อยากทำงาน เครียด+เบื่อ+ว่างเปล่า
ต๊ะมู๋20ปกติเปนคนไม่ค่อยจะตอบ จะพิมอะไรมากมาย
แต่วันนี้อะไรไม่รู้ทำให้รู้สึกว่าอยากระบายมากๆๆๆๆๆ
เพราะ..มันไม่ไหวแล้ว
ทุกวันเราคิดว่าไหว.อดทน.รอคอย.ต้องมีความหวัง
แต่นี่มันเหนื่อยมาก
วันนี้เป็นวันเกิดเรานะ ^^ อยากบอก
จริงๆอยากเขียนไดอารี่ด้วย แต่ไม่เก่งไอที ถนัดแต่เขียนจริงๆ เขียนมือหนะ
อยากทำงานจัง....
เราอายุ 24 แล้ว
เรียนจบท่องเที่ยวมา ..เรียนทั้งๆที่ไม่ชอบ ...เรียนเพื่อคนที่เรารัก ..แม่หนะ
จบมายังไม่ฝึกงานเรย แอบไปให้บริษัทที่พ่อรู้จักเค้าเซนให้
พูดง่ายๆคือไม่เคยทำงานด้านที่เรียนเรยแม้แต่น้อย 555 ตลกดีนะ
........เหมือนเอาช่วงเวลาที่ดี ที่สำคัญที่สุด รากฐานของชีวิตเลย
..เอาช่วงเวลานั้น ไปเที่ยวเล่น ไปเรื่อยเปื่อย
พอเราจบ เราก้อสมัครงาน
ไปทำประชาสัมพันธ์ 2 วันลาออก...เพราะเบื่อ
ไปทำ BA ดีหน่อยทำได้ 5 เดือน ...ลาออก...เพราะเบื่อเจ้านาย (ซึ่งตอนนี้กลับมารู้สึกว่า โคตรรักเจ้านายเรย)
เสดแร้วไปเปน เซลล์ บุญถาวร ...หลายคนคงคิดว่า อย่าบอกนะว่าคุนเทอออกอีกแล้ว
..คำตอบ .........ใช่ ให้เหตุผลตอนออกว่า มันกดดัน เบื่อเวลาลูกค้าโทรตาม 7 วันไม่มีวันหยุด โดนเรียกเข้าออฟฟิศ
.............เทอไม่เข้าใจ เราอยากเปนนายตัวเอง .........
จบประโยคได้เป็นเรยนายตัวเอง แฟนเราลงทุน เปิดร้านเสื้อผ้าให้ ทำได้ 3 เดือน เจ๊ง ทุนจมหมด
รีบเลิกก่อนเป็นหนี้ เหอะ เหอะ ถุยชีวิต
ตอนนี้มองย้อนไป ทำไมเลือกทางผิดตลอด ไม่ได้หยุดได้หย่อน
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้จะรักเจ้านาย รักงาน และรู้ว่าแต่ละที่ที่ผ่านมา มันดีจริงๆ
มันเป็นช่วงเวลาทำงานที่ดีจริงๆ ไม่อยากออกเรย คิดถึงเพื่อนที่ทำงาน คิดถึงทุกๆอย่าง
.......แต่มันย้อนไม่ได้ไง
ตอนนี้ก้อได้แต่หางาน หา หา หา หา และก้อหา
มีนะ ประกันอะ โทรมาตลอด เซง
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำอะไรอยู่ โตป่านนี้แล้ว เพื่อนที่เรียนด้วยกัน ทำงานประสบการณ์ 2-3 ปีกันหมด
ไม่มีใครเค้าเหยียบขี้ไก่ไม่ฟ่ออย่างเราเรย บางคนถอยรถ บางคนผ่อนบ้าน และเราหละ
...........จ่ายค่าไฟที่บ้านยังไม่มีเลย น่าอายหวะ
อยากทำงานมากเลย กายมันร้องจนไม่อยากร้องแล้ว แต่ใจ ในใจมันร้องทุกวัน .......
............................ไม่รู้ว่าจะมีคนอ่านรึป่าว........แต่ขอบคุนนะที่มีที่ให้เราพิม อ่อ สุขสันวันเกิดนะ..ตัวเอง
แต่วันนี้อะไรไม่รู้ทำให้รู้สึกว่าอยากระบายมากๆๆๆๆๆ
เพราะ..มันไม่ไหวแล้ว
ทุกวันเราคิดว่าไหว.อดทน.รอคอย.ต้องมีความหวัง
แต่นี่มันเหนื่อยมาก
วันนี้เป็นวันเกิดเรานะ ^^ อยากบอก
จริงๆอยากเขียนไดอารี่ด้วย แต่ไม่เก่งไอที ถนัดแต่เขียนจริงๆ เขียนมือหนะ
อยากทำงานจัง....
เราอายุ 24 แล้ว
เรียนจบท่องเที่ยวมา ..เรียนทั้งๆที่ไม่ชอบ ...เรียนเพื่อคนที่เรารัก ..แม่หนะ
จบมายังไม่ฝึกงานเรย แอบไปให้บริษัทที่พ่อรู้จักเค้าเซนให้
พูดง่ายๆคือไม่เคยทำงานด้านที่เรียนเรยแม้แต่น้อย 555 ตลกดีนะ
........เหมือนเอาช่วงเวลาที่ดี ที่สำคัญที่สุด รากฐานของชีวิตเลย
..เอาช่วงเวลานั้น ไปเที่ยวเล่น ไปเรื่อยเปื่อย
พอเราจบ เราก้อสมัครงาน
ไปทำประชาสัมพันธ์ 2 วันลาออก...เพราะเบื่อ
ไปทำ BA ดีหน่อยทำได้ 5 เดือน ...ลาออก...เพราะเบื่อเจ้านาย (ซึ่งตอนนี้กลับมารู้สึกว่า โคตรรักเจ้านายเรย)
เสดแร้วไปเปน เซลล์ บุญถาวร ...หลายคนคงคิดว่า อย่าบอกนะว่าคุนเทอออกอีกแล้ว
..คำตอบ .........ใช่ ให้เหตุผลตอนออกว่า มันกดดัน เบื่อเวลาลูกค้าโทรตาม 7 วันไม่มีวันหยุด โดนเรียกเข้าออฟฟิศ
.............เทอไม่เข้าใจ เราอยากเปนนายตัวเอง .........
จบประโยคได้เป็นเรยนายตัวเอง แฟนเราลงทุน เปิดร้านเสื้อผ้าให้ ทำได้ 3 เดือน เจ๊ง ทุนจมหมด
รีบเลิกก่อนเป็นหนี้ เหอะ เหอะ ถุยชีวิต
ตอนนี้มองย้อนไป ทำไมเลือกทางผิดตลอด ไม่ได้หยุดได้หย่อน
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้จะรักเจ้านาย รักงาน และรู้ว่าแต่ละที่ที่ผ่านมา มันดีจริงๆ
มันเป็นช่วงเวลาทำงานที่ดีจริงๆ ไม่อยากออกเรย คิดถึงเพื่อนที่ทำงาน คิดถึงทุกๆอย่าง
.......แต่มันย้อนไม่ได้ไง
ตอนนี้ก้อได้แต่หางาน หา หา หา หา และก้อหา
มีนะ ประกันอะ โทรมาตลอด เซง
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำอะไรอยู่ โตป่านนี้แล้ว เพื่อนที่เรียนด้วยกัน ทำงานประสบการณ์ 2-3 ปีกันหมด
ไม่มีใครเค้าเหยียบขี้ไก่ไม่ฟ่ออย่างเราเรย บางคนถอยรถ บางคนผ่อนบ้าน และเราหละ
...........จ่ายค่าไฟที่บ้านยังไม่มีเลย น่าอายหวะ
อยากทำงานมากเลย กายมันร้องจนไม่อยากร้องแล้ว แต่ใจ ในใจมันร้องทุกวัน .......
............................ไม่รู้ว่าจะมีคนอ่านรึป่าว........แต่ขอบคุนนะที่มีที่ให้เราพิม อ่อ สุขสันวันเกิดนะ..ตัวเอง
Discussion (20)
เป็นกำลังใจให้จขกท.สู้ต่อไปนะคะ
ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คนแบบคุณจขกท.ก็มีนะคะ เยอะแยะไป
อย่างพี่แถวบ้านพี่เค้าก็จบม.6มาตั้งนานแล้ว แล้วก็ที่ยวตั้งแต่อายุ 18 มาจนถึงอายุ 20 กว่าๆ
พอมาถึงจุดอิ่มตัวพี่เค้าก็บอกว่า พี่เค้าน่ะเบื่อแล้ว
เที่ยวจนเบื่อ อยากทำงานแล้ว พอคิดได้ดังนั้นพี่เค้าก็ไปสมัครเรียนมหาวิทยาลัย
แล้วก็ทำงานไปด้วย
พี่เค้ายังพูดกับแม่เราอยู่เลยนะ
ว่า ชีวิตมันก็แบบนี้แหละ พอถึงจุดอิ่มตัว คนเรามันจะคิดได้เอง