่หว่า  ก็ซื้อเท่าเดิม  ผลก็ใส่ไม่ได้นั่นแหละ  กางเกงจากเอว 25-26  ก็ต้อง 28-30





ตอนเข้ามหา'ลัย  ปี1 ก็ยังอืดอยู่ค่ะ   หน้างี้ทั้งกลมทั้งบาน  เข้าทำนองอ้วนดำ...และถึก!!!

เคยหนักสุดถึง 58 เชียวนะเออ


และก็ถึงจุดเปลี่ยนอีกครั้งค่ะ  ช่วงปี2  เริ่มรู้สึกว่าเบื่ออาหาร  เบื่อของกิน  ก็เลยกินน้อยลง

ยังคุยกับเพื่อนเลยว่า  ช่วงนี้เป็นไรไม่รู้  ผีกระแดะเข้าสิง

สมมติว่าเคยกินข้าว 3 จาน  ก็ลดลงเป็น จานเดียว

มันเบื่อเองนะ  ไม่ได้กินยา  หรือมีความคิดจะลดน้ำหนักอยู่ในหัวเลย

แล้วน้ำหนักก็เริ่มลดค่ะ  ลดลงเร็วจนแก้มตอบ  และเพื่อนก็เรียกว่า หัวโต -*-


อ้วนเร็ว  ผอมเร็ว  จนตูดเอย  ขาเอย  แตกกระจายยยย

ปัจจุบันน้ำหนักอยู่ที่ 46 ค่ะ



บ่นซะยาว  มาเข้าเรื่องล่ะนะ (เพิ่งจะเข้าเรื่อง???)

คือมันลำบากเวลาซื้อเสื้อผ้าอ่ะค่ะ  เวลาแบบที่เราถูกใจมักจะ ไม่มีไซส์

ทั้งๆที่เราไม่ใช่สาวไซส์มินิ นะ  หนัก 46  สูง 163 เนี่ย . . . เหมือนไม่มาตรฐานมากกว่า 555+

ยกตัวอย่างเวลาซื้อกางเกง  ถ้าความยาวพอดี . . . เอวใหญ่ไป

อย่างอื่นก็คล้ายๆกัน  รู้สึกว่าถ้ามันไม่เล็กไป ก็ใหญ่ไป


หลายครั้งที่เจอเสื้อผ้าถูกใจ  แต่ไม่มีวาสนาจะสวมใส่   แทบอยากจะเอาหัวโขกกะเสาไฟฟ้าจริงๆ T^T



จบข่าวค่ะ 555+