คุณสามีกลับนอกไปแล้ว...ฉันไม่ดีพอหรือเธอไม่พอดี???

                             เรากับสามีอยู่กันมา 4 ปีแล้วค่ะ มีลูกด้วยกัน 2 คน ช.คน ญ.คน 3 ขวบกะ 1 ขวบตามลำดับค่ะ
สามีจะเทียวไปทำงานน่ะค่ะ เพราะรายได้ที่นู่นสูงมาก(นอร์เวย์) เทียบเป็นเงินไทยต่อเดือนก็หลักแสน  เค้าเลยไปทำงานที่โน่นปีนึง  แล้วก็กลับมาอยู่นี่ปีนึงสลับกันน่ะค่ะ  แต่แฟนเราเค้าเป็นคนขี้หึงแล้วก็หวาดระแวงไปหมดทุกอย่าง ก็เข้าใจนะคะว่าเราเป็นรักครั้งแรกของเค้า  แต่เค้าไม่ใช่รักครั้งแรกของเรานี่คะ  มีอะไรเราก็ไม่เคยปิดบังเค้า  ถามอะไรเราก็ตอบหมด(ทั้งๆที่บางเรื่องเราไม่สมควรตอบด้วยซ้ำ เพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวมากกก)แต่เราก็ตอบเพราะไม่อยากให้เค้ามารู้ทีหลัง  การที่เค้าไม่ใช่ผู้ชายคนแรกในชีวิตเรา เราผิดมากขนาดนี้เลยหรือคะ  ชอบขุดคุ้ยเอาอดีตของเรามาพูดมารื้อฟื้น  เราไม่ใช่อาชญากรนะคะทำไมต้องยัดเยียดความผิดให้เราขนาดนี้ พูดตลอดว่าเราทำลายชีวิตของเค้า  ทำลายความสุขของเค้า ทำให้ชีวิตที่เหลืออยู่ของเค้าไม่มีความหมาย ว่าเราเป็นตัวซวยมีแต่เรื่องเลวๆเข้ามาในชีวิตของเค้าตั้งแต่เริ่มคบกัน  เสียใจค่ะ  ช้ำใจมากตลอด 4 ปีที่ผ่านมา  แต่ทำไงได้รักเค้านี่คะ เราก็ไม่เคยโกรธเค้าเลยซักครั้งไม่ว่าเค้าจะทำร้ายเราขนาดไหน เฝ้าแต่โทษตัวเองตลอดว่าเป็นเพราะเราคงไม่ดีพอสำหรับเค้า  แต่เราทั้ง 2 คนรักลูกมากค่ะ เพราะลูกเกิดมาจากความรักและความตั้งใจของเราทั้งคู่ เค้าช่วยเราเลี้ยงลูกมาตลอด อาบน้ำ ชงนม ล้างก้น กล่อมลูกนอนเค้าทำได้หมดค่ะ  เค้าเป็นผู้ชายที่ดีมีความรับผิดชอบมากค่ะ(เราคิดตลอดว่าเราเป็นผู้หญิงที่โชคดีมาก) เงินทุกบาททุกสตางค์ให้เราเก็บหมด  ไม่เคยนอกใจ ไม่เคยแอบไปเที่ยว เค้าเป็นคนรักครอบครัวมากค่ะ ทั้งๆที่ก่อนมาเจอเราเค้าเป็นคนเที่ยวเก่งมาก กลับมาเมืองไทยครั้งนึงมีเงิน 4-5 แสน เดือนครึ่งเค้าเที่ยวกลางคืนหมดค่ะ ใช้เงินแบบไม่เห็นค่าเลย  แต่พอมาเจอเราเค้าก็ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างไปหมดเลย (ดีใจมากค่ะที่เค้ารักและทำเพื่อเราขนาดนี้) เพราะเค้าดีเกินไปนี่แหละเราถึงเต็มใจที่จะคืนอิสรภาพให้กับเค้า  โดยการที่เราต้องเซ็นต์ใบหย่าให้กับเค้าตามความต้องการของเค้าค่ะ(ทั้งๆที่พยายามยื้อมาโดยตลอด แต่มันยื้อไม่ไหวแล้วจริงๆค่ะครั้งนี้) แล้วเราก็ไม่เรียกร้องอะไรจากเค้าด้วย  ขออย่างเดียวแ่ค่ให้เค้ามาหาลูกบ้าง  อย่าลืมลูกของเรา  เพราะเราไม่อยากฉุดรั้งเค้าเอาไว้ให้จมปลักอยู่กับเราอีกต่อไป  เวลาที่เราต้องมาทะเลาะกันด้วยเรื่องเดิมๆคำพูดเดิมๆมันท้อใจมากเลยค่ะ ต้องมานั่งคิดตลอดเลยว่าเราเลวขนาดนั้นเลยหรอ? ทำลายชีวิตเค้าขนาดนี้เลยหรอ? เราเห็นแก่ตัวมากเกินไปรึปล่าว? ในเมื่อเค้าเรียกร้องมาโดยตลอด(ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม)เราก็สมควรที่จะคืนชีวิตให้เค้าไปเถอะ  อย่าฉุดรั้งเค้าเอาไว้อีกเลย  หลังจากหย่าได้ 2 เดือนเค้าก็กลับนอกค่ะ นี่ก็กลับไปได้เดือนกว่าๆแล้วแต่เราก็ยังคุยกันทุกวันค่ะทาง skype เค้าจะได้เห็นหน้าลูกพูดคุยกับลูกได้  เปิดโอกาสให้เค้าลองค้นหาตัวเอง...หาในสิ่งที่เค้าต้องการ เผื่อเค้าอาจจะเจอคนที่ใช่และดีพอสำหรับเค้า เค้าจะได้มีความสุขได้เต็ม 100 ซักที  เราก็อยู่ดูแลลูกไปทำหน้าที่พ่อและแม่ของลูกให้ดีที่สุด  ถามว่าเจ็บมั๊ย? เจ็บค่ะ   มากด้วยแต่เรามีทางเลือกหรอคะ  ในเมื่ออดีตมันแก้ไขไม่ได้แล้วจะให้เราทำยังไง  รักเค้ามากค่ะ...จะรักและจะรอเค้ากลับมาตลอดไปค่ะ  ทำไงได้ก็คนมันรักนี่เนอะเมื่อก่อนไม่เคยเชื่อว่าความรักคือ...การให้และการเสียสละ  เพื่อให้คนที่เรารักมีความสุขสมหวัง แต่วันนี้เข้าใจแล้วค่ะว่าความรักแบบนี้มันมีอยู่จริง  ไม่ได้มีแต่ในนิยายเท่านั้น  ตั้งแต่เค้ากลับไปที่โน่นเหงามากค่ะเพราะเรา 4 คนพ่อแม่ลูกอยู่ด้วยกันตลอดเวลาไม่เคยทิ้งกันไปไหนเลย  ไปก็ต้องไปด้วยกัน กินก็กินด้วยกัน เที่ยวก็เที่ยวด้วยกัน เราก็ได้แต่หวังว่าสายใยความรักของครอบครัวของเรา...จะโอบกอดพวกเราทุกคนเอาไว้ตลอดไป...............    ถ้าใครเจอปัญหาแบบนี้ก็อดทนไว้นะคะ  ท่องจำเอาไว้ให้ขึ้นใจค่ะ...ว่าเพื่อความสุขของครอบครัวของเรา  ( หวังว่าซักวันพวกเราจะกลับมาเป็นครอบครัวหรรษาเหมือนเดิม )  พิมพ์ไปน้ำตาก็หยดลงบนคีย์บอร์ดไป อัดอั้นตันใจเหลือเกินค่ะ ไม่รู้จะระบายให้ใครฟัง เจ็บปวดมากมายกับอนาคตที่มองไม่เห็น ถ้ามันเป็นแค่อนาคตของเราคนเดียวคงไม่เท่าไหร่  แต่นี่มีอนาคตของลูกเข้ามาเป็นเดิมพันด้วยหัวใจแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆเลยค่ะ  ห่วงลูกเหลือเกิน  แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นแม่คนนี้จะต้องเลือกทำสิ่งที่ดีที่สุดให้ลูกอยู่แล้ว  คนอื่นยังอยู่กันได้แล้วทำไมเรา 3 คนแม่ลูกจะอยู่ไม่ได้ล่ะ
   ตาบวมจนลืมไม่ขึ้นแล้ว  พิมพ์ต่อไม่ไหว  ขอบคุณเพื่อนๆนะคะ ที่เสียสละเวลาเข้ามาอ่าน มาช่วยรับฟังความทุกข์ของเรา ขอบคุณจากใจจริงๆค่ะ  ขอให้เพื่อนๆทุกคนมีความสุขกับวันนี้ให้มากๆนะคะ ... บายค่ะ

 

เพิ่มเติมข้อมูลนะคะ.......  สามีเราเป็นคนไทยนะคะแต่เค้าถือ 2 สัญชาติเพราะไปอยู่ที่โน่นตั้งแต่เด็ก
 เค้าอายุ 27 ค่ะส่วนเรา 28 คงเป็นเพราะสถานที่ที่นำพาให้เรามาพบกันมันคงไม่ดีเท่าไหร่
มันเลยทำให้เค้ามีอคติในใจมากมาย ( เมื่อก่อนเราเป็นเด็กเชียร์เบียร์อ่ะค่ะ )เลยเจอกันที่ร้านอาหาร
เราแค่เชียร์อย่างเดียวเท่านั้นค่ะ ไม่ได้ทำอาชีพเสริมอย่างอื่นควบคู่ไปด้วย(ไม่ได้ดูถูกอาชีพนั้นนะคะ)
เราไม่เคยทำร้ายใคร ไม่เคยแย่งของรักของใคร ไม่เคยนินทาว่าร้ายใคร ไม่เคยบังคับให้เค้ามายุ่งกับเราด้วยซ้ำ
เพราะตั้งแต่เริ่มแรกที่รู้จักกันเราก็เล่าให้เค้าฟังนะ ว่าเพิ่งเลิกกับแฟนมานะ ยังลืมแฟนเก่าไม่ได้เลย
เค้าก็บอกเองแท้ๆว่าเค้าไม่สน เพราะเราคงรู้จักกันได้ไม่นานหรอกเพราะเด๋วเค้าก็ไป
จนท้ายที่สุดเค้าก็คอยตามเรามาตลอด บอกว่าอยากสร้างครอบครัวกับเรา อยากมีลูกกับเรา
จนเรายอมที่จะเปลี่ยนบทบาทในชีวิตประจำวันธรรมดาของผู้หญิงคนหนึ่ง  ไปสู่บทบาทของการเป็นแม่
มันไม่ง่ายเลยนะคะกับการที่เราจะปรับเปลี่ยนสถานะของเราให้เป็น "แม่" คนได้
แล้วทำไมเราได้รับสิ่งนี้ตอบแทนล่ะคะ ทำไมไม่ใช่ความรักความเข้าใจ  ความอบอุ่นเหมือนครอบครัวคนอื่นเค้า
ทุกวันนี้แค่กลับมาบ้านได้เห็นหน้าลูก อยู่กับลูก คุยกับลูก นอนกอดลูก  แค่นี้ก็มีความสุขแล้วค่ะ
ขอบคุณนะคะสำหรับทุกกำลังใจ..สู้ สู้ ค่ะ