ระบาย & ระบาย ปัญหาชีวิตทั้งหมด

 
ขอโทษนะคะที่ทำให้กระทู้รก   แต่มันอึดอัดมาก ๆ จริง ๆ 
TT^TT



เราเป็นคนขี้เหงามาก ๆ   อยู่คนเดียวไม่เป็น
และเป็นพี่คนโตของบ้าน   ซึ่งต้องเก๊กทำเป็นว่าเรามีความเป็นผู้ใหญ่สูง
ที่บ้านเป็นครอบครัวคนจีน   จึงไม่ค่อยมีคำว่า "อ้อน" เกิดขึ้นในบ้าน

ใครที่มาอ้อนคนนู้นคนนี้   จะถูกมองว่าสำออยทันที

บางครั้งเราก็เหนื่อยนะ   กับการเก๊กว่าเรามีความรับผิดชอบสูง
ทำเป็นขรึม   ต้องคอยกระตือรือร้นทำนู่นนี่   ขยัน   เพื่อเป็นตัวอย่างที่ดีให้แก่น้อง ๆ ในบ้าน
ทั้ง ๆ ที่บางทีก็อยากขี้เกียจ   อยากอู้บ้าง   แต่ถ้าทำอย่างนั้นเราจะโดนด่าคนแรกทันที

นี่อาจเป็นจุดเริ่มต้นเล็ก ๆ ของปัญหาทั้งหมดที่เรามีตอนนี้



ฐานะบ้านของเรา   อยู่ในระดับปานกลาง   แต่สำหรับคนนอกอาจมองว่าฐานะดี
ป๊ารักและตามใจเราค่อนข้างมาก   ชอบซื้อของนู่นนี่ให้   จนบางครั้งแม่บอกว่าเราได้ของง่ายเกินไป
เราไม่ได้อยากได้ของอะไรหรอกนะคะ   พูดตรง ๆ 
เราแค่อยากให้ป๊ากับแม่เข้าใจเราบ้าง

ครั้งหนึ่งตอนเอ็นทรานซ์    เราอ่านหนังสือจนเหนื่อย
พอแม่ถามว่าอ่านหนังสือเป็นไงบ้าง
เราก็ตอบกลับไปว่า  "ก็ยากดีแม่     ท้อจัง   หนูจะเอ็นท์ติดไหมคะ"

แม่โมโหมาก   บอกกลับมาว่า  
"ถ้าไม่อยากเรียน   ก็ลาออกจากโรงเรียนซะ   พรุ่งนี้แม่ไปลาออกให้เลยมั๊ย"
ตอนนั้นก็วัยรุ่นอารมณ์ร้อน   ก็เถียงแม่ไป   ว่าเราไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้นนะ
แม่ก็โกรธอีกที่เราขึ้นเสียงใส่
สุดท้าย   เราก็ได้แต่คิดในใจว่า  ทำไมแม่ไม่เข้าใจความรู้สึกของเราเลย

หลังจากวันนั้น   ก็ทำตัวเป็นเด็กดีในสายตาป๊ากับแม่ตลอด
มีโกหกบ้าง   เพื่อให้ป๊ากับแม่เห็นว่าเราเป็นเด็กดี   เขาจะได้สบายใจ
เราสอบเอ็นทรานซ์ได้ในคณะที่มีเกียรติ   ถือว่าเป็นคณะที่รวมคนระดับหัวกะทิของประเทศ
แต่ปมอะไรต่าง ๆ ในใจไม่ได้หายไปตามกาลเวลาเลย

ซึ่งเรื่องนี้   ก็นำไปสู่การมีแฟนตั้งแต่ก่อนเข้ามหาวิทยาลัย



โชคดีอย่างหนึ่งตรงที่   เรามีหัวคิดในการดำเนินชีวิตมากเพียงพอ   ที่จะไม่ทำอะไรโง่ ๆ 
คนไหนที่ทัศนคติไม่ตรงกัน   ในช่วงนั้นก็มักจะมีคนใหม่เข้ามา   ก็เลยรัก ๆ เลิก ๆ มาได้ 3 คน

คนแรก   เลิกเพราะเขาทิฐิสูง   ชอบคุยแต่เรื่องของตัวเอง   พูดอยู่เสมอว่าดวงของเขาเกิดมาสบาย   จะ
ไม่ลำบากตลอดชีวิต   แต่ทำอะไรด้วยตัวเองไม่เป็น   พูดคาดหวังให้เราทำอะไร ๆ ให้เสมอ

คนที่สอง  เลิกเพราะเขาเห็นแก่เงิน   ทำงานทุกอย่างเพื่อให้ได้เงิน   เห็นเงินคือพระเจ้า

จนถึงคนปัจจุบันนี้   คบกันตอนที่อยู่มหาลัยแล้ว
ทัศนคติในชีวิตตรงกันมาก   คุยกันได้ทุกเรื่อง   มีความเห็นและจุดมุ่งหมายในชีวิตเหมือน ๆ กัน
รักและเคารพในการเป็นตัวของเรามาก
ถ้าเราเดือดร้อนอะไร   เขายินดีช่วยเหลือตลอด
ไม่เคยนอกใจเรา   ไม่เคยปฏิบัติกับผู้หญิงคนอื่นแบบใกล้ชิดสนิทสนม   ทั้งต่อหน้าและลับหลัง
มีก็แต่เย็นชาบ้าง   เพราะอายุค่อนข้างห่างกัน   



ชีวิตเราผู้ติดกับแฟนค่อนข้างมาก    เพราะความคิดลึก ๆ รู้สึกว่าเขาเป็นคนเดียวที่เข้าใจเรา
หลายครั้งพยายามหัดอยู่คนเดียวให้เป็น    เพราะไม่อยากทำตัวให้เขารำคาญ

เราเริ่มหัดแต่งหน้า   เริ่มช้อปปิ้ง   เผื่อว่ามันจะช่วยให้เราอยู่คนเดียวได้มากขึ้น

ทุกครั้งที่เราเครียด   เราก็พยายามคุยกับแฟนให้หายเครียด   
แต่ถ้าเขาไม่มีอารมณ์อยากคุยตอนนั้น   ก็จะนำไปสู่การทะเลาะ
ซึ่งความเครียดมักเกิดขึ้นช่วงก่อนสอบทุกครั้ง   ทำให้การเรียนเริ่มตก    



มีอยู่ครั้งหนึ่ง   คิดอยากจะกลับไปหาพ่อแม่    อยากหลุดจากวงจรที่ต้องเฟคทำตัวเป็นเด็กดีเข้มแข็งกับพ่อแม่สักที
ตอนนั้นอ่านหนังสือสอบไม่ทัน    เลยโทรไปบ่นให้ป๊าฟังขำ ๆ ประมาณว่า  
"หนูไม่ชอบวิชานี้เลย    ไม่อยากอ่านแล้ว   อ่านเยอะ ๆ แล้วเบื่อมาก"

ไม่รู้ว่าเราเลือกใช้คำพูดผิด   ถึงได้ทำให้พ่อแม่เข้าใจผิดหรือเปล่า
แม่โมโหมาก   บอกมาด้วยประโยคเดิม ๆ ว่า  
"อยากไม่อยากเรียนก็ซิ่วไหม    พรุ่งนี้แม่ไปลาออกจากมหาลัยให้ตอนเช้าเลย
แล้วก็ไปเรียนดนตรีอย่างที่ตัวเองชอบ    อย่างนั้นดีมั๊ย"

เราร้องไห้หนักมาก   จนอ่านหนังสือต่อจากนั้นไม่ได้อีกเลย   ทำให้สอบตกวิชานั้น 

ความรู้สึกแรกจากการสอบตก   รู้สึกเฉย ๆ   ไม่ได้คิดอะไร   เพราะคิดแล้วว่ามันต้องสอบตก
คิดอย่างเดียวแค่   ไม่อยากเห็นหน้าพ่อแม่ทำหน้าผิดหวังใส่เราเลย

หลังจากนั้นก็ได้บทเรียนอันยิ่งใหญ่ว่า     เฟคกับพ่อแม่ไปเถอะ   ดีกว่าทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก




สุดท้าย   แฟนคือที่พึ่งทุกครั้งสำหรับเรา   เป็นคนที่คอยรับฟังเราทุกอย่าง   เข้าใจเราทุกอย่าง
เรารักแฟนเรามาก

ตอนนี้กลับมาอยู่บ้านช่วงปิดเทอม
แฟนก็กลับบ้านเช่นกัน
ทำให้ไม่ได้คุยกันเลย    โทรไปเขาไม่รับสายเสียเป็นส่วนใหญ่   โดยเขาบอกว่าไม่ว่าง
เราเชื่อใจแฟนนะ
แต่มันเหงามาก   เพราะปกติคุยกันทุกวัน   และโทรหาทุกครั้งที่มีโอกาส

เขาไม่โทรหาเราเลย

ไม่มีแม้ sms

พยายามมองโลกในแง่ดีมาก ๆ      ว่าเขาไม่ว่าง    แต่ก็อดน้อยใจไม่ได้จริง ๆ 



พอแฟนไม่ว่าง   เราก็ไม่เหลือใคร   ไม่รู้จะระบายออกมายังไง

อยากบ่นให้เขาฟัง   ว่าอึดอัดมาก ๆ ที่ต้องทำตัวเฟคตลอดเวลาที่อยู่บ้าน   ว่าเราเป็นเด็กดี

ป๊า  แม่  กับผู้ใหญ่ในบ้าน    เห็นเราแต่งหน้า   ก็ไม่พอใจ   ด่าว่าบ้างล่ะ   เพราะบ้านเราไม่มีใครแต่งหน้า
เราดูแลสุขภาพ    ออกกำลังกาย   พอกหน้า   ทาโลชั่น   คนที่บ้านก็บอกว่าเราสำอางค์เกินไป

บ่อยครั้งที่เราทำนู่นทำนี่ให้คนที่บ้าน    เพราะรู้ว่าเขาชอบ
กลับถูกมองว่า   ทำดีเพราะอยากได้ของ   หรือทำเพื่อตัวเอง
ทั้ง ๆ ที่ในหัวไม่เคยคิดอะไรแบบนั้นเลย

ทำอะไรไม่เคยพอใจคนที่บ้าน     เราพยายามทำดีแค่ไหน    ถ้าไม่ถูกใจ   ก็ถูกด่าตลอด
ไม่เคยฟังเหตุผลหรอกว่าเราทำแบบนี้   เพราะหวังดีกับเขามากแค่ไหน

ทำอะไรพลาด    ถูกด่าซ้ำเติมตลอด    แต่ถ้าทำอะไรดี   ก็ไม่เคยได้รับคำชม

พอแม่รู้ว่ามีแฟน   ก็โดนด่า   "ความรักจากคนที่บ้านมีไม่พอใช่ไหม   จึงต้องหาความรักนอกบ้าน"



ถ้าเป็นไปได้    อยากแลกเงินทองของมีค่าทั้งหมดที่มี   แลกชื่อเสียงเกียรติคณะที่เรียน
เพียงแค่ขอให้เราอยู่บ้านอย่างมีความสุขเหมือนกับคนอื่น ๆ เขาบ้าง






เนี่ยแหละนะ...   กิเลสของคน

อยากได้อะไรในสิ่งที่ตัวเองไม่มีเสมอ  TT^TT