เจ็บม๊าก...มาก เมื่อรู้ว่าแฟนจะไปแต่งงานกับคนอื่น So sad and cry a lot !!!!!

ไม่อยากจะรบกวนพื้นที่ตรงนี้แต่เราก็ไม่สามารถที่จะพูดจะบอกกับใครได้ เพื่อน ๆ เราเค้าก็มีครอบครัวกันหมดแล้ว ไม่อยากทำให้พวกเค้าลำบากใจกับเรา ขอพื้นที่สี่เหลี่ยมตรงนี้ให้เราได้ระบายบ้าง อึดอัดมาก ๆ วันๆเอาแต่ร้องไห้ งานการไม่ทำไม่ไหว ไม่มีแม้แรงที่จะเดิน  ข้าวก็กินไม่ลง ในหัวมันตื้อไปหมด เจ็บใจ เสียใจ เสียดายและเสียความรู้สึก

เรารู้จักกับแฟนคนนี้ตั้งแต่ปี 47(สมมุติว่า ชื่อ ว. ) รู้จักกันแรกกันจากความเป็นเพื่อนแล้วก็พัฒนามาเป็นความรัก แรกๆเราก็คุยกับเค้าทุกวัน โทรคุยทุกเวลาที่เราว่าง วันๆนึงไม่ต่ำกว่า 6 โมงในการคุยโทรศัพท์กัน แต่เค้ามีเวลาให้เราคุยได้แค่ 3 ทุ่ม หลังจากนั้นเค้าขอเวลาพักผ่อน เราก็ไม่เอ๊ะใจ เราก็คุยกับเค้าปกติ จนมาวันนึงความลับแตก เค้ามีแฟนแล้วอยู่ด้วยกันมาหลายปีแล้ว ซึ่งเราไม่รู้เลย เราเคยถามเค้าว่ามีแฟนไหม เค้าก็บอกว่าไม่มี เค้าโกหกเรา  แฟนเค้าคนนั้นจับได้เพราะเราส่งแมสเสจไปหา  แฟนเค้าก็เลยโทรมาหาเรา เราเห็นเบอร์ก็รีบรับ แล้วเราก็ได้รู้ความลับว่าเค้่าเป็นแฟนกันและอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ตอนฝึกงานจนต่างคนต่างทำงานแล้ว (สมมุติว่าชื่อ ก.) รู้ความจริงตอนนั้นเราตัวชา อึ้งเหมือนโดนตบหน้าอย่างแรง  น้ำตาไหล ทำอะไรไม่ถูก คิดในใจว่ายังไงเราก็ต้องหยุดเพื่อไม่ให้ความรู้สึกของเรามันถลำลึกลงไปกว่านี้....เราก็เลยโทรไปถามจากปากผู้ชายว่า  จริงไหมที่ตัวเองมีแฟนแล้ว อยู่ด้วยกันด้วย  เค้าก็ตอบเราว่า จริง  เราเอ๋อรับประทาน ร้องไห้ ต่อว่าเค้าต่างๆ นานา โกหกให้รักทั้งที่ตัวเองมีแฟนอยู่แล้ว แล้วเค้าก็บอกเราว่า  เค้าก็รู้สึกดีๆกับเรานะ แต่เค้าให้เราเป็นมากกว่าเพื่อนธรรมดาและเราก็ไม่ใช่กิ๊กแต่ก็ไม่ใช่แฟนของเค้า  เค้าขอโทดเราแล้วบอกเราว่า แล้วแต่ตัวเองนะ จะทำอะไรยังไงก็ได้ เพราะเค้าผิดเองที่โกหก  เค้าไม่ได้ตั้งใจ เพราะเค้าก็ไม่คิดว่าเค้าก็จะมีความรู้สึกดีๆให้กับเราเหมือนกัน ที่เค้าคุยกับเราเพราะมีอะไรที่ชอบเหมือนๆกัน ความรู้สึกมันก็เลยเกินเลยจากความเป็นเพื่อน....
เราฟังแล้วในใจเรามันขัดแย้งกัน ใจนึงก็อยากจะให้อภัยแต่อีกใจนึงเจ็บและอยากไปให้พ้น  แต่เราอ่อนแอเอง  เราขอให้เรากับเค้าเป็นเหมือนเดิมได้ไหม เพราะเราจะไม่ยุ่งเรื่องของแฟนเค้าแค่ขอให้เราได้คุยกับเค้าเหมือนเดิม (เพราะเรารักเค้ามากแต่ก็ไม่อยากทำให้เค้าต้องเลิกกัน เราอยากเห็นเค้ามีความสุขกับคนที่เค้ารักแม้จะไม่ใช่เราก็ตาม)
เรากับเค้าก็คุยกันต่อมาเรื่อย ๆ โดยที่เค้าก็บอกกับแฟนเค้าว่า เค้าเลิกติดต่อกับเราแล้ว  ในใจจริงๆของเราไม่ต้องการเห็นคนที่เรารักต้องมาเสียใจเพราะเราเป็นต้นเหตุให้เลิกกัน เพราะเค้าบอกว่า เค้ารักแฟนเค้ามาก อยากจะอยู่ด้วยกัน เราได้ยินแล้วก็ต้องตัดใจ แล้วก็ยอมรับว่า เราไม่สามารถที่เป็นแฟนกับเค้าได้ เค้าให้เราได้แค่คุยเท่านั้น แล้วเราก็ไม่อยากไปก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวเค้า ไม่อยากจะยุ่ง  เวลาเราคุยกันส่วนมากจะเป็น เกมที่เราเล่นด้วยกัน เรื่องส่วนตัวของเค้าเราไม่ถาม เพราะไม่อยากให้เค้ารู้ว่าเรายังรักเค้าเหมือนเดิม ไม่อยากให้เค้าลำบากใจว่าเราตัดใจจากเค้าไม่ได้  แต่บางครั้งเค้าก็เผลอคุยเรื่องแฟนให้เราฟัง ว่าแฟนดีแบบโน้น แบบนี้  เราได้ยิน เจ็บจี๊ด ข่มใจ เก็บความรู้สึกเอาไว้ แล้วพยายามคุยให้เป็นปกติที่สุด  หลังๆเค้ามีก็มาปรึกษาเรื่องแฟนกับเรา ซึ่งเราเองพยายามให้ข้อคิดดีๆกับเค้ามาตลอด
เราคิดซะว่า เราได้เห็นเค้ามีความสุข เราก็ควรที่จะมีความสุขนั้นด้วย ถ้าเรารักเค้าจริงๆ เราต้องทำให้ได้

เรากับเค้าเจอกันครั้งแรกตอนปลายปี 49 หลังจากที่คุยกันในเกม คุยทางโทรศัพท์ เราไปรับเพื่อนที่สนามบินเพื่อนเรามาจากอิตาลี่เราจึงมีโอกาสได้แวะไปหาเค้าที่ทำงานแต่เราก็ไปกับเพื่อนและน้องชายเรา
เจอกันครั้งแรกตื่นเต้น ทำอะไรไม่ถูก อยู่ต่อหน้ากันเราก็เขิล เพราะไม่รู้จะพูดอะไรกันดี ได้แต่ยิ้มๆ แต่เวลาคุยในโทรศัพท์ คุยกันน้ำไหลไฟดับเลย แต่พอมาเจอหน้ากันจริง ๆ ต่างคนต่างดูเชิงกันก่อน  หลังจากนั้นเรากับเค้าคนนั้นก็คุยกันมาตลอด ถ้าเรามีเวลาว่างเราก็จะลงมาหาเค้าที่ กทม. (ลงทุนมากนั่งรถแวะมาหาจากโคราช - กทม. แบบไปกลับ)
ไปเดินห้าง กินข้าว ดูโน้นดูนี่ ประมาณ 4 โมงเย็นเค้าก็ส่งเรากลับโคราช  เค้าไม่เคยพาเราไปห้องเค้าเลย เพราะเค้าให้เหตุผลว่า ที่ห้องของเค้ามันเป็นพื้นที่ของเค้ากับแฟนเค้า ซึ่งมันไม่ใช่ที่ของเรา  เราก็เข้าใจ แล้วเวลาที่เราไปหาเค้าส่วนใหญ่ก็จะอยู่แต่ในห้าง เดินซื้อของ ดูคอม ดูโทรศัพท์ หิวก็กินข้าว ได้นั่งคุยกัน มีความสุขมาก ๆ   เราทำแบบนี้มาตลอด 4 ปีเต็ม ว่างก็ลงไปหา แต่ทุกๆวันเราคุยโทรศัพท์กันอยู่แล้ว

แล้ววันนึงก็มีเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันเกินขึ้น ประมาณปลายปี 51 แฟนของ ว. ต้องมีเหตุให้เลิกกับ ว. เพราะแม่ของ ก. อยากให้ลูกสาวไปแต่งงานกับคนในหมู่บ้านที่มีฐานะดีกว่า ว. แล้ว ก. ก็ปฏิเสธแม่ไม่ได้เพราะถ้าไม่แต่งก็ตัดแม่ตัดลูกกัน แล้วอยู่ๆ ว. โทรมาหาเรา  โทรมาคุยเราก็แปลกใจเพราะไม่เคยโทรมาหลังจาก 3 ทุ่ม เราก็คาดคั้นเป็นอะไรรึป่าว กว่าคำพูดแต่ละคำจะหลุดออกมาจากปาก ว. เราเค้นออกมาได้ว่า  ก. เค้าจะไปแต่งงานแล้วสิ้นเดือนนี้  เราฟังแล้ว อึ้ง ตกใจ ไม่คิดว่าจะมีแบบนี้เกิดขึ้น  หลังจากนั้น ว. เค้าก็ร้องไห้ฟูมฟาย ร้องไม่หยุด สะอึกสะอื้น เราไม่เคยได้ยินผู้ชายคนไหนร้องไห้ได้มากมายขนาดนี้  ร้องไห้ไปก็โทดตัวเองไป ที่ไม่รู้จักไปขอ ก. สักที ปล่อยให้ ก. รอมาตั้งนานจนมีคนมาตัดหน้าไป ทั้งๆที่ ก. เองก็ไม่ได้รักผู้ชายที่เค้ามาขอด้วยเลย แต่แม่อยากให้ลูกสาวสบาย ก็เลยต้องแต่ง
เราได้ฟังนะ ร้องไห้ตาม เราเพิ่งจะรู้ว่า ก. กับ ว. รักกันมากขนาดไหน  ว. บอกว่า ก่อนที่ ก. จะกลับไปบ้าน ก. กับ ว. กอดคอกันร้องไห้ในโชคชะตาที่ทั้งสองคนได้รับ  คนที่รักกันมากมาย อยู่ด้วยกันมาตั้งนาน ทำไมคนเป็นพ่อเป็นแม่ไม่สงสารจิตใจของลูกบ้าง ว่ารักหรือไม่รัก ในประเทศไทยยังมีอยู่อีกเหรอคลุมถุงชน เราแนะนำให้เค้า 2 คน หนีไปด้วยกัน รึไม่ก็ให้บอกแม่ ก. ว่า เค้าทั้งสองคนอยู่ด้วยกันมานานมากแล้ว รักกันมาก แต่ ว. ก็ทำไม่ได้ ร้องไห้อย่างเดียว เราเองก็คิดว่า อืม...เดวพรุ่งนี้จะลางานแล้วจะไปดูแล ว. เค้า ว่าเค้าเปงไงบ้าง แต่เค้าห้ามเราไว้ บอกว่า เค้าอยากอยู่คนเดียว ตอนนี้เค้ายังไม่ต้องการใคร เรากลัวว่าเค้าจะทำอะไรลงไปโดยไม่คิด เค้าก็อยากจะไปให้กำลังเค้า  รุ่งขึ้นสายๆเรากะโทรไปหา ว.
พอ ว. เค้าได้ยินเสียงเรา เค้าก็ร้องไห้แบบไม่อายใครเลยที่อยู่แถวนั้น เวลาที่ ว. กลับห้องหลังเลิกงาน ว. เค้ามองเห็นแต่ภาพที่เค้าสองคนเคยอยู่ด้วยกัน ดูทีวี กินข้าวด้วยกัน ภาพต่างๆมันทำให้ ว.ร้องไห้ เพราะไม่คิดว่าจะไม่ได้อยู่ด้วยกันอีกแล้ว เราอยากไปหา ว. ใจจะขาด  ว. ไม่สบายใจเราก็ยิ่งไม่สบายใจไปด้วย  ว.เค้าเศร้าเสียใจเป็นอาทิตย์ เราก็พยายามคุยเป็นเพื่อนเค้าให้มากที่สุด เพื่อให้เค้าสบายใจแล้วเราก็ตัดสินใจลงไปหา ว. เพื่อไปช่วย ว. เก็บของกลับบ้านที่ต่างจังหวัด  เพราะ ว. เค้าคุยกับแม่และพี่สาวแล้วเรื่อง ก. พี่สาวก็เลยอยากให้กลับบ้านมาช่วยแม่ทำงาน เราก็เลยเสริมไปว่ากลับบ้านก็ดี จะได้สบายใจอยู่กลับพ่อกับแม่ จะได้ดูแลพ่อกับแม่ด้วย  ว. ก็เลยตัดสินใจจะกลับบ้านต่างจังหวัด  เราจำได้วันนั้นเป็นวันแรกที่ ว. พาเราไปที่ห้องของเค้า  วันที่ 28 ม.ค. 52  เราไปช่วยเค้าเก็บของ แต่เค้าก็ไม่ให้เราช่วยเก็บหรอก เพราะเสื้อผ้าของ ก. กับของใช้บางอย่างของ ก. ยังเก็บไปไม่หมด  เราก็เลยได้แต่นั่งดู ว. เค้าเก็บของเอง  เราถามเค้าว่า ทำไมถึงพาเรามาที่ห้องนี้ ว.บอกว่า ต่อไปนี้มันไม่ใช่ห้องของ ว. กับ ก. แล้วอีกอย่าง ว. ก็อยากให้เรามาเห็นว่าเค้าอยู่กันยังไง เราลงมาหาตั้งแต่เช้า แล้วกลับจากห้อง ว. ตอน 2 ทุ่มกว่าถึงโคราชก็ตี 1 กว่า ๆ

หลังจากนั้นวันที่ 30 ว. ก็คืนห้องแล้วก็กลับไปบ้านที่ต่างจังหวัด  ใจนึงเราก็ดีใจนะที่โอกาสเป็ของเรา เราจะได้คบกับ ว. แบบสบายใจและเต็มที่กับมัน ว. กลับมาบ้านเราก็โทรไปคุยตามปกติ ให้ ว. เค้าติดเน็ตเวลาที่เราจะได้เล่นเกมด้วยกัน คุยเอ็มกัน ว. จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน  เราก็บอก ว. ว่า เรารัก ว. มาก ๆ นะ  ถึง ว. จะลืม ก. ไม่ได้ ยังทำใจไม่ได้ เราก็จะยังอยู่เคียงข้าง ว. ไปตลอด  ว. เค้าก็รับความหวังดีจากเรา  เวลาว่าเราก็นัดเจอกันที่ กทม. ดูหนัง เดินเที่ยว แล้วก็กลับบ้าน ว. เค้าชวนเราไปเที่ยวบ้านเค้าหลายครั้งแล้วแต่เราก็ไม่ว่างไปสักที เพราะงานเราเยอะ  เราไม่ค่อยมีเวลาว่างไปหาเค้า บางครั้ง 3 วันเรายังไม่โทรหา ว. เลย  เรารู้ว่าเราเองบ้างานมากจนบางครั้งก็ลืม ว. ไปเลย จากที่เคยๆคุย 4-6 ชม. ก็มาเป็น 30 นาที 20 นาที 10นาที  เราไม่ได้ใส่ใจเค้าเหมือนก่อน เพราะเราเองก็เหนื่อยจากงาน กลับมาบ้านก็หลับเป็นตาย

ว.เค้าชวนให้เราไปหาเค้าที่บ้านต่างจังหวัด เราก็ตกลงเลยเพราะเรากับเค้าก็ไม่ได้เจอกันมานานหลายเดือนแล้ว แล้วอีกอย่างเค้าจะพาเราเข้าบ้านไปไหว้พ่อกับแม่เค้าด้วย  เราไปเที่ยวบ้าน ว. พ.ย. 52 เค้าพาเราไปบ้านเค้าไปรู้จักพ่อกับแม่
พาเราไปเที่ยว ไปกินข้าว  3 วันที่เราไปหา ว. เรามีความสุขมากกว่าเมื่อก่อนเยอะ ความรู้สึกที่ว่า เรากับเค้าอีกไม่นานจะได้อยู่ด้วยกันมันคงใกล้จะเป็นความจริงแล้ว  เราคิดอย่างนั้น

แต่.....มีบางอย่างเกิดขึ้นเมื่อเดือน พ.ค. ที่ผ่านมานี้เอง หลังๆเราโทรหา ว. ไม่รับสาย ปิดเครื่อง รอสาย ฝากข้อความ ทำไมถึงเป็นบ่อยจัง จนมีวันนึงเราโทรไปหา ว. 3 ครั้ง ช่วงบ่าย 3 โมงเย็น แล้ว ว. โทรมาตอน ทุ่มกว่า ๆ เราก็รับสาย เรียก ตะเองๆๆ ทำรัยอยู่ โทรไปทำไมไม่รับ  แต่ไม่มีเสียงเงียบตอบกลับมา ได้ยินแต่เสียง ก๊อกๆแก๊ก ๆ แล้วก็วางสายไป เราสงสัยโทรกลับไป ไม่รับสายตั้งแต่ ทุ่มกว่าจนถึง 3 ทุ่มแล้วก็ปิดเครื่องไป ในใจเราไม่ไหวแล้ว มันคืออะไร ยังไง  นอนก็ไม่หลับ กังวล พอเช้ากะโทรไปอีก ยังไม่เปิดเครื่อง สายก็ไม่เปิดเครื่อง เที่ยงก็ยังไม่เปิดอีก พอบ่ายๆเปิดเครื่องเราก็โทรไปถามเลยว่า  เมื่อคืนโทรศัพท์อยู่กับใคร  ใครโทรมา  ว. เค้าก็ เงียบแล้วบอกว่า เดวขอเติมโปรก่อนนะแล้วจะโทรกลับไป  พอโทรมา ว. เค้าก็สารภาพว่า เค้าอยู่กับแฟนอีกคน ชื่อ น. คบกันมา 3 - 4 ปี แล้ว  ฟังแล้วใจสลาย ร้องไห้ ทำไมถึงทำกับเราแบบนี้ เราทั้งรักทั้งห่วงมาก เป็นหมาที่ซื่อสัตว์ก็ว่าได้ ว. เค้าบอกว่า เค้าขอโทด เค้าผิดเอง แต่เค้าก็รักทั้ง 2 คนนะ เรากะเลยถามว่าไปรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วพาไปบ้านได้ไง ว. บอกว่า น. มาหาที่บ้าน ว. หลายครั้งแล้ว แล้วอาทิตย์หน้า น.เค้าก็จะลงมาอีก  เราทรุดกับพื้น ปล่อยโฮอย่างไม่อายใครเลย เค้าบอกกับเราว่า อย่าร้องไห้ ไม่อยากให้ร้องไห้ เค้ารู้ว่าเราดีกับเค้ามาก แล้วเค้าก็ทำเราเจ็บเป็นครั้งที่ 2 เค้าบอกว่า จะด่าจะว่า จะเลิก หรือจะอะไรก็ได้เค้ายอมทั้งนั้น เราร้องไห้พูดไม่ออก จุกอก รักมากๆแต่กลับมาทำแบบนี้ เค้าบอกว่าที่ น. เค้ามาเพราะเราไม่มีเวลาไปหาเค้าได้บ่อย ๆ เค้าบอกว่าพอเค้าได้พูดความจริง เค้าเหมือนโล่ง ยกภูเขาออกจากอก  เราทั้งเจ็บ ทั้งแค้น  รักมากก็เกลียดมาก แต่ก็ตัดใจจาก ว. ไม่ได้ เราบอกให้ ว. รู้ว่า  ต่อไปอย่าโกหก มีอะไรบอกให้หมดไปมี ญ ที่ไหนก็ขอให้บอกด้วย  ว.กะบอกว่า ว.ยังคุยกับ ก. อยู่แล้วก็ยังไปเจอกับ ก. อยู่ ในขณะที่ ยังคบกับเรา และ น. ด้วย  เราไปไม่เป็นเลย อึ้ง งง โง่

พอเรารู้ว่า น. จะลงไปหา ว. ที่บ้าน เราก็บอกว่า เราก้จะลงไปด้วย เค้าก็ห้ามเราบอกว่า เราจะทำแบบนั้นไปทำไม อยากให้เค้าแตกแยกเหรอ อยากมาราวี เหรอ ถ้าไม่ได้มาด้วยความรักก็ไม่ต้องมา แต่เรากะจะไป แล้วเราก็ไปจริง ๆ เค้าโทรมาหาเราตอนเราอยู่บนรถทัวร์ พอเค้ารู้ว่าเราจะไปหาเค้า เค้าโมโหตะคอกไล่ให้เราลงจากรถแล้วกลับบ้านไป ไม่ต้องมา เราก็เลยบอกไปว่า ทำไมไม่ให้บอกให้ น. เค้ากลับไปบ้างละ  ว. กะเลยบอกว่า จะให้ น.เค้าลงที่ไหน กลับยังไง  เออ...ปกป้องกันแต่ดันเสือกบอกให้เราลงแล้วให้เรากลับบ้านไป เรากับเค้ากะยังทะเลาะกันจนแบตหมด เราบอกแบตหมด เปิดโทรศัพท์ถึงแล้วจะโทรหา  พอเราลงรถที่ บขส. หยอดเหรียญให้โทรมารับ เค้าก็ออกมารับ แต่ไม่พาเราเข้าบ้าน พาเราไปพักที่รีสอร์ท เค้าบอกว่า เข้าบ้านไม่ได้นะ น. มาแล้ว อยู่บ้านกับแม่  เราได้ยินน้ำตาคลอ ไม่คิดว่าคนที่เรารักที่สุดจะพา ญ อื่นเข้าบ้าน เจ็บใจมาก ๆ  ระหว่างทางที่อยู่ในรถ เราไม่มองหน้าเค้า เค้าถามว่า เราทำแบบนี้ต้องการอะไร ทำทำไม ไม่เข้าใจ แตต่เราไม่ตอบ เราเงียบแล้วมองข้างทางตลอด  แล้วเค้าก็มาจับมือเราเค้าบอกว่า  เค้าขอโทดนะ เค้ารู้ว่าเรารับไม่ได้ เค้าไม่ได้เป็นผู้ชายที่ดี เค้าให้เราไปหาคนใหม่ (อึ้งไหมละ) เรากะไม่ตอบ พอมาถึงห้องเค้ากะพาเราเปิดห้อง เค้าก็บอกว่า ถ้าจะคุยเดวเค้าจะโทรมาเอง ให้สั่งข้าวกินเลย ยังไม่ได้กินข้าวมาหลายวันแล้วไม่ใช่เหรอ เดวถ้า ว. ว่าง ว. จะออกมาหานะ อยู่คนเดียวได้ใช่ไหม เราได้แต่ พยักหน้าแต่ในใจ โคตรๆๆจะทรมาน (มาหาแล้วยังไม่สนใจกันอีก) เราอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าออกไปกินข้าว นั่งกินข้าวอยู่ฝนตก เรากะหลบฝนแต่ฝนแตกมากตกเกือบ ชม. พอฝนซาๆเรากะวิ่งตากฝนเข้าห้อง  เราโทรหาเค้าแต่เค้าไม่โทรกลับมาหาเรา  พอเช้ามาเราไม่สบายเปงไข้ เราตอ้งถ่อสังขารเดินไปซื้อยามากินเอง เพราะเมื่อคืนตากฝน + เปิดแอร์ ก็เลยไม่สบาย ซื้อยาเสร็จเรากะโชว์เบอร์ไปหาเค้า  เค้ากะโทรกลับมาบอกว่า วันนี้เค้ามาหาไม่ได้ เดวพรุ่งนี้เช้าจะเข้าไปหา เราบอกเค้าว่า เราไม่สบายเปงไข้  พอเค้ารู้เค้าตะคอกใส่เรา บอกแล้วว่าไม่ให้ยังจะมาอีก แล้วก็ไม่สบายจะให้ทำยังไง ตายขึ้นอึดในห้องไปเลย มาแล้วก็สร้างปัยหา เราน้ำตาไหล ร้องไห้ เราไม่สบายไม่คิดะมาดูแลกันเอาแต่อารมณืตะคอกใส่เรา เรากะเลยบอกว่า อือ..ไม่ต้องมาก็ได้ แล้วเราก็วางสายนอนร้องไห้
วันนั้นทั้งวันเรากินไม่ได้ อ้วกออกหมดเลย กินพาราทีละ 2 เม็ด นอนไม่เปิดแอร์ ร้องไห้ สมน้ำหน้าตัวเอง ถ้าตายไปซะได้ก็ดี ไม่ต้องทรมานจิตใจ  ขนาดคนที่เราที่สุดเค้ายังไม่เคยคิดจะมาดูแลเราเลยทั้งๆที่เมื่อก่อนเราเอาใจเค้าสุด ๆ เวลาที่เค้าเศร้าใจเราเองก็เศร้าไปด้วย แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกับเรา ทำไมต้องตกในสภาพแบบนี้ เรานอนไม่หลับเลยร้องไห้ตลอด เราโชว์เบอร์ไปเค้าก็ไม่โทรกลับมา ไม่มีแม้แต่แมสเสจให้กำลังใจ  พอเช้าอีกวันเค้ามาหาเราตอน 7 โมงกว่า เค้ากะมาบอกว่า มาดูว่าตายรึยัง บอกไม่ให้มายังดื้อจะมา ตัวก็ไม่ร้อนนิ ว. ซื้อยามาฝาก เมื่อวานกินข้าวหมดไหม  เราไม่ตอบ ร้องไห้อย่างเดียว
เค้าบอกว่า คิดว่า ว. ไม่ห่วงตัวเองละซิ ว. ว่าจะโทรให้เพื่อนเข้ามาดูตัวเองอยู่  เรากะไม่ตอบอะไร  ว. บอกว่า ไม่พูดกะจะกลับบ้านแล้วนะ  ไม่มาแล้วนะ  เราก็ร้องไห้แล้วถามว่า ถ้าเค้าตายไปตั้งแต่เมื่อวานละ ทำไมไม่มาดูเค้าบ้าง ว.กะบอกว่าออกมาไม่ได้ไม่มีเวลาโทรด้วย เพราะอยู่กับ น. เรากะเลยบอกว่า รัก น. มากใช่ไหม เค้านานๆมาหาแต่ไม่ดูแลเค้าเลย ว.บอกว่า งี่เง่าอีกละ ไปอาบน้ำแต่งตัวเลย จะได้ออกไปกินข้าวกินยาจะไปส่งขึ้นรถกลับบ้าน เดว 10 โมงกว่าๆจะต้องไปรับแม่อีก
เรากะเลยอาบน้ำแต่งตัวออกจากห้อง แวะกินข้าวข้างทาง ระหว่างทางก็คุยกันไปเรื่อง น. ว่า ว. กะสงสัยว่า น. ยังไม่เลิกกับแฟนเก่าแต่มาคบกับ ว. แล้วพอ ว. บอกให้เลือก น. กะเลือก ว.  เราก็เลยถามว่า ทำไมถึงบอหให้เค้าห่างๆแล้วตัวเองจริงจังกับ น. เหรอ  ว. ไม่ตอบได้แต่บอกว่า น. เองก็คงจะอยู่ได้ไม่นานเพราะยังคุยกะแฟนเก่าอยู่
เราถามอะไร ว. มากมายแต่เค้าเลี่ยงไม่ตอบเรา พอเรากลับมาถึงบ้าน ว. เค้ากะบอกว่า ให้เรานะหาคนที่ดีก่า ว. ได้แล้ว เพราะ ว. เองกะไม่ดี แต่เราเองรัก ว. มาก ๆ เรายอมทนได้ 

แล้วเหตุการณ์ที่ไม่นึกว่าจะเกิดก็เกินขึ้นมาอีก  เมื่อ 2วันที่แล้ว ว. โทรมาบอกเราว่า ว. กับ น. จะแต่งงานกันใน 2- 3 เดือน ข้่างหน้านี้
เราเจ็บเป็นครั้งที่ 3 เราสุดๆแล้ว รับไม่ได้แล้ว รักก็รักมากๆผู้ชายคนนี้แต่ทำไมเค้าถึงทำร้ายจิตใจเราจังเลย ทั้งๆที่เราให้เค้าทุกสิ่งทุกอย่าง เราคบกับเค้ามา 5 ปีเกือบจะ 6 ปี แต่เวลาทั้งหมดที่มีไม่ช่วยอะไรเราเลย เค้าไม่เคยให้โอกาสเราเคียงข้างเค้า  เค้าให้แต่คนอื่น  เค้าบอกเราว่า เราไม่มีเวลาให้เค้า เค้าก็อยู่กับคนที่ไม่มีเวลาให้ไม่ได้หรอก เค้าบอกว่าถ้าเค้าจะหยุด เค้าหยุดเองไม่มีใครห้ามเค้าได้ แล้วเค้าก็เลือกที่จะหยุดกับ น. ไม่ใช่หยุดที่เรา  มาก่อนมาหลังไม่มีประโยชน์จะคบกันมากี่ปีไม่มีความหมาย เพราะเราไม่ใช่คนที่เค้าเลือก  ตอนนี้เราทำอะไรไม่ถูก เบลอหมด ทำงานก็ไม่ไหว นอนไม่หลับ ร้องไห้ตลอด คิดถึงเค้ามากๆ รักเค้ามากๆ ทั้งชีวิตเราให้เค้าได้ แต่เค้าไม่เลือกเรา ทั้งเจ็บ ทั้งทรมาน ตลอดเวลาที่คบซื่อสัตย์มาตลอดเหมือนหมาที่รักเจ้านาย แต่กลับกลายมาเป็นแบบนี้ เรารับไม่ได้ ไม่อยากเสียเค้าไป รักเค้ามากๆ รักมากที่สุดเท่าที่ ญ คนนึงจะรักใครได้ เราหมดกำลังใจที่จะทำอะไรต่อไปแล้ว
รักมากก็เกลียดมากแล้วก็ช้ำใจมาก ทุกวันนี้ร้องไห้ทุกคืน ทำอะไรไม่ได้เลย เสียดายความรักความทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจที่ให้ตลอด 5 ปีที่ผ่านมา มันไม่มีความหมายเลย เมื่อเค้าไม่รักเราแล้ว......