ใครเคยทะเลาะกับเพื่อน แล้วไม่อยากไปมหาลัยบ้าง ? ขอระบายและปรึกษา

เพิ่งมาเจอกระทู้ค่ะ  สังคมเพื่อนเราที่มหาลัยก็แบบนี้เร้ยยย

เราร้องไห้เรื่องเพื่อนหลายครั้งมากอ่ะ  แต่ก็นะ  เดี๋ยวนี้ได้ระบายกับเพื่อนเก่า

ได้ปลง  ได้พูดคุยกับใครหลายๆคน  ทำให้เข้าใจโลกมากขึ้น

กลุ่มเราก็มีแต่คนเห็นแก่ตัวค่ะ  โดยเฉพาะเรื่องขี้อิจฉานี่ที่หนึ่งเลย

เราเคยคิดนะ  วาจะแยกตัวออกมาอยู่คนเดียว

แต่มันก็ยากนะ  เพราะคนเรามันต้องอยู่ร่วมกันเป็นสังคมอ่ะ

มันต้องมีการทำงาน  ต้องมีการพูดคุยกัน 

ทุกวันนี้เราพยายามพูดในเรื่องที่ไม่ทำให้ใครอิจฉา  และไม่ทำให้ตัวเองดูเป็นคนอิจฉาใครอ่ะค่ะ

บางทีเพื่อนที่ชอบทำตัวแข่งขันกับเรา  เค้าจะเกรงใจเราไปเองค่ะ

ถ้าเราทำตัวเฉยๆ  ไม่ไปต่อกรอะไรกับเค้ามากอ่ะ

กรณีคุณ  เราเข้าใจนะ   อยากให้ทำตัวให้สบายๆ  อย่าไปคิดมากเรื่องคนพรรค์นี้

เพราะในชีวิตการทำงาน  เราอาจจะได้เจอคนที่เลวร้ายกว่านี้ก็ได้ 

แต่ถ้าโชคดี  ก็คงได้เจอเพื่อนที่จริงใจกับเราจริงๆ

ที่แนะนำได้คือ  ยิ้มเข้าไว้ค่ะ  ทำตัวง่ายๆ  อย่าเรื่องเยอะ   ทำอะไรได้ก็ทำไป

อย่าไปแคร์คนที่เค้าไม่แคร์เรา  ถ้าเรานิ่ง  ทุกสิ่งอย่างจะอยุ่ในกำมือเราค่ะ

สู้ๆนะ

to maytavee : ถ้าไม่เห็นด้วยหรือไม่ถูกใจอะไรยังไง ไม่ต้องมา comment ก้ได้นะค่ะ  แล้วที่บอกว่าไม่ปรึกษากับคนอื่นก่อน ก้เพราะ เรากับเพื่อนที่จะอยู่กลุ่มเดียวกัน สนิทกันมากๆ บัดดี้กันที่สุดแล้ว ทำงานไรก้อยุ่ด้วยกันตลอด จึงกล้าที่จะบอกกับคู่กรณีไป 

                  : ส่วนเรื่องที่ไม่มีน้ำใจ เราจะมีน้ำใจต่อคนที่ ควรจะมอบน้ำใจให้ คนๆนี้เป็นคนเห็นแก่ตัว หลายๆเรื่องแล้วนี่ก้ไม่ได้เป็นแค่เรื่องแรก  เค้าให้เราเอางานไปส่งคนเดียว แต่ตัวเค้ากลับจะพาแฟนไปกินข้าว + เล่นเกมส์หน้ามหาลัย อย่างสุขสบายใจ นั่นหมายความว่าเราไม่มีน้ำใจหรอ ?

เราเข้าใจนะคะเเละจะเป็นกะลังใจให้เจ้าของกระทู้ด้วย อดทน อดทน อดทน คำเดียวเท่านั้นค่ะ

อยากบอกอย่างนึงว่าเราเป็นคนที่มีปัญหาเรื่องเพื่อนมาตลอดชีวิตค่ะ อาจเป็นเพราะนิสัยเราด้วยส่วนนึงเเละเจอเเต่เพื่อนไม่ดีด้วยส่วนนึง สมัยมัธยมก็มีปัญหากะเพื่อนเเถมอยู่ประจำอีกต่างหาก คิดดูดิว่ามันทรมานเเค่ไหน อาจเป็นเพราะว่าเราดันไปทะเลาะกะตัวเเม่ด้วยอ่ะค่ะ คือแบบสมัยเด็กถ้าทะเลาะกะคนนี้ ที่เหมือนเป็นผู้นำกลุ่ม ทุกคนก็พาลโกรธเราไปหมด ที่สำคัญมันยังใส่ร้ายหาว่าเราไปขโมยเงินมันด้วยค่ะ ดูดิ เรายังอดทนผ่านมันมาได้เลย ยอมรับว่าต้องเเลกกับน้ำตา ร้องไห้เกือบทุกวัน แต่ตอนมอปลายก็ได้มาเจอเพื่อนสนิทค่ะ เเล้วอะไรหลายอย่างก็ดีขึ้น

เเต่นิสัยเราอย่างนึงจะเป็นพวกสันโดษอ่ะค่ะชอบอยู่คนเดียว มีโลกส่วนตัวสูง

พอเข้ามหาลัย ก็อยู่คนละที่ เพื่อนเราเรียนกรุงเทพฯ เเต่เราได้ที่ต่างจังหวัด ซึ่งเราไม่อยากเข้าที่นี่เรย เเต่ทางบ้านเราบังคับ เราก็จำเปนต้องไป คือเราว่าเรามีเซ้นท์อย่างนึงนะ ว่าเราจะโอเคกะที่นี คนคนนี้ไหม อะไรปรามานนั้น ตอนเรียนมาหาลัย บอกได้คำเดียวว่า"นรก"ค่ะ เราเข้ากะเพื่อนไม่ได้เรย คือเราไม่หยิ่ง เเต่คือถ้าไม่สนิทอาจจะพูดน้อย เป็นคนนิ่งๆ เเต่แบบ เพื่อนที่นี่คนละสไตล์กันเรยค่ะ มีทั้งพวกเด็กเรียนแบบคุยกันคนละภาษา มาจากต่างจังหวัด แล้วก็พวกที่ชอบทำตัวเด่นสุดๆไรเงี้ย เราก็เเบบจะมีทางสายกลางบ้างมั้ยเนี่ย

เเล้วก็เหมือนเป็นไฟล์ทบังคับที่ต้องมาอยู่กลุ่มเดียวกะเพื่อนกลุ่มนึง ซึ่งก็เเบบไม่มีความจริงใจเลยค่ะ เห็นแก่ตัวสุดๆ แต่เราต้องทนค่ะ เพื่อจะได้ไม่เป็นปัญหาตอนทำรายงาน แต่กลับไม่เป็นเช่นนั้น เพราะมันจะมีคนที่เรียนเก่งที่สุดชอบจัดเเจง สั่งเเต่ไม่ค่อยทำ เวลาทำไรนิดหน่อยก็บ่น ชอบพูดว่าตัวเองทำเยอะไรเงี้ยเเล้วเเบบแหลมากกกก อวดรวยทั้งที่ไม่มีจะกิน ชอบโทรมายืมเงิน ไรแบบนี้ คือเราร้องไห้ทุกวัน 4 ปีเต็มอ่ะค่ะ โดนมาทุกรูปแบบ โดนทิ้ง ไม่มีคู่ทำงาน เราก็ต้องทำคนเดียว ออกมายืนรายงานหน้าห้องคนเดียว ก็อายนะคะ แต่มันต้องทำ บอกกับตัวเองไว้เสมอเพื่ออนาคต คนพวกนี้มันไม่ได้มามีผลกระทบอะไรในชีวิตเรา

คุ้มมากค่ะที่เรียนจบที่นีได้ ทำให้เราเเกร่งขึ้นมากกกกกก เป็นคนที่ไม่เเคร์สังคมเเล้วตอนนี้ อยู่แบบนี้ อยู่คนเดียวก็มีความสุขดี เเละเป็นอารมณ์ที่เเบบ พูดอย่างยืดอกเรย รับแบบไม่อาย ว่าสมัยมหาลัยเราไม่มีเพื่อนเเละไม่เลือกที่จะคบ เพราะเราคิดว่าคนพวกนั้นมันคนละชั้น คนละโลกกันกับเราค่ะ

คุณเจ้าของกระทู้ต้องอดทนนะคะ ทำคนเดียวก็ได้ ไม่เป็นไร คิดซะว่าเดี๋ยวมันก็ผ่านไป คนพวกนี้ที่มันทำไม่ดีกับเรา สักวันมันก็กัดกันเองแหละค่ะ ไม่เจริญหรอก พล่ามมาซะยาวเลย อิอิ เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆ " เดี๋ยมันก็ผ่านไปค่ะ"

ถ้าเราเป็นเพื่อนในกลุ่ม จขกท.

เราจะไม่ทำแบบนี้กับเพื่อน โกรธไรกัน ไม่พอใจไรกัน เคลีย แล้วก็จะให้อภัยซึ่งกันและกัน

แต่แบบนี้มันเห็นแก่ตัวเกินไป ไม่มีความจริงใจ (ย้ายกลุ่มไปเลยก็ดี)

เจ้าของกระทู้ควรเคลียก่อนนะ ถ้าเพื่อนในกลุ่มเห็น จขกท เป็นเพื่อนจริง เขาต้องให้อภัยคุณได้สิ


ปล.ปล่อยเราเดินตากแดดไปคนเดียวเป็นเราเราก็ไม่เดิน