แอดไม่ติด!! แต่ทำไมโล่งใจ?? และคำพูดแปลกๆของเพื่อนๆ

เมื่อวานบีก็เป็นคนหนึ่ง

ที่นั่งเตรียมลุ้นประกาศผลแอดกลางตั้งแต่ 4 โมง ครึ่ง!!

ถึงขนาดเปิดทีวีเตรียมไว้ เพลงชาติขึ้นเมื่อไหร่ กดจึ้กเลย

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ บีกับเพื่อนบีก็นั่งลุ้นกันอยู่หน้าคอม

จนกระทั่ง!!! (ประเทศไทย~)

บีก็จิ้มปั๊บบบบ

ปรากฎว่า มันขึ้นว่า ไม่พบข้อมูล/กรุณาตรวจสอบอีกครั้ง

บีก็พยายาม กดๆ มันก็ขึ้นเหมือนเดิม บีก็คิด เอ ไม่ติดรึเปล่านะ

แต่พอบีเข้าไปเว็บเด็กดี เค้าก็บอกว่า ถ้าไม่ติดจะขึ้นว่า ไม่ผ่านการคัดเลือก

บีก็เครียดจิ้ม ถึง 6 โมง 40 มันก็ยังไม่ขึ้น

ร้องไห้ไปจิ้มไป คือมันรู้สึกแกว่งๆ ยังไงไม่รู้มันไม่เคลียร์

พอเข้าเวลา 1 ทุ่มปั๊บ บีก็จิ้มไป

มันขึ้นว่า ไม่ผ่านการคัดเลือก โอ้ววว เอ๊ะ!!!

ทำไมน้ำตามันหยุดไหลแล้วล่ะ?

ทำไมถึงไม่รู้สึกเสียใจเลยล่ะ?

บีก็คุยเอ็มกับคุณแม่บีอยู่ บีก็บอกท่านไปว่าไม่ติด

ท่านก็บอกไม่เป็นไร เค้าก็ปลอบ เค้าคงกลัวบีจะเฮิทหนัก

ตอนนี้บีก็ยังไม่เข้าใจตัวเองนะค่ะ ทำไมถึงไม่เสียใจ และกลับโล่งใจ

เพื่อนบีร้องไห้กันระงม บีก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน

ตอนนี้เพื่อนบีแยกย้ายไปสมัครม.เอกชน

บีก็ยอมรับนะค่ะ อยากเข้า อยากอยู่กับเพื่อนเก่าๆตั้งแต่สมัย มัธยมต้น

แต่พ่อแม่บีคงส่งค่าเรียนเอกชนไม่ไหวแน่ๆ บีก็ตัดใจ

บีตัดสินใจ เพื่อนถามบีว่า "แล้วแกจะเข้าไหน?"

บีบอกว่า ก็มีอยุ่ที่เดียวแหละ รามไง

เพื่อนบีบอก หา!! แกบ้าไปแล้วหรอ?!?

บีก็ถามทำไมล่ะ รามมันไม่ดีตรงไหน?

เพื่อนบีบอกว่า เออ ก็แค่คิดว่ามันไม่ค่อยจะน่าสนใจไรงี้

บีก็รีบค้าน บีบอกว่า รามน่ะที่ค่าเทอมถูกไม่ใช่เพราะมาตราฐานเค้าต่ำซักหน่อย

เค้าเปิดโอกาสให้เด็กที่ฐานะไม่ค่อยดีหรือการเงินไม่ค่อยมั่นคง ได้มีโอกาสเรียนในระดับมหาวิทยาลัย

เพื่อนบีมันก็บอกว่า เออๆ ยังไงฉันก็ว่าเอกชนดีกว่าอยู่ดี ทำไมแกไม่เข้าม.กรุงเทพกะฉันล่ะ

บีก็บอกว่า พ่อแม่ คงสู้ไม่ไหวหรอก

เพื่อนบีบอกว่า ทำไมล่ะ พ่อแม่แกออกจะรวย ทำงานมีเงินเดือนเป็นแสน แถมบียังเป็นลูกคนเดียวอีก

ใช่ค่ะมันพูดถูก แต่สาวๆบางคนน่าจะทราบนะค่ะว่า ยิ่งรายได้เยอะเท่าไหร่ รายจ่ายยิ่งเยอะตามนั้น

พ่อแม่บีก็อายุมากแล้ว พวกท่านกลัวว่า ถ้าพวกท่านเป็นอะไรไปขึ้นมาซักวัน บีจะตัวคนเดียว

แล้วถึงตอนนั้นถ้าบีเรียนม.กรุงเทพ บีไม่มีทางสู้ไหวแน่นอน

บีเก็บมาคิดทบทวนไปมาอยู่นานแล้ว ว่าถ้าแอดไม่ติดจะทำยังไง

บีก็คิดว่าไม่แปลกที่เพื่อนบีจะไม่เข้าใจบี

เพราะบางเรื่องบีก็ไม่สามารถเข้าใจเพื่อนได้เช่นกัน^^

ต่างคนต่างความคิด 

บีก็ได้แต่บอกเพื่อนว่า เออ ไม่เป็นไร ยังไงก็นัดเจอกันได้อยู่แล้ว โชคดีนะแก

ส่วนแกก็คอยดูฉันจะจบรามภายใน 4 ปีให้ดู!!!

บีตั้งเป้าใหม่ว่า ถ้าจบตรีที่ราม บีจะไปต่อโทที่ จุฬา ธรรมศาสตร์

ต้องตั้งต้นชีวิตใหม่ เพราะบีไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว

แต่ช่วงม.6 ชีวิตบีก็มีเรื่องเข้ามาเยอะ ลองจิ้มไปย้อนอ่านเรื่องๆเก่าของบีได้ค่ะ

สิ่งที่ทำบีเสียหลักไปนิดหนึ่งคือเรื่องแฟน อาจจะเป็นเพราะบีวุฒิภาวะไม่พอ ที่จะควบคุม

เรื่องเรียนและเรื่องรักใคร่ ไม่ให้มาเกี่ยวข้องกันได้

แต่บีก็โชคดีที่พ่อแม่ไม่ซ้ำเติมบี ดีจริงๆ^^




พิมพ์มาซะยาวเหยียด แต่คำถามที่บีสงสัยตัวเองก็คือ ทำไมบีถึงรู้สึกโล่งใจที่แอดไม่ติดล่ะ?? งงๆตัวเองอยู่เลย 555