ทำไมคิดถึงเค้าเป็นเวลา19 ปีทั้งไม่เคยเห็นหน้า

เพื่อนๆค่ะ อย่าหาว่าเรางมงายเลยนะ ขอให้เราระบายหน่อยเถอะคะ  คือเรื่องมีอยู่ว่า เมื่อ 19 ปีก่อน เราเรียนอยู่ ม.2 เราได้เขียนจดหมายภาษาอังกฤษถึงคนคนหนึ่ง เรียน ม. 2 เหมือนกัน เป็นคนจังหวัดชลบุรี  อาจารย์ให้เขียนจดหมายเป็นภาษาอังกฤษ ถ้าเค้าตอบกลับมาก็ให้เอาจดหมายไปให้อาจารย์ดู ก็จะได้คะแนน  หลังจากนั้นมาเรื่อยๆ ก็เขียนจดหมายถึงเค้ามาตลอดเลยค่ะ ประมาณ เกือบปีได้ ถ้าเราเขียน 2แผ่น เขาจะเขียนกลับมา 3 แผ่น คือเขียนกันหลายหน้ามาก ก็เล่าเรื่องส่วนตัวทุกอย่างให้กันและกันฟัง ในจดหมายเค้าเคยบอกเกรดเฉลี่ยมาได้ 3 กว่า เกือบ 4 ก็แสดงว่าเค้าเรียนเก่งใช่มั้ยค่ะ เราก็เรียนปานกลาง 2 เกือบ 3 เท่านั้นเอง เรารู้สึกชอบเค้าอะ ผู้ชายอะไรทำไมเรียนเก่งจัง แล้วเขียนจดหมายมาหาก็เขียนได้สวยคำพูดสระสรวย รายมือเป็นระเบียบ คำลงท้ายก็จะลงว่า คิดถึงเสมอ คิดถึงที่สุดอะไรประมาณเนี้ย เราก็เลยชอบเค้ามากเข้าไปอีก  เราก็เลยบอกชอบเค้าไปในจดหมาย (ทั้งที่ไม่เคยเห็นหน้า) เหมือนใจง่ายมาก ปรากฎว่าเค้าก็ตอบมาว่า เค้าคิดเราแบบเพื่อน คำลงท้ายก็เริ่มเปลี่ยนไป เราก็เนอะ ผิดเองที่ไปบอกชอบเค้า  ก็เหมือนเค้าไม่อยากเขียนจดหมายติดต่อกับเราแล้ว เพราะจดหมายเริ่มห่างไปทุกที ทุกที จนในที่สุด ก็ไม่ได้เขียนจดหมายติดต่อเค้าอีกเลย  แต่เรื่องราวของเค้าที่เขียนมาในจดหมาย เราจำได้ วันเกิด ที่อยู่ที่บ้าน หรือแม้แต่คำพูดของเค้าบางคำในจดหมายก็ยังจำได้ แต่จดหมายเหล่านั้นไม่มีแล้วนะค่ะ เพราะตอนย้ายบ้าน คุณแม่นึกว่าไม่ใช้ทิ้งไปหมดเลย ตอนนั้นจำได้ว่าเสียใจมากที่คุณแม่ทิ้งจดหมาย  เดือนหน้า กรกฎา ก็จะวันเกิดเค้าแล้ว  เราอวยพรให้เค้าทุกปี ก็ไม่มีอะไรมากเปิดปฏิทินและอวยพรตรงหน้าปฏิทินทุกปีเลยค่ะ เราเหมือนคนบ้าใช่ไหม ตอนเราเรียน ม.ปลาย เราเคยเขียนจดหมายไปหาเค้า แต่ก็ไม่มีตอบกลับมา ตอนนี้เราเรียนมหาลัย เราเรียนที่ เจ้าคุณทหารลาดกระบัง  ก็นั่งรถเมล์ไปหาเพื่อนที่ชล ให้เพื่อนพยายามเสาะหา แต่ก็ไม่มีวี่แวว จนจบมหาลัย ก็ 9 ปีมาแล้ว เราก็ยังคิดถึงเค้าอยู่ จนเมื่อวันที่ 14 มิย ที่ผ่านมา เราลองเข้า google พิมพ์ชื่อและนามสกุลเค้า ปรากฎว่า มีชื่อเค้าด้วย  เราดีใจมากเลย ก่อนหน้านั้นเคยเข้า google และพิมพ์ชื่อเค้า ก็ไม่มี  แต่คราวนี้มีดีใจมาก ปรากฎว่าเค้าเป็นหมออยู่ที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในจังหวัดชลบุรี วันรุ่งขึ้นเราก็หาเบอร์โทรโรงพยาบาล และ ขอสายเค้า  พอเค้ามารับรู้สึกตื่นเต้น มือเย็นมากเลย ก็บอกว่าจำเราได้ไหมที่เคยเขียนจดหมายหาไง และสาธยาย ไปอีกหลายนาที  เค้าก็บอกจำได้ ก็ถามว่าสบายดีหรอ แต่งงานหรือยัง  เราก็บอกยัง และให้เบอร์โทรของเราให้กับเค้า  ก็รู้สึกปลายสายจะจดไปนะ หลังจากนั้นก็วาง  ดีใจแบบสุด จากไม่เคยเห็นหน้า มาได้ยินเสียงและ เวลาผ่านไป 4 วัน ก็ไม่มีวี่แววว่าเค้าจะโทรมาหาเราเลย  ก็คิดว่าไม่เป็นไร เค้าคงยุ่ง พอดีวันนี้เราคุยกับเพื่อนครูด้วยกันที่โรงเรียน คือเรามีปัญหาเรื่องมดลูก รอบเดือนมานานมากเป็นเดือนๆ และหายไปอีกหลายเดือน พี่ที่โรงเรียนก็แนะนำให้ไปหาหมอ เราก็เอะ เรามีเพื่อนเป็นหมอนี่นา  งั้น เราโทรไปขอคำปรึกษาดีกว่า  (เข้าข้างตัวเองว่าเค้าคงอยากคุยกับเรา) แต่พอโทรไปที่โรงพยาบาล(เราไม่มีเบอร์มือถือเค้า เราไม่กล้าขอ ถ้าเค้าอยากให้คงให้เอง หรือรอให้เข้าโทรมาหาเรา เบอร์เค้าก็จะอยู่ในเครื่องเองแหละ ) ก็โทรไปตอน 12.55 น เค้าก็รับสาย เราก็บอกว่านี่...(ชื่อเล่นเรา) เขาก็เหมือนงงๆ จะจำไม่ได้ สักพักก็ร้อง อ๋อ  เราก็เอ๊ะ ทำไมจำไม่ได้แล้วหรอ ถามเค้าว่า คุณหมอค่ะ มีเพื่อนเป็นหมอสูติ มั้ยค่ะ เค้าก็บอกว่ามี อยู่ที่โรงพยาบาลที่นี่แหละ เราก็บอกว่าไม่ใช่ค่ะ หมายถึงที่กรุงเทพ เค้าก็บอกว่าไม่มี มีแต่อาจารย์ แต่ไม่สนิท  เราก็หมดคำถามและ เอ จะคุยอะไรดีหล่ะนี่ ก็เลยถามไปว่า คุณหมอทานข้าวหรือยังค่ะ เค้าก็ตอบมาซะ เราฟังก็อึ้งนิดๆ   เค้าบอกว่า กำลังกินอยู่ เพิ่งเลิกประชุมมาเมื่อกี่นี้เอง มีโทรศัพท์มาก็เลยต้องมารับ   น้ำเสียงดูหงุดหงิดมาก เราก็รีบขอโทษ แต่ปลายสายวางไปแล้ว  ตอนนั้นรู้สึกเสียใจอย่างบอกไม่ถูก   เพื่อนๆค่ะ เราจะทำยังไงให้ลืมเค้าได้ และจะไม่โทรไปหาเค้าอีก  รู้สึกโกรธตัวเองที่ทำไมยังนึกถึงเค้าอยู่ตลอดเวลา เป็นเพราะอะไรไม่เข้าใจตัวเองเลย เพื่อนๆคงไม่รำคาญใช่มั้ยที่เราเล่ามาทั้งหมด เราเหมือนคนโง่ใช่มั้ยค่ะ แท้ที่จริงแล้ว เค้าแทบไม่อยากจะรู้จักเราเลยด้วยซ้ำ ในจดหมายที่เค้าเขียนเมื่อ 19 ปีก่อนที่เคยบอกว่า เค้ามากรุงเทพเพื่อมาสอบที่เตรียมอุดมใหญ่ และขึ้นรถเมล์ เห็นเด็กผู้หญิงที่ขึ้นรถเมล์ มา ไม่รู้จะใช่เรามั้ย ถ้าเป็นเราก็คงดี    เราคงงมงายอยู่คนเดียว และอีกอย่างเค้าเป็นหมอ สังคมหมอคงดีกว่าที่จะมีเพื่อนเป็นข้าราชการครูอย่างเราหรือเปล่า  ขอบคุณทุกคนที่รับฟังนะค่ะ