!! เตือน อุทาหรณ์ !! เกือบเสียลูกสาวไปเพราะความเผลอเรอและ(ขอคำแนะนำด้วยค่ะ)

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อวานนี้เองค่ะ เวลาประมาณ 2 ทุ่มกว่าๆ

เมื่อวานเราพาลูกสาวไปเยี่ยมคุณพ่อ คุณแม่ เราไปกับลูกสาว2คน สามีทำงานเลยไม่ได้ไป

ขากลับคุณพ่อมาส่ง ก่อนกลับก็เลยแวะร้านตัดผมกัน คุณพ่อเรากับน้องชายคนโตตัดผมเสร็จเรียบร้อย

ก็ถึงตาเราบ้าง เราฝากลูกสาวไว้กับคุณพ่อ และน้องชายอีก 2 คน ช่วยกันดูแล

ต้องบอกก่อนว่า ลูกสาวเราซนมากๆ อายุ 1ขวบครึ่ง บ้านที่เราอยู่(บ้านสามี)เป็นตึกพาณิชย์

ไม่มีพื้นที่ให้วิ่งเล่น เวลาลูกสาวเราเจอพื้นที่กว้างๆ แกจะชอบวิ่งเล่น ไม่สนใจใครเลย

ร้านที่เราไปทำผมติดกับถนนใหญ่ หน้าร้านมีพื้นที่จอดรถกว้างพอสมควร

ขณะที่เราไดร์ผมอยู่นั้น  คุณพ่อกับน้องชายคนเล็กที่เพิ่งอายุ 10 ขวบ

ได้อุ้มลูกสาวเราออกไปข้างนอก ตรงที่จอดรถ เราก็มัวแต่คุยกับช่างอยู่ ไม่ได้สนใจอะไร

น้องชายคนโต ซึ่งอยู่ในร้านกับเรา  หันมองออกไป แล้วตะโกนเรียกชื่อลูกสาวเราดังมาก

และรีบวิ่งออกไป  เราก็เลยหันออกไปมอง ใจตกไปอยู่ตาตุ่มเลยค่ะ

ภาพที่เราเห็นคือ คุณพ่อยืนคุยโทรศัพท์  น้องชายคนเล็กยืนอยู่ข้างถนนหันหน้าไปทางถนน

แล้วแก้วตาดวงใจของเรากำลังวิ่งออกไปบนถนน ไฟสว่างจ้าส่องมาใกล้ ให้รู้ว่ารถกำลังวิ่งมา

(ถนนเส้นนี้ เป็นถนนใหญ่ รถวิ่งตลอดทั้งวันทั้งคืน แล้วช่วงนั้นรถวิ่งไม่ขาดช่วงเลยค่ะ) 

เรารีบวิ่งไป ใจก็คิดขอให้ลูกหยุดวิ่ง เพราะถ้าลูกไม่หยุด เราก็คว้าลูกไม่ทันแน่

 ดีที่น้องชายคนเล็กอยู่ใกล้ คว้าแขนไว้ทัน 

ถ้าลูกสาวเราก้าวขาไปอีก 2-3 ก้าว ถ้าน้องชายดึงแขนลูกสาวเราไว้ไม่ทัน มันจะเกิดอะไรขึ้น!!!

เรากอดลูกแล้วกลั้นน้ำตาไว้  พอกลับบ้านมา ร้องไห้ไม่หยุดเลยค่ะ ใจมันหวิวไปเลย

เราไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้สามีฟัง  เพราะเค้าหวงลูกมาก ลูกเป็นไรนิดหน่อย ยังเครียดเลย

ถ้าเค้ารู้ว่าลูกเฉียดตายแบบนี้  เค้าต้องเครียดมากแน่ๆๆ แล้วเราก็ต้องโดนดุด้วยแน่ๆเลย

ตอนนี้เรากลายเป็นคนขี้ระแวงไปเลยค่ะ เราเข้าใจคำว่าหวุดหวิดเลยอ่ะ

ปกติเราก็ดูลูกไม่คลาดสายตาอยู่แล้ว เพราะบ้านติดถนน แต่ตอนนี้ เราระแวงมาก ลูกเดินออกห่าง2-3ก้าวไม่ได้เลย

จะต้องตะโกนเรียกลูกตลอด  เดินไปไหนในบ้านต้องจับมือลูกตลอด เราเครียดมากกับเหตุการณ์เมื่อวาน

มองหน้าลูกเพลินๆแล้วก็กลับไปคิดถึงเรื่องเมื่อวานตลอด ว่าถ้าลูกก้าวออกไปแค่ก้าว สองก้าว จะเกิดอะไรขึ้น

แล้วเราก็ร้องไห้  รู้สึกผิดที่ดูแลลูกไม่ดี มองหน้าสามีแล้วอึดอัดใจ เพราะเรากับสามีไม่เคยมีเรื่องปิดบังกัน

**เราอยากจะขอคำแนะนำจากเพื่อนๆๆ ว่าเราควรจำทำยังไงดี สภาพจิตใจเราแย่มาก

ระแวงมาก ไม่ไว้ใจใครเลย  แม้กระทั่งคนในบ้าน ปู่ ย่า น้องสโนว์ 

นอนไม่หลับมา 2 คืนแล้ว อึดอัดใจมากจนเกือบจะเผลอเล่าให้สามีฟัง

ช่างทำผมเค้าเล่าให้เราฟังว่า ลูกชายเค้าตอนอายุเท่าลูกสาวเรา เคยวิ่งออกไปเหมือนกัน ตรงที่เดียวกันเลย

แต่วิ่งไปแล้วหยุดหันมามอง ถ้าเค้าก้าวไปอีกก้าวรถชนต่อหน้าต่อตาแม่เค้าแน่ แต่ของเค้าโชคดีที่ ลูกหยุดวิ่ง

เพราะถ้าไม่หยุด ก็คว้าไม่ทัน เพราไม่มีใครอยู่ตรงนั้นเลย...

เราอยากเตือนเพื่อนๆๆที่มีลูกมีหลาน อย่าเผลอเรอเด็ดขาด

ลูกสาวเราเกือบตายเพราะ คุณพ่อเรามัวแต่คุยโทรศัพท์เพลินแล้วลืมหลาน

แต่เราก็ไม่โทษคุณพ่อเรานะ  คงไม่มีใครอยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้

เราไม่ไว้ใจใครอีกเลย เพราะคุณตาเค้ายังเผลอได้เลย เราไม่กล้าให้ใครดูลูกให้อีกแล้ว

ก็อ่านเพื่อเป็นอุทาหรณ์กันนะคะ..

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เพื่อนๆเชื่อเรื่องสิ่งศักดิ์สิทธิ์มั๊ยค่ะ มีใครพอจะแนะนำได้บ้าง

ให้เค้าปกปักรักษาลูกเรา ให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครอง  ประมาณนี้อ่ะค่ะ เราไม่ค่อยมีความรู้เลย

เพราะลูกสาวเราซนมาก เจ็บตัวก็บ่อย  สร้อยพระก็ไม่ได้ใส่

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ลูกสาวเกิดวันที่ 9 กันยายน 2551 (วันที่ 9 เดือน 9 ) เกิดวันเดียวเดือนเดียวกันกับน้องชายคนเล็กเลย

เราคิดว่าดวงเค้าสองคน  คงช่วยเหลือ  เกื้อหนุน ดึงๆกันไว้อยู่รึป่าว  เราก็ไม่รู้อ่านะ คิดเอาเอง...